Μας βλέπει η Ιστορία και γελά. (ή κλαίει;) Του Γιώργου Πήττα

Στην πραγματικότητα, ούτε γελάει ούτε κλαίει ποτέ η ιστορία.

Κατά κανόνα, όταν στο διάβα της συναντά καμώματα σαν τα δικά μας, απλά προσπερνά. Μας αφήνει πίσω και ενώ εμείς πια βλέπουμε την πλάτη της και τρώμε τη σκόνη της, οι φωνασκούντες συγκλητικοί θωπεύουν  το παρελθόν, το βαφτίζουν «μέλλον» και μας καλούν ξανά και ξανά (και ξανά) να τους ακολουθήσουμε στο χθες που τους βολεύει.

Είπε ο κ. Ακκιντζί: «δεν διαπραγματευόμαστε τη δημιουργία μιας συνομοσπονδίας δύο κυρίαρχων κρατών, το φυσικό είναι να δημιουργήσουμε μία Ενωμένη Ομοσπονδιακή Κύπρο δύο συνιστωσών πολιτειών»

Και μάλιστα, λίγο πιο κάτω ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ξεκαθαρίζει:

«Η νέα ομόσπονδη δομή δεν θα θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για τον ΟΗΕ και την Ε.Ε.Σε αυτούς τους οργανισμούς η νέα δομή θα λάβει τη θέση της παλαιάς δομής».

Δηλαδή ουσιαστικά, αν και απευθύνεται σε Τουρκοκυπριακό ακροατήριο, με τον τρόπο του, ακυρώνει έναν από τους προβαλλόμενους φόβους μερίδας των Ελληνοκυπρίων.

«Σκοτώνει» το φάντασμα της «παρθενογένεσης», σκιτσάρει με αδρές γραμμές την έννοια της Μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε Ομοσπονδία με δύο συνιστώσες πολιτείες, διαγράφει την «συνομοσπονδία» και επικυρώνει πως προχωράμε στον δρόμο των συμφωνηθέντων εδώ και δεκαετίες. Ο οποίος, είναι και ο μόνος δρόμος στον οποίο εύλογα η διεθνής κοινότητα και οι φορείς της συζητούν, στηρίζουν, προσβλέπουν.

Όμως το ερώτημα που προκύπτει  αφορά κυρίως σε κάποια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και σε ορισμένους πολιτικούς.

Είναι όχι απαράδεκτη, αλλά εξοργιστική η συστηματική εμμονή τους στην στρέβλωση των δηλώσεων που κάνουν οι διαπραγματευτές, η παραχάραξη των γραπτών τους ανακοινώσεων, ο συνεχής ερεθισμός όλων των φοβικών συνδρόμων που άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα διακατέχουν τους Ελληνοκύπριους.

Και κάνω επίκληση, παράκληση, πείτε το όπως θέλετε, όταν βλέπουμε «ειδήσεις» του τύπου «είπε ο Ακκιντζί»  ας αναζητούμε όλοι αμέσως την αυθεντική μετάφραση που προσφέρει το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Τα παραδείγματα διαστροφής των αληθινών κειμένων είναι δεκάδες και κατά σύμπτωση, η δημιουργικότητα των διασκευαστών έχει πάντα τους ίδιους στόχους: Παραγωγή ανασφάλειας, καλά είμαστε όπως είμαστε, μιζέρια, εσωστρέφεια και μία κουτοπόνηρη ταύτιση της έννοιας Λύση με το ξεπούλημα, την ήττα, τον αφανισμό.

Και που επενδύει όλη αυτή διαστροφή; Στους νέους ανθρώπους. Στις γενιές που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν μετά τον πόλεμο, χωρίς την παραμικρή μνήμη από τα πριν.

Η Κύπρος, πέρα από τα οδοφράγματα, είναι για αυτούς, terra incognita terra Cypria. Τραγικό δεν είναι; Κι ακόμα πιο θλιβερό, πως αυτοί που τα παράγουν όλα τούτα έχουν συχνά σκοτεινά πάρε – δώσε με ύποπτους κύκλους των κατεχομένων. Τη νύχτα, μπορεί να χαχανίζουν σε ένα καζίνο και την ημέρα να φτύνουν το μέλλον του τόπου ρητορεύοντας υπερπατριωτικές πομφόλυγες.

Και έχουν ακόμα μία καραμέλα, είναι εύηχη κιόλας αυτή και την πιπιλάνε αρμονικά τόσο οι ακροδεξιοί εθνικιστές όσο και κάποιοι που θεωρούν πως διασώζουν την τιμή της Αριστεράς.

Την καραμέλα… «ΔΗΣΑΚΕΛ». Το πλέον οξύμωρο σχήμα προπαγάνδας που έχει κατασκευαστεί. Όχι μόνο γιατί το μόνο κόμμα που πάει με όλα σαν το γνωστό αναψυκτικό είναι το ΔΗΚΟ αλλά και γιατί εξ όσων γνωρίζω ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ουδέποτε έχουν συμπράξει σε κυβέρνηση.

Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του γνωστού σύμπαντος, αν τα δυο μεγάλα κόμματα συντηρούσαν τις ιδεολογικές τους διαφορές σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα αλλά την ίδια στιγμή είχαν είτε σύμπλευση, είτε κατανόηση είτε κοινή στρατηγική για το ένα «εθνικό ζήτημα» μέσα από τη λύση του οποίου απαλλάσσεται η χώρα από το μεγαλύτερο τραύμα που κουβαλά για πάνω από μισό αιώνα, όλοι, θα ήταν πανευτυχείς και θα συνεισέφεραν θετικά. Εδώ, αυτή η εθνική συνεννόηση προβάλλει από ορισμένους ως κατάρα και προδοσία.

Έχουμε όμως την εντύπωση πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών κωφεύει. Γνωρίζει πως αυτοί που φωνασκούν ως παρηκμασμένοι συγκλητικοί χάνουν την ψυχραιμία τους γιατί κινδυνεύουν να βρεθούν στο περιθώριο. Κάποιοι βέβαια, αν τα πράγματα προχωρήσουν όπως ελπίζουμε, θα ελιχθούν και θα ανοίξουν το πανί εκεί που ο άνεμος φυσά. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Άλλωστε, οι λαλίστατοι πολιτικάντηδες για αυτό κάνουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες δηλώσεις. Θα έχουν πάντα, κάτω απ’ όλες τις συνθήκες μια κάποια δήλωση που έκαναν κάποτε για να πουν «το είχα πει από τότε, δικαιώθηκα τελικά».

Οι πολίτες, περιμένουν. Προσδοκούν το σχέδιο που θα έρθει- αν θα έρθει και θα κρίνουν μακριά από τις μαριονέτες του διχασμού. Δεν θέλουν τίποτα άλλο, από μία λύση καθαρή που να εγγυάται ασφάλεια, ευημερία, προοπτική. Που να ενώνει την Κύπρο σε μία Ομάδα έτοιμη να μπει ολόκληρη στον στίβο του τρικυμισμένου κόσμου μας πιο δυνατή, πιο γερή από ποτέ, έτοιμη να εκπληρώσει το πεπρωμένο της. Αυτό, της νησίδας ασφαλείας και ειρήνης στη Μεσόγειο, την απαρχή μιας σταδιακής εξομάλυνσης όλων των περιφερειακών σχέσεων. 

Το αξίζουμε, το αξίζουν τα παιδιά μας! 

@pittasgeorge 

Γράφει: Γιώργος Πήττας