Η διαιώνιση του Κυπριακού ζητήματος, σε μεγάλο βαθμό – κατά τη γνώμη μου – συγκρατεί τον πολιτικό βίο του νησιού σε εμβρυακό επίπεδο.
Το Κυπριακό, ως μία γερασμένη και φθίνουσα πλην όμως ακόμα υπαρκτή μηχανή παραγωγής πολιτικών προσώπων είναι ο απόλυτα καθοριστικός παράγοντας για την διαρκή καλλιέργεια ενός πολιτικού λόγου που επαναλαμβάνεται για δεκαετίες, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και, το χειρότερο, αφήνει πίσω του όλους τους σημαίνοντες άξονες με τους οποίους μία χώρα εμπεδώνει χαρακτήρα, κοινωνική κουλτούρα, παιδεία, υγεία, τρόπο ζωής.
Αν το Κυπριακό είχε επιλυθεί, αν είχε τελειώσει , αν όχι όλοι, σίγουρα πολλοί από τους «πρωταγωνιστές» (ή και όσους επιχειρούν να πρωταγωνιστήσουν) στην πολιτική σκηνή, απλά δεν θα υπήρχαν.
Το Κυπριακό, ακόμα στις φετινές Προεδρικές εκλογές που δεν ήταν η προτεραιότητα της ατζέντας καθώς εύλογα υποσκελίστηκε από την οικονομία και την διαχείριση του επερχόμενου μνημονίου, έπαιξε τον ρόλο του και έπαιξε ρόλο καθοριστικό.
Ας στρογγυλέψω τα ποσοστά του 1ου γύρου, για διευκόλυνση.
Λοιπόν:
Ο κος Αναστασιάδης (ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ) με το αποκλειστικό βάρος της εκστρατείας του στην Οικονομία έλαβε 45%
Ο κος Μαλάς (θεωρητικά, ανεξάρτητος που υποστηρίχθηκε όμως μόνο από το ΑΚΕΛ και μετείχε στην κυβέρνηση Χριστόφια) με βάρος επίσης την Οικονομία έλαβε 27%.
Ο κος Λιλλήκας, με άξονα Κυπριακό- κληρονομιά του «ΌΧΙ» και ρητορική για την Οικονομία που φέρνει προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες έλαβε 25%.
Αναφορικά λοιπόν με την Οικονομία, υπάρχει ένα άθροισμα περί το 52% δυνάμεων (Μαλάς-Λιλλήκας) που λιγότερο ή περισσότερο υποσχέθηκαν «αντίσταση» στην Τρόικα ή γρήγορη απαλλαγή από το μνημόνιο με προπώληση του φυσικού (…και μη πιστοποιημένου ακόμα) αερίου.
Από αυτή τη σκοπιά, ο κος Αναστασιάδης, ασφαλώς και εισπράττει το μήνυμα, πως εάν εκλεγεί στον δεύτερο γύρο, θα έχει έντονη και διαρκή πίεση από την αντιπολίτευση εντός και εκτός Βουλής ώστε να μην δεχθεί ασμένως οτιδήποτε ζητεί η Τρόικα.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα άλλο ενδιαφέρον άθροισμα.
Αναστασιάδης και Μαλάς, συγκέντρωσαν πέραν του 70%.
Και οι δύο, είχαν στηρίξει το «Ναι» το 2004.
Και οι δύο επίσης δηλώνουν πως σέβονται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Αυτό κανονικά, παρόλο που στην πρώτη γραμμή είναι η Οικονομία, δεν μπορεί να ικανοποιεί το στρατόπεδο Λιλλήκα που στήριξε το μεγαλύτερο μέρος της στρατηγικής του στην περί Σχεδίου Ανάν παραφιλολογία.
Μετά την ήττα του Τάσσου, ο κος Λιλλήκας, πέρασε μία περίοδο σιωπής, στη συνέχεια έκανε ένα πρώτο βήμα επανεμφάνισης με ένα (σοβαρό κατά τη γνώμη μου) βιβλίο για το Κυπριακό όπου παρέθετε όλα τα υπαρκτά σενάρια επίλυσης του ζητήματος και, στη συνέχεια ξεκίνησε την «πορεία προς την κοινωνία» με δεκάδες επί δεκάδων διαλέξεων, συζητήσεων, ομιλιών με σχεδόν αποκλειστικό αντικείμενο την αποδόμηση ή την δημοσιοποίηση του Σχεδίου Ανάν.
Το ποσοστό όμως που έλαβε στις εκλογές βρίσκεται ακριβώς στα επίπεδα που ήταν το «Ναι» στο Σχέδιο Ανάν το 2004.
