Λευκωσία, Τρίτη 19 Μαρτίου 2013.
Νωρίς το απόγευμα, έχει ήδη συγκεντρωθεί πλήθος έξω από την Βουλή των Αντιπροσώπων στην Κυπριακή πρωτεύουσα, ένα πλήθος που μεγαλώνει συνέχεια κι απλώνεται πολύχρωμο γύρω από το κτίριο και τους δρόμους που το πλαισιώνουν.
Ένα καλό σημάδι προσέχω:
Απουσιάζουν τόσο οι Ελληνικές σημαίες όσο και οι ΕΛΑΜίτες «συναγωνιστές» της Χρυσής Αυγής.
Κυριαρχούν οι σημαίες της Κύπρου και των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Α! Και η σημαία της «φίλης» Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Την απουσία της γαλανόλευκης την καλοβλέπω για έναν απλό λόγο:
Βρισκόμαστε στην Κύπρο, ανεξάρτητο (έστω θεωρητικά) κράτος και οι εικόνες στέλνουν μηνύματα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη από τα πάμπολλα τηλεοπτικά συνεργεία που έχουν πάρει θέσεις από το πρωί.
«Δεν θα περάσει-δεν θα περάσει» φωνάζει ο κόσμος.
«It’sallaboutdignity» γράφειέναπλακάτ που κράτησε ακίνητη σαν άγαλμα μία κυρία μέχρι τις 9 και κάτι τη νύχτα, όταν πια το πλήθος με χειροκροτήματα και τραγούδια, πληροφορήθηκε πως πράγματι «δεν πέρασε».
Το Κυπριακό πολιτικό κατεστημένο όρθωσε το πατριωτικό του ανάστημα (;) και είπε (ξανά) ένα ηρωικό «ΟΧΙ», διασώζοντας προς ώρας τον εαυτό του στα μάτια της κοινωνίας .
Μετά, μπήκε στις Mercedes τις BMW και τα Lexus που περίμεναν με τις μηχανές αναμμένες για να πάει σπίτι.
Το αν διέσωσε ταυτόχρονα και τη χώρα, θα φανεί αργότερα ή μάλλον πολύ αργότερα.
Προς ώρας το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί, δείχνει πως η κατάληξη θα είναι πιο οδυνηρή από τα όσα απορρίφθηκαν.
Το θυμικό της κοινωνίας ικανοποιήθηκε, αλλά ταυτόχρονα, παραχώρησε τη θέση του στα τεράστια ερωτηματικά για την επόμενη μέρα, η οποία μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχει ακόμα ξημερώσει και πάντως όταν αυτό συμβεί, το βέβαιο είναι πως δεν θα γεμίσει τη ζωή μας φως.
Ευθύνες;
Δεν θέλω να μπω σε συζήτηση για τις κυβερνητικές ευθύνες.
Είναι βέβαιο πως υπήρξαν (επιεικώς) αστοχίες, όπως είναι ακόμα πιο βέβαιο πως η Κυπριακή ηγεσία βρέθηκε αντιμέτωπη με πρωτόγνωρους εκβιασμούς και προ τετελεσμένων ενώ μάλλον αφελώς, θεωρούσε πως είχε περιθώρια.
Χωρίς να θέλω να κάνω τον συνήγορο του Προέδρου, προσωπικά, δεν τον ψέγω που διαβεβαίωνε πως δεν θα γίνει «κούρεμα καταθέσεων».
Δεν θεωρώ πως εξαπάτησε ή πρόδωσε την εμπιστοσύνη κανενός.
Έχω την εντύπωση πως πρόκειται για ένα «κατά συνθήκη ψεύδος» που όφειλε να λέει επίμονα πριν τη Σύνοδο, προκειμένου να συγκρατήσει την αλόγιστη εκροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό. Κάτι, που θα συνέβαινε οπωσδήποτε εάν άφηνε το ενδεχόμενο έστω και στα επίπεδα του «θα δούμε».
Και πιστεύω, πως όποιος και αν ήταν στη θέση του, εάν και εφόσον είχε συναίσθηση ευθύνης, σε αυτό το σημείο, θα είχε πράξει ακριβώς το ίδιο.
Εκεί βέβαια που το συγκεκριμένο σημείο θα κριθεί πολύ αυστηρά είναι στο αν άνθρωποι του κυβερνητικού περιβάλλοντος γνώριζαν, και μετέφεραν κεφάλαια.
Αυτό όμως, δεν είναι της παρούσης.
Ένας φίλος, υψηλόβαθμο στέλεχος της προηγούμενης διακυβέρνησης με σάρκασε πριν από λίγες μέρες επειδή πριν από τις εκλογές ήθελα να τελειώνουμε από την πρώτη Κυριακή.
