Θα μπει λοιπόν μετά από χρόνους πολλούς ο Ιππόλυτος στο Θέατρο της Σαλαμίνας.
Θα μπει με τον ίδιο βηματισμό που ακολουθεί τόσους αιώνες, τον κυρτό από οδύνες.
Όπως τον γέννησε ο Ευριπίδης το 428 και έκτοτε αφήνει τα χνάρια του στην Ιστορία.
Υποβασταζόμενος από τους ακόλουθούς του, να εκτοξεύει τη φωνή του, να αφήνει τον λυγμό του στα λιθάρια και τα δέντρα στα αστέρια και τον άνεμο.
Αυτός, ο αγέρας, είναι που θα πάρει τους φθόγγους, για να τους στροβιλίσει και να τους συνθέσει στα αυτιά, στο νου και τις καρδιές των Κυπρίων προσκυνητών της Σαλαμίνας.
«Του κάκου βασανίστηκα στους ανθρώπους μπροστά με τους κόπους της ευσέβειας»
Στρέφει την απόγνωση του στον Πατέρα του-άδικες οι κατάρες του. Οργίζεται με τον Δία. Θεός αυτός και όμως, παγερός κι αδιάφορος θωρεί την καταστροφή ενός σεμνού ανθρώπου.
Άσκοποι λοιπόν οι βάσανοι για την αρετή; Μάταιη η οδύνη για το δίκιο;
Διάβασα εδώ κι εκεί σχόλια και σημειώματα φωνών (φάλτσων στα δικά μου αυτιά) που ζητούν τη ματαίωση.
Γιατί, τάχα, ο Ιππόλυτος ερχόμενος στο κατεχόμενο αρχαίο Θέατρο της Σαλαμίνας «σκύβει το κεφάλι» στον κατακτητή, παρασύρει τους Κύπριους σε ένα «θεατρινίστικο πανηγύρι».
Ανάμεσα στα διάφορα που πήρε το μάτι μου ξεχώρισα μερικά.
Ένα, γράφει για τους «Τουρκοκύπριους (!!!) κατακτητές της Σαλαμίνας» και τονίζει πως όπου σκάψεις στην Κύπρο θα βρεις μονάχα Ελληνισμό.
Υποθέτω πως ο συγγραφέας δεν έχει προσέξει τα Ρωμαϊκά κτίσματα ή την Μεσαιωνική Κύπρο με τα αριστουργηματικά δείγματα Γοτθικής αρχιτεκτονικής.
Ούτε θα έχει ακούσει τίποτα για το ιερό Τέμενος Χαλά Σουλτάν Τεκέ που είναι ο τάφος της Umm Haram, συζύγου του Ouvadas Ibn-as Sami, στρατηγού της Μοαβίας, ο οποίος ήταν ηγέτης της πρώτης Αραβικής εισβολής στο νησί το 649 π.Χ.
Ούτε-φαντάζομαι μπορεί να αντιληφθεί πως όλα αυτά και άλλα πολλά που δεν με χωρά η στήλη για να τα περιλάβω, είναι Κυπριακοί Θησαυροί που ανήκουν σε όλους μας και πάνω απ’ όλα ανήκουν στο πανανθρώπινο πολιτιστικό οικοδόμημα.
Στην Σαλαμίνα λοιπόν, θα πάμε.
Σιωπηρά και ήσυχα θα κάτσουμε στις ζεστές πέτρες του Θεάτρου.
Θα έχουμε κατά νου, πως το Θέατρο για τους αρχαίους προγόνους μας ήταν πράξη ευλαβική, Ιεροπραξία.
Θα πάμε, γιατί προσμένουμε την Κάθαρση της Κυπριακής τραγωδίας.
Γιατί: «Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» όπως μας δίδαξε ο Αριστοτέλης πριν από τόσους αιώνες.
Θα πάμε γιατί ο λόγος του Ευριπίδη περιφρονεί τυράννους και κατακτητές.
Θα πάμε γιατί ο λόγος του Σοφοκλή στην Αντιγόνη χτυπά και αυτός, σαν καμπάνα όταν θυμίζει πως «το θράσος ανεβάζει τους τυράννους».
Θα πάμε γιατί αυτή είναι μια προέλαση του πολυτιμότερου όπλου που διαθέτουμε:
Του πολιτισμού μας. Και κάποιοι, χάνουν την έσχατη μάσκα υποκρισίας και παραληρούν διαδίδοντας ψεύδη ασύστολα πως τάχα, όσοι θα βρεθούμε εκεί, θα υποχρεωθούμε να επιδείξουμε τα εισιτήρια μας σε στρατιώτες της κατοχής ζωσμένους φυσεκλίκια.
Λησμονούν πως αυτή η παράσταση είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας της «Δικοινοτικής Τεχνικής Επιτροπής για τον Πολιτισμό» δηλαδή είναι συλλογικό αποτέλεσμα Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που αγωνίζονται νυχθημερόν για να φωτίσουν το μέλλον μας, ένα μέλλον χωρίς κατοχή.
Ποιοι αρνούνται;
Οι ίδιοι που κώφευσαν όταν η κραυγή της Τουρκοκύπριας ποιήτριας Faize Özdemirciler μέσα από το δραματοποιημένο έργο της «Πικράθηκα στα Ελληνικά, πληγώθηκα στα Τουρκικά» χειρουργούσε τις συνειδήσεις όσων κατανυκτικά το αφουγκράστηκαν. Είναι οι ίδιοι που τα «θέλουν όλα» καθοδηγώντας μας στην ολοκληρωτική απώλεια των πάντων γυρίζοντας με θράσος (αυτό που ανεβάζει τους τυράννους)την πλάτη στην ίδια την ιστορία.
Το κωμικοτραγικό, είναι πως όλοι αυτοί, δεν έχουν λέξη να πουν, δεν έχουν μια στάλα διαμαρτυρίας για τις λειτουργίες τις εκκλησιές μας των κατεχομένων.
Άραγε γιατί; Για να μη χάσουν τα ερείσματα τους στο χριστεπώνυμο ποίμνιο που είτε από ευσέβεια είτε από νόστο πάνε ν’ ανάψουν το κερί στις μνήμες τους;
Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές!
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου. Παράξενη ημερομηνία.
Το 1973 αυτή την ημέρα, έπεφτε ο Αλλιέντε από τα πυρά του τυράννου Πινοσέτ.
Το 2001 αυτή τη μέρα κατέρρεαν οι δίδυμοι πύργοι στη Νέα Υόρκη κι ο κόσμος άλλαζε.
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015 Σαλαμίνα, Κύπρος.
Ο Ιππόλυτος θε ν’ ακουστεί ξανά στο πείσμα όσων κραδαίνουν φίμωτρα:
«Κοινόν επήλθε κι’ ανέλπιστον το πένθος τούτο εις άπαντας τους πολίτας. Πολλά θέλουσι ρεύσει δάκρυα- διότι η μνήμη των μεγάλων ανδρών καταλιμπάνει αΐδιον πένθος»
Γράφει: Γιώργος Πήττας