Δηλαδή, ενώ στόχευσε σε μία δεξαμενή που θεωρητικά ισοδυναμεί με το 74% του «Όχι» τελικά αποκόμισε ένα ελάχιστο μέρος του.
Τα δε «παπαγαλάκια» της υποψηφιότητας του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σε όλη την προεκλογική περίοδο, επανέφεραν το κλίμα του 2004 αναπαράγοντας τον διχαστικό εφιάλτη που καλλιεργήθηκε τότε, μοιράζοντας τους Κύπριους σε «πατριώτες» και «νενέκους».
Ας κατανοήσουν τώρα, πως ανήκουν σε έναν πολιτικό αναχρονισμό εξαιρετικά ολισθηρό.
Το 70% και πλέον που αθροίζουν όσοι ψήφισαν τους κυρίους Αναστασιάδη και Μαλά, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία, θέλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να πάει παρακάτω.
Όχι γιατί «γουστάρουν» τον ένα ή τον άλλο, αλλά γιατί το 2004 είναι «χθες».
Η Κύπρος, έχει πράγματι τεράστια ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού της προσωπικού, αλλά, αυτή η ανανέωση δεν σημαίνει απολύτως τίποτα όταν έχει το «λάθος περιεχόμενο», δηλαδή γενικόλογες ρητορείες που στην καλύτερη περίπτωση, στην πράξη, θα καταλήξουν στο «μία από τα ίδια» ή και χειρότερα, αφού δεν θα έχουν καν το τεκμήριο της αυθεντικότητας.
Η Κύπρος λοιπόν στις 17 Φεβρουαρίου, ψήφισε με γνώμονα αποκλειστικό, την Οικονομία.
Γνωρίζει, πάρα πολύ καλά, πως η έξοδος από την κρίση και η απεμπλοκή από τα μνημόνια, θα συνοδευθεί κατά πάσα πιθανότητα από συνολικά πακέτα που θα περιλαμβάνουν τόσο το Φυσικό Αέριο όσο και το Κυπριακό.
Κατά τα φαινόμενα λοιπόν, αν λάβει κανείς υπόψη του τις διαχρονικές θέσεις του κου Μαλά από τη μία και εκείνες του κου Αναστασιάδη από την άλλη, η πλειοψηφία επείγεται να επιστρέψει στον τρόπο ζωής που είχε- δηλαδή να απαλλαχθεί από την πρωτοφανή ανεργία, ενώ παράλληλα επιθυμεί να δει το κράτος να εκσυγχρονίζεται.
Οι κύριοι Μαλάς και Λιλλήκας (52%) δηλώνουν κατά των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο κος Αναστασιάδης, στο πρόγραμμά του, τάσσεται υπέρ του «εξορθολογισμού» του δημόσιου τομέα, υπέρ της κατάργησης ανενεργών φορέων, κατά των ιδιωτικοποιήσεων και, υπέρ των μετοχοποιήσεων εκεί που «πρέπει».
Κατά τη γνώμη μου, ο δημόσιος τομέας, οι κρατικοί και ημικρατικοί οργανισμοί έχουν ανάγκη από κοφτερό και αποφασιστικό νυστέρι, καθώς σε πολλές περιπτώσεις είναι κέντρα συγκέντρωσης εξοργιστικών προνομίων και τρελών μισθών, την στιγμή που μάλιστα η κοινωνία συμπιέζεται αλύπητα.
Είναι όχι απαράδεκτο, αλλά χυδαίο, το παιδί του τάδε στελέχους ενός κρατικού ή ημικρατικού οργανισμού, να έχει εξασφαλισμένη θέση εργασίας στον ίδιο φορέα, ανεξάρτητα από τα ουσιαστικά του προσόντα αφήνοντας απ’ έξω καλύτερους υποψήφιους για τη θέση.
Αυτά, σε συνδυασμό με τις εξωφρενικές απολαβές πολλών στελεχών, όχι απλά πρέπει να καταργηθούν, αλλά, να γίνουν κυριολεκτικά σκόνη.
Την Κυριακή λοιπόν, ο δεύτερος γύρος.
Πολλοί, προεξοφλούν πως ο κος Αναστασιάδης θα κάνει περίπατο.
Άλλοι, θεωρούν πως ο κος Μαλάς, «διατηρεί ελπίδες» αν καταφέρει να ελκύσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων Λιλλήκα.
Δύσκολο το επίτευγμα, καθώς, θέλοντας και μη, οι περισσότεροι βλέπουν τον κο Μαλά ως μία προέκταση του κου Χριστόφια και την πιθανή κυβέρνησή του να απαρτίζεται λίγο πολύ από τα ίδια πρόσωπα.