Είχα κάνει τότε ένα λογοπαίγνιο και είχα γράψει πως «αυτήν την Κυριακή θα κάνω δίαιτα και θα φάω μόνο ένα γύρο».
Μου είπε λοιπόν ο φίλτατος:
«Πως το είπες τότε που υποστήριζες τον ολετήρα; ” ένα γύρο παρακαλώ“…»
Από τον διαβόητο «οδοστρωτήρα» λοιπόν, στον «ολετήρα».
Μόνο που, ο τελευταίος, εκ των πραγμάτων ανέλαβε καθήκοντα μόλις στις 28 Φεβρουαρίου και προεδρεύει για 21 μέρες. Έχει λοιπόν μια γεμάτη τετραετία μπροστά του, για να του φορτώσουμε όσες ευθύνες θα του αναλογούν.
Ναι, γνωρίζοντας το τι έρχεται, ήθελα να τελειώνουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Και κάτι ακόμα σε αυτό.
Η όποια λογική διαθέτω , δεν μπορεί να αγνοήσει την ιλαροτραγωδία των τελευταίων χρόνων, τις πάμπολλες επενδύσεις που ήρθαν αλλά δεν ήρθαν, την ακύρωση πολλών ευκαιριών, την εξωφρενική βεβαιότητα πως η Κύπρος είναι θωρακισμένη και θα μείνει αλώβητη από την κρίση, την εκρηκτική (κυριολεκτικά) ευθυνοφοβία που επιδείχθηκε σε τραγικές στιγμές.
Πραγματικότητες:
1. Ναι, ο Κυπριακός Τραπεζικός τομέας, είναι υπερτροφικός.
2. Ναι, η Κύπρος, συνιστά ή μάλλον κατά τα διαφαινόμενα συνιστούσε «παράδεισο» ευνοϊκών όρων για το παρκάρισμα τεράστιων κεφαλαίων της Ρωσικής (και όχι μόνο) Ολιγαρχίας.
3. Ναι, αυτό από τη μία πλευρά έγινε για να εξασφαλιστούν και κάποιες πολιτικές φιλίες εφόσον η Κύπρος δεν διαθέτει ούτε στρατιωτική ισχύ ούτε μέγεθος με το οποίο να μπορεί να κάνει τη φωνή της ηχηρή στη διεθνή διπλωματία.
Η απουσία όμως-από την άλλη πλευρά- καλού εποπτικού μηχανισμού διευκόλυνε τους μεγαλοτραπεζίτες και τον ευρύτερο οικονομικό και κοινωνικό τους κύκλο στη δημιουργία ενός χρηματοπιστωτικού αποστήματος.
Η συσσώρευση όλων αυτών των τεράστιων κεφαλαίων, ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε για να υπάρξει κοινωνικό κράτος, για να ενισχυθούν οι υποδομές, για να χτισθεί μία «αρματωσιά» που να στοχεύει στο καλύτερο μέλλον της χώρας.
Αντίθετα, εκτοξεύτηκε ο καταναλωτικός δανεισμός, υπερμεγεθύνθηκε η φούσκα των developers και της γης ενώ αποθεώθηκε η «ιδεολογία» LuisVuitton– στης οποίας το κατάστημα κυρίες και κυράτσες συνωστίζονταν μέχρι πρότινος προκειμένου να αποκτήσουν τσαντικό με το θείο λογότυπο για να πάνε την επομένη με την σριλανκέζα (και την τσάντα) στο σούπερ μάρκετ να αγοράσουν λουβί (φασολάκια) κρεμμύδι και σαμπάνια.
Τη στιγμή που τα καλά μυαλά της χώρας, νέοι επιχειρηματίες, επιστήμονες, εξειδικευμένοι κ.α. βυθίζονταν στο περιθώριο και οι προτάσεις τους κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων και οι ίδιοι έμπαιναν στο περιθώριο.
Με λίγες λέξεις, το «Κυπριακό μοντέλο ανάπτυξης».
Θα ένιωθα πολύ καλά λοιπόν, αν είχα πεισθεί πως το «σχέδιο» θέλει να τινάξει στον αέρα αυτό το μοντέλο. Και θα ένιωθα καλά αν το «σχέδιο» λογάριαζε τους ανθρώπους. Δεν ξέρω ακόμα τι θα γίνει για παράδειγμα με τη Λαϊκή Τράπεζα, αλλά ο εν λόγω Οργανισμός δεν είναι τα 30-40-50 μεγαλοστελέχη των 100.000 ευρώ και άνω.
