Κατά πως φαίνεται, έχουμε μπει σε μία περίοδο που θα μπορούσε κάλλιστα να βαφτιστεί ως «Χ.Ε.Ε.» δηλαδή, Χαζοχαρούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μεταξύ μας, με κόπο συγκρατήθηκα για να μην κάνω μία παραλλαγή που να οδηγεί στα αρχικά «ΧΕΣΕ» (Χαζοχαρούμενη Ένωση Στην Ευρώπη).
Κόκαλο έμεινα, όταν μόλις χτες είδα στην Facebook σελίδα της Ευρωβουλής μία φωτογραφία με μία χαρωπή χειρόγραφη προτροπή: Take a smile… γιατί έρχεται το Σαββατοκύριακο!!!
Υποθέτω, τα εκατομμύρια των ευρωπαίων ανέργων θα απόρησαν καθώς η εβδομάδα τους κλείνει στην κατάθλιψη ενός ακόμα χαμένου πενθήμερου, ενώ η Δευτέρα, έρχεται να υπενθυμίσει το αβάσταχτο πένθος της ανεργίας, της περιθωριοποίησης, του ευνουχισμού, της αγωνίας που συχνά διαπερνά τα όρια του τρόμου.
Και είναι ο κυνισμός της χαζοχαρουμενιάς, ακόμα πιο απεχθής, αν κάποιος αναλογιστεί πως μόλις μία μέρα πριν, τα δελτία ειδήσεων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ανακοίνωναν τα ύψη ρεκόρ της ευρωπαϊκής ανεργίας και το ιλιγγιώδες ποσοστό του 62% στους νέους.
Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι πως ακούσαμε με τα αυτιά μας τον κο Σόϊμπλε να ανακοινώνει περίπου την ίδια ώρα πως η ανεργία στην Ελλάδα δείχνει μείωση.
Εδώ είναι που κολλάει το λαϊκόν «τι πίνεις και δεν μας δίνεις;»
«Μένουμε Ευρώπη» , το μοτίβο- σύνθημα μιας δραστήριας Πρωτοβουλίας που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό στη Λευκωσία και έχει σαν στόχο να δημιουργήσει ένα παραγωγικό αντίβαρο κατά του λαϊκισμού που επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει την κρίση πουλώντας αντιευρωπαϊκό πατριωτισμό, χωρίς όμως πειστικές αντιπροτάσεις.
Όλα, ως συνήθως, εξαντλούνται σε συνθήματα για «έναν άλλο δρόμο».
Και, παρά την βαθύτατη θλίψη και απογοήτευση που μπορεί να με διακατέχει για το κατάντημα του Ευρωπαϊκού Οράματος, με τίποτα δεν μπορώ να «δω» κάτι άλλο, πέραν του αγώνα για την επαναφορά της Ευρώπης στις θεμελιακές της αξίες και στην γενναία Ομοσπονδιακή της μετεξέλιξη , μια μετεξέλιξη που θα γεννήσει μία τεράστια υπερεθνική κοινωνία Πολιτών.
Γράφοντας δε από την Κύπρο, στην οποία γεννήθηκα και διαμένω τα τελευταία έντεκα χρόνια, θα έλεγα με έντονο τρόπο, πως πρόκειται για την τελευταία χώρα που θα έπρεπε να διανοηθεί –έστω και για πλάκα- την οποιασδήποτε μορφής έξοδο από το ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Ακόμα και μία επιπόλαιη ματιά στις πολύπλευρες γεωπολιτικές διελκυστίνδες που παίζονται στην περιοχή της Κύπρου καθιστά την παραμονή της Κύπρου στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αυτονόητη επιλογή.
Εντάξει λοιπόν.