Πρόσωπα, που για τους ψηφοφόρους Λιλλήκα, είναι «κόκκινο πανί», συνδεδεμένα με την πιο (κατ’ αυτούς) αποτυχημένη διακυβέρνηση στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και, είναι ακόμα περισσότεροι, εκείνοι που πιστεύουν, πως αν στη θέση του κου Μαλά ήταν ο κος Κατσουρίδης, το σκηνικό, θα ήταν τελείως διαφορετικό και η πορεία του κου Αναστασιάδη στον δεύτερο γύρο, δύσκολη, αν όχι αμφίβολη.
Αν ο κος Αναστασιάδης εκλεγεί την Κυριακή- έχει να κάνει μία εύκολη και μια εξαιρετικά δύσκολη δουλειά.
Η εύκολη, είναι να δώσει στην Κύπρο έναν καλύτερο Πρόεδρο από τον προκάτοχό του.
Η δύσκολη και ακανθώδης είναι να μπορέσει αφενός να ξαναβάλει την μηχανή της Οικονομίας μπροστά και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που θα σχετιστούν με το πακέτο «Οικονομία-Αέριο-Κυπριακό» .
Προκλήσεις δύσκολες, στις οποίες η αντιπολίτευση θα έχει την ευκαιρία να δείξει πόσο ρεαλισμό διαθέτει προς όφελος της Κύπρου ή πόσο κυνισμό θα επενδύσει, για στενά παραταξιακά οφέλη.
Το στρατόπεδο του «Όχι» ρέπει επικινδύνως στη ευφάνταστη συνομωσιολογία.
Αρκετοί κονδυλοφόροι της πλευράς αυτής, βλέπουν πως ο κος Μαλάς, επιλέχθηκε από τον κο Χριστόφια, για να… βοηθηθεί ο Αναστασιάδης να γίνει Πρόεδρος.
Δεν είναι αστείο, τα γράφουν και τα πιστεύουν κιόλας, είναι η καταπληκτική θεωρία του « ΔΗΣΑΚΕΛ» κατά την οποία, σε κάποια υπόγεια και σκοτεινά επίπεδα, ο Δημοκρατικός Συναγερμός συντονίζεται με το ΑΚΕΛ προκειμένου να χαρίσουν την Κύπρο στην Τουρκία.
Είναι περίπου διεστραμμένη η εμμονή στην καλλιέργεια αυτών των μύθων σε μία τόσο μικρή χώρα, όπου όλοι γνωρίζουν περίπου όλους και, ειδικότερα, όταν είναι γνωστό πως πολλοί «υπερπατριώτες» , συνειδητά ή ασυνείδητα, υπηρέτησαν σε άλλους χρόνους τα βρετανικά συμφέροντα.
Και, θα είναι αυτοί, που θα επιχειρήσουν να δηλητηριάσουν κάθε σκέψη και απόπειρα απεμπλοκής της Κύπρου από τα πρόσφατα αλλά και τα χρόνια προβλήματά της.
Είτε η δυνατότητα απεμπλοκής έρθει από τον Συναγερμό, είτε από το ΑΚΕΛ.
Κάποτε, για την ακρίβεια σύντομα, οφείλουν να ξεπεράσουν τις μεταξύ τους εμμονές, ξεπερασμένες ήδη από τον χρόνο προ πολλού.
Οι εκλογές, τελειώνουν την Κυριακή.
Ο επόμενος Πρόεδρος- που αν είχε κάνει μία εκστρατεία με έστω ένα μέρος των στελεχών που θα γίνουν υπουργοί ίσως ήδη να είχε εκλεγεί- θα σηκώσει τα μανίκια και, βοήθειά μας.
Στον χώρο του λεγόμενου Κέντρου όμως, τώρα ξεκινά το πάρτι.
Με τον κο Λιλλήκα να θέλει να κάνει κόμμα-άρα να λεηλατεί ΕΔΕΚ , ΔΗΚΟ και ολίγον από ΑΚΕΛ, με την ΕΔΕΚ που τον στήριξε σε προσωρινή αμηχανία και το ΔΗΚΟ σε αναβρασμό οι πιθανότητες στο τέλος να επιβραβευθεί ο απόλυτος δικομματισμός, είναι εξαιρετικά αυξημένες.
ΥΓ: Η μεγαλύτερη γραφικότητα των ημερών, είναι η προσπάθεια οικειοποίησης των Λευκών / Άκυρων και της Αποχής εκ μέρους την ΕΔΕΚ και της πλευράς Λιλλήκα.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