Όλοι αυτοί, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Οι δεκάδες, εκατοντάδες όμως υπάλληλοι της Τράπεζας, αν αυτή κλείσει τι θα γίνουν; Τι θα γίνουν και οι παρελκόμενες εργασίες τις οποίες εκείνοι έβαζαν σε κίνηση; Θέλετε παράδειγμα; Πάρτε λοιπόν ένα ιδιωτικό σχολείο στο οποίο φοιτούν για παράδειγμα τα παιδιά 30 οικογενειών. Τα παιδιά θα φύγουν, και το σχολείο που έχει ήδη πληγεί από την κρίση θα κλείσει και το εκπαιδευτικό (και όχι μόνο) προσωπικό θα χάσει τη δουλειά του.
Ποιος θα κάτσει στο σκαμνί εκείνους που συμμετείχαν στην συμπαιγνία Βγενόπουλου σε βάρος της Λαϊκής Τράπεζας και της Κύπρου
Μόνο που το πρόβλημα, δεν είναι Κυπριακό.
Παρακολουθούμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια, την βίαιη φτωχοποίηση του ευρωπαϊκού νότου.
Μία φτωχοποίηση που εκμεταλλεύεται συστηματικά τις παθογένειες των χωρών για να τις καταστήσει μία φτηνή μηχανή παραγωγής ευημερίας για τον Βορρά.
Με μία Ευρωπαϊκή ηγεσία απόλυτο έρμαιο των Αγορών, που έχει δημιουργήσει σχεδόν 30.000.000 ανέργους σε δυόμιση με τρία χρόνια, που έχει κονιορτοποιήσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, που σε τελευταία ανάλυση, πρόδωσε με τον πιο κυνικό και επαίσχυντο τρόπο την ίδια την Ευρωπαϊκή Ιδέα, την σημαντικότερη «σύλληψη» ίσως από την εποχή του Διαφωτισμού και εντεύθεν.
Έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ψάξει κάποιος σε βάθος, τους τρόπους με τους οποίους η Ε.Ε. απέφυγε να ελέγξει την διαφθορά και το πάρτι που έγινε με δικά της κεφάλαια όταν αυτά αφορούσαν ας πούμε στις επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα, ενώ, οι έλεγχοι, ήταν σημαντικά αυστηρότεροι στις συγχρηματοδοτήσεις που σχετίζονται με τις μεταφορές.
Η διαφθορά έτσι, εξέθρεψε τις παθογένειες που στο τέλος κατέστρεψαν τον πρωτογενή τομέα (που τώρα πρέπει επειγόντως να αναγεννηθεί) ενώ τα δίκτυα που χρησιμεύουν για την μεταφορά των (φτηνών πια) εξαγωγών του Νότου είναι εκεί έτοιμα να πιάσουν δουλειά.
Το μοντέλο, με παραλλαγές, εφαρμόστηκε παντού.
Τώρα, ήρθε η σειρά της Κύπρου.
Η οποία, ό,τι και αν αποφασίσει στις επόμενες ώρες η πολιτική ηγεσία, τα παραπάνω θα κληθεί να υπηρετήσει
Αχ και βαχ η Κύπρος…
Γιατί ξαφνικά βρεθήκαμε να υπερασπιζόμαστε το οικονομικό της μοντέλο όχι γιατί μας αρέσει, αλλά γιατί κανένας δεν μπορεί να ανεχτεί την βία της καταστροφής του και κυρίως το κόστος που θα έχει στην κοινωνία.
Νομίζω ο Σουηδός Υπουργός Εξωτερικών ήταν που έκανε το δηλητηριώδες σχόλιο «η Κύπρος είχε Τράπεζες και παραλίες, τώρα θα έχει μόνο παραλίες».
Η Κύπρος όμως, αν είχε υπάρξει πολιτική και σχεδιασμός, θα μπορούσε να έχει αρκετά.
Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ σημαντικό Ιατρικό Κέντρο για όλη τη Μέση Ανατολή.
Θα μπορούσε να έχει επενδύσει περισσότερο στην Παιδεία και στην προσέλκυση ξένων σπουδαστών.
Θα μπορούσε να έχει ένα πρωτοποριακά αναβαθμισμένο τουριστικό προϊόν στηριγμένο στην οικολογική φιλοσοφία.
Θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί εδώ και χρόνια την σχεδόν αδιάκοπη ηλιοφάνειά της για παραγωγή ενέργειας.
Θα μπορούσε να έχει θαλάσσια αιολικά πάρκα για τον ίδιο λόγο.
Θα μπορούσε να είχε εκμεταλλευτεί –με την καλή έννοια- το ανθρώπινο δυναμικό της και τις ιδέες του.
Θα μπορούσε. Δεν θέλησε.
Η Συλλογική και διαχρονική ευθύνη των ηγεσιών στην Κύπρο αναδεικνύεται και μέσα από την πλήρη ανυπαρξία ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Μιλάμε, για μία χώρα κλίμακας γειτονιάς στα περίχωρα του Λονδίνου. Για έναν πληθυσμό δύο φορές του Πειραιά. Με σημαντική μερίδα να κολυμπάει κυριολεκτικά στο χρήμα.