Μένουμε Ευρώπη. Η Ευρώπη όμως, που μένει πια;
Γιατί μοιάζει όλο και περισσότερο να ταξιδεύει σε μία ήπειρο στην οποία η Δημοκρατία χλομιάζει και αντικαθίσταται από μια σειρά «συγκλητικών» που δεν εξελέγησαν από καμία κοινωνία, αντίθετα, διορίστηκαν και ως διορισμένοι κρίνουν τις τύχες μας, δίνοντας ανεπαρκείς έως επηρμένες απαντήσεις στους εκλεγμένους ευρωβουλευτές όποτε αυτοί τους «ανακρίνουν».
Γιατί, μοιάζει όλο και περισσότερο να ταξιδεύει στο χρόνο , να έλκεται προς το παρελθόν με την βίαιη ακύρωση ενός τρόπου ζωής που κερδήθηκε με αίμα στην κυριολεξία αλλά και που αποτέλεσε τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ιδέας.
Εργασιακές συνθήκες και Παιδεία οπισθοχωρούν στον 19ο αιώνα, οι μεν πρώτες εξυπηρετώντας όχι απλά τους λίγους αλλά τους ελάχιστους την δε δεύτερη να αφορά μόνο τους γόνους μίας κακώς εννοούμενης ελίτ.
Και είναι αυτή η ελίτ που μέσα από την παρακμιακή τρυφηλότητα της «αντέχει» να ποστάρει στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου χαζοχαρούμενα μηνύματα μέσα στη θύελλα.
Τα σχόλια των ανά την Ευρώπη χιλιάδων αναγνωστών είναι ευλόγως πικρόχολα και δηλητηριώδη.
Όσοι ελαφρά τη καρδία στηρίζουν την Ευρώπη του κου Van Rompuy , της Lady Ashton και του κου Dijsselbloem, στην πραγματικότητα, υπογράφουν το θανατηφόρο πισωγύρισμα στα κλειστά εθνικά κράτη προς δόξαν των υπό αναμονή εγκληματιών νεοναζί.
Η υποδοχή που απόλαυσε προ ημερών η κα Lagarde στο Πανεπιστήμιο του Amsterdam από τους ολλανδούς φοιτητές ήταν χαρακτηριστική.
Εκείνοι φώναζαν ρυθμικά για περισσότερη δημοκρατία και απελευθέρωση από την τραπεζοκρατία και, εκείνη, χαμογελούσε με ελαφρά ειρωνεία και συγκατάβαση.
Είναι βέβαιο: Η εμμονή στο σημερινό μοντέλο διαχείρισης της κρίσης θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες τραγωδίες από αυτές που ήδη ζούμε.
Το πιο οδυνηρό από όλα, είναι πως μέχρι στιγμής, δεν έχει φανεί πουθενά ένα φιλοευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό που να στηρίζει την κοινωνική Ευρώπη, την Ευρώπη της Γνώσης της Έρευνας και της Καινοτομίας που να είναι παράλληλα ικανό να επηρεάσει δραστικά τις εξελίξεις.
Πήζουμε-μέχρι τώρα- είτε από βλοσυρούς αντιευρωπαϊστές είτε από ευρωπαϊστές που πάσχουν από έναν παρωχημένο ενθουσιώδη ευρωπαϊσμό γενικόλογο και αφηρημένο.
Τις προάλλες σε μία εκδήλωση της πρωτοβουλίας «Μένουμε Ευρώπη» με κεντρικό ομιλητή τον κο Μπίστη, ρώτησα: «Τι απαντάμε σε έναν ευρωπαίο 18 και 20 χρόνων που μεγαλώνει με τους γονείς του κολλημένους στη γωνία από την ανεργία και δεν βλέπει από πουθενά φως; Τι του λέμε όταν αμφισβητεί απόλυτα το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» της ανεργίας, των ψαλλιδισμένων δικαιωμάτων και των οριζόντων που στενεύουν διαρκώς;»
Το ερώτημα, το έθεσα στις 22 Απριλίου. Η απάντηση, ακόμα έρχεται. Ok, let’stake a smile! Τσα!!!
Γράφει: Γιώργος Πήττας
