Την περασμένη εβδομάδα στην Κύπρο, οι Αρχές της Κατεχόμενης Κύπρου συνέλαβαν τρεις ελληνοκύπριους Αστυνομικούς καθώς αυτοί, ενώ καταδίωκαν ένα τουρκοκυπριακό όχημα, βρέθηκαν στην λεγόμενη «νεκρή ζώνη».
Οι Ελληνοκύπριοι Αστυνομικοί, αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από δύο ημέρες, αλλά στο μεταξύ με αφορμή το επεισόδιο διάφοροι κύκλοι σήκωσαν μεγάλη σκόνη με ποικίλες μεγαλοστομίες για άμεσο κλείσιμο των Οδοφραγμάτων, μεγαλοστομίες που εύλογα συμπαρέσυραν όσους δεν συνηθίζουν να σκέπτονται και αντιδρούν μόνο με βάση το θυμικό τους. Στον χορό βέβαια βρέθηκε αμέσως και το Κυπριακό υποκατάστημα της Χρυσής Αυγής που φέρει το brand name «Ε.ΛΑ.Μ» το οποίο, και αυτό κραυγάζοντας ζητούσε, τι άλλο; Το άμεσο και οριστικό σφράγισμα των οδοφραγμάτων.
Σε αυτό το σημείο, το μόνο που θα σχολιάσω (όχι γιατί βέβαια θα… εισακουστώ ή θα προβληματίσω, αλλά απλά γιατί νιώθω ηθικά υποχρεωμένος να το κάνω) είναι πως θα έπρεπε αυτοί που είτε βρίσκονται στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε επιχειρούν με κάθε τρόπο να εισέλθουν σε αυτή, να προσέχουν α) τι λένε και β) τι πυροδοτούν τα λόγια τους.
Γνωρίζω πως αν διαβάζουν αυτές τις γραμμές θα χαμογελούν αλαζονικά και ειρωνικά καθώς, αυτά που γράφω είναι όχι μόνο «ψιλά γράμματα» αλλά και έξω από κάθε πολιτική επικοινωνιακή στρατηγική-όταν αυτή επενδύει στον λαϊκισμό, το εύκολο συναίσθημα και την χωρίς όρια υποκρισία. Γιατί, αν στην Ελλάδα περισσεύει η διαφθορά, στην Κύπρο είναι η υποκρισία που τείνει να αποκτήσει διαστάσεις ωκεανού.
Πριν από λίγες μέρες λοιπόν, σε αυτή τη μικρή χώρα αρκετές δεκάδες παιδιά βρέθηκαν να ζουν σε έναν εφιάλτη.
Λυπάμαι που έχουμε εξευτελίσει τις λέξεις μας τόσο που κατάντησαν αβαρείς, αλλά εδώ μιλάμε για πραγματικό εφιάλτη.
Γιατί, τι άλλο είναι για έναν νέο άνθρωπο, για έναν ας πούμε 16χρονο, που βρίσκεται στο τέλος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του και οικοδομεί τα όνειρά του για το Πανεπιστήμιο, όταν ξαφνικά, μαθαίνει πως κάποιοι, ελαφρά τη καρδία προτείνουν την ακύρωση του μέλλοντός τους;
Ίσως είναι γνωστό, ίσως όχι, αλλά αρκετές δεκάδες μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, περνούν καθημερινά τα οδοφράγματα και έρχονται από τα κατεχόμενα, σε ιδιωτικά σχολεία της ελεύθερης Κύπρου.
Σχολεία στα οποία οι γονείς των παιδιών αυτών καταβάλλουν ακριβά δίδακτρα προκειμένου να τους εξασφαλίσουν το καλύτερο, κατά την κρίση τους, δυνατό υπόβαθρο. ( η δωρεάν παιδεία που απολαμβάνουν οι Τουρκοκύπριοι μαθητές αφορούν μόνο στο ειδικό καθεστώς του English School)
Αλλά το ζήτημα που θίγω, δεν αφορά καν στο κόστος που καταβάλλουν οι γονείς για να εξασφαλίσουν στους γόνους τους εφόδια.
Γνωρίζουν άραγε οι πάνσοφοι δυνητικοί μας ηγήτορες πως το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στη συνέχεια της μόρφωσης είναι όχι μόνο ιερό αλλά και κατοχυρωμένο από διεθνείς συμβάσεις και οποιοδήποτε εμπόδιο ή οδόφραγμα ορθωθεί σε αυτό συνιστά βάναυση παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Γνωρίζουν πως τυχόν κλείσιμο των οδοφραγμάτων συνιστά κατάφωρη παραβίαση της σχετικής Συνθήκης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Παιδιών που έχει επικυρώσει και η Κύπρος;
Αντιλαμβάνονται πως η εμμονή στο «κλείσιμο των οδοφραγμάτων» υποβιβάζει την Κυπριακή Δημοκρατία σε μία πεισμωμένη Κοινότητα;
Μια τέτοια ενέργεια ίσως μπορώ να την κατανοήσω θυμικά για λίγο όταν συμβαίνουν αραιά και που επεισόδια σαν αυτά με τους τρεις αστυνομικούς τις προάλλες.
Όμως, το θυμικό πάει περίπατο όταν κάποιος βάλει τα πράγματα κάτω με τη λογική και όχι με τον πολιτικό λόγο που αποσκοπεί μόνο στην παραγωγή εντυπώσεων και στοχεύει τυφλά σε έναν στρεβλό πατριωτισμό οικοδομημένο σαθρά με συνθήματα.
Μπαίνει πρώτα, ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα.
Κανένας, μα κανένας που επιχειρεί να συνδέσει τον εαυτό του με ένα «καλύτερο μέλλον» δεν μπορεί να στοιχηματίζει στον ακρωτηριασμό της μόρφωσης και των ονείρων των νέων παιδιών.
Ακόμα και οι γονείς τους, ήσαν αγέννητοι όταν οι προηγούμενες γενιές, ένθεν και ένθεν εγκληματούσαν σε βάρος της Κύπρου, του εαυτού τους και της ζωής, βάζοντας τον τόπο στην διελκυστίνδα των εκατέρωθεν εθνικισμών και των πονηρών υποκινητών τους.
Το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, και μόνο για τον φραγμό στη μόρφωση που έχουν επιλέξει αυτά τα παιδιά, είναι ηθικό έγκλημα.
Όμως, είναι κάτι άλλο.
Ο γράφων, συχνά θεωρεί γραφικές ορισμένες εκ των άνω επιβαλλόμενες πρακτικές επαναπροσέγγισης είτε μέσα από νυσταλέες και στερεότυπες κοινές εκδηλώσεις είτε και από ορισμένες άλλες ιδέες που την καθιστούν παραμορφωτική διαδικασία.
Γιατί βέβαια κάτι εκδηλώσεις του τύπου «πάμε εκδρομή απέναντι να γνωρίσουμε τους συμπατριώτες μας» όχι μόνο δεν είναι σοβαρές αλλά φέρνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Είναι σαν την υποχρεωτική κατήχηση.
Όμως! Η αβίαστη συνύπαρξη που συμβαίνει σε μια σειρά από σχολεία της ελεύθερης Κύπρου, είναι η μία και μοναδική πραγματική διεργασία προσέγγισης μεταξύ των δύο κοινοτήτων.
Ξεκινά κατά κανόνα με την καχυποψία, γνήσιο προϊόν της εκατέρωθεν παιδείας.
Η καχυποψία όμως σταθερά ξεπερνιέται.
Σφυρηλατούνται σχέσεις και κυρίως η αντίληψη και οι μεν και οι δε, είναι ίδιοι:
Νέοι άνθρωποι που διψούν για να γίνουν καλύτεροι, που διψούν να προκόψουν και που μεταξύ τους δεν έχουν να μοιράσουν απολύτως τίποτα. Εκτός ίσως από το πως θα βρουν τους τρόπους να θάψουν βαθιά στο χώμα τα φαντάσματα που τους κληρονομήσαμε εμείς.
Συμβαίνει να έχω ακουστά περιπτώσεις παιδιών, ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων που βρέθηκαν μέσω των σχολειών τους σε διεθνή όργανα όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή τα Ηνωμένα Έθνη. Και κάπου εκεί, είδαν τις διαχωριστικές γραμμές που άλλοι έχουν χαράξει να ξεθωριάζουν. Γιατί, είδαν τους εαυτούς τους στην πραγματική κλίμακα, είδαν τους εαυτούς τους σαν μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου κόσμου.
Και επέστρεψαν στη μικρή Κύπρο, πιο έτοιμοι, πιο ώριμοι, πιο πεισμωμένοι για να γίνουν αυτό που είναι το αίτημα των καιρών: Ελεύθεροι Πολίτες της Κύπρου αλλά και του Κόσμου εξ ίσου.
Αυτά θα οικοδομήσουν αν τους το επιτρέψουμε μία χώρα σύγχρονη που δεν θα έχει καμία σχέση με την κουτοπονηριά και τη μωροφιλοδοξία του παρελθόντος και του παρόντος.
Και πραγματικά ελπίζω, ο εφιάλτης και τα κλάματα που βίωσαν μερικές δεκάδες παιδιά τις προάλλες να τα πήρε ο αέρας που άφησαν πίσω τους τα κούφια λόγια.
Παρακαλώ πολύ, όλους τους πολιτικούς να αφήσουν έξω από τα παιχνίδια τους και το δηλητήριο τους τα παιδιά που χτίζουν τη ζωής τους.
Τα οδοφράγματα είναι ακόμα εκεί και μας θυμίζουν την τραγωδία του χτες.
Οι πύλες από τις οποίες κάποια νεαρά πλάσματα περνούν για να μορφωθούν, είναι οι μοναδικές πύλες που έχουμε σε ένα καλύτερο αύριο.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