Μοιραίες ηγεσίες παραδομένες στις αναχρονιστικές συντεχνίες με τα τρελά προνόμια που φτάνουν στο κληρονομικό δικαίωμα της θέσης εργασίας.
Τώρα, τρέχουν και δεν φτάνουν για να περισώσουν όσα μπορούν.
Εκείνοι τρέχουν, εμείς ήμαστε ήδη στο πάτωμα.
Και, φοβάμαι πάρα πολύ, πως προκειμένου να διασώσουν ότι μπορούν θα ξεπουλήσουν προκαταβολικά και το Φυσικό Αέριο το οποίο θα έπρεπε να αποδώσει στην Κοινωνία με βάση το Νορβηγικό μοντέλο. Η Κύπρος όμως, οδεύειπια προς την Νιγηρία.
Χρυσοπράσινο φύλλο χαμένο στο πέλαγος.
Σε όλο αυτό το σκηνικό της Ευρωπαϊκής κρίσης, η Κύπρος, λόγω της καταραμένης και ταυτόχρονα ευλογημένης θέσης που γεωγραφικά κατέχει, έχει μπει στην διελκυστίνδα.
«Η τραπεζική κρίση γίνεται γεωπολιτική .Μια ρωσική λύση δεν θα ήταν πρέπουσα» τόνισε χθες η κα Corien Wortmann Kool, Ολλανδή ευρωβουλευτής του ΕΛΚ.
Βερολίνο-Μόσχα. Ηνωμένες Πολιτείες- Ισραήλ.
Τουρκία-Ελλάδα-Κύπρος.
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας πως ο χάρτης αλλάζει και αλλάζει με πολλά μέσα που είναι όλα βίαια.
Είναι η πρώτη φορά που αμφιβάλω βαθύτατα για την ορθότητα του άλλου «Όχι», εκείνου του 2004. Επιφυλάξεις, άρχισα να έχω πολύ γρήγορα-όταν αντιλήφθηκα την μηδενική διαχείριση του Όχι και, ακόμα περισσότερο από την έξαλλη και διχαστική δαιμονοποίηση των όσων στήριξαν το «Ναι».
Τώρα πια σκέφτομαι:
Αν είχε περάσει το Σχέδιο Ανάν, αν η Κυπριακή πλευρά το είχε πραγματικά διαπραγματευτεί, και αν το πείραμα είχε πετύχει, που θα ήμασταν σήμερα;
Πιθανότατα, η θέση μίας Ομόσπονδης Κύπρου και με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις απείρως πιο εξομαλυμένες , να ήταν τελείως διαφορετική και κυρίως πιο ισχυρή. Πιθανότατα, η νήσος, να είχε αναδειχθεί σε μία όαση ειρηνικής συνύπαρξης Χριστιανικού και Μουσουλμανικού στοιχείου και να ήταν το διεθνές υπόδειγμα ακόμα και για την εξέλιξη του παιχνιδιού που παίζεται στη Μέση Ανατολή μέσα από την Αραβική Άνοιξη.
Το σημαντικότερο;
Το Τρίγωνο Αθήνας Άγκυρας Λευκωσίας θα είχε μπει σε άλλη σφαίρα πραγματικότητας, η Τουρκία θα βάδιζε με γρήγορα βήματα προς την Ε.Ε. δίνοντας σημαντικά πλεονεκτήματα στην Ευρωπαϊκή Οικονομία και όλοι θα είχαν μερίδιο στον πλούτο της Κυπριακής ΑΟΖ προς όφελος των λαών.
Γνωρίζοντας καλά πως ουκ ολίγοι κυριολεκτικά είτε θησαύρισαν από το Όχι, είτε προστάτευσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα θυμίζω μία σαρκαστική και πικρή παράφραση που είχα αποτολμήσει το 2005 πάνω σε έναν κλασικό Σεφερικό στίχο:
«Για ένα ξενοδοχείο αδειανό, για μιαν Αγία Νάπα»
Η Κύπρος ζει και πάλι τραγωδία. Μία πολύ μικρή χώρα, στηριγμένη σχεδόν αποκλειστικά σε έναν παραφουσκωμένο και δαιδαλώδη τραπεζικό τομέα, μία νήσος που επέλεξε να είναι ευρωπαϊκή παραλλαγή των Cayman Islands έχει τιναχτεί στον αέρα.
Ούτε θωρακισμένη αποδείχτηκε ούτε αλώβητη-όπως διατείνονταν ο τέως Πρόεδρος.
Το ποντίκι λοιπόν, βρυχήθηκε.
Και πάνω στο χειροκρότημα και τις επευφημίες για τον ηρωισμό κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη γάτα που είναι έτοιμη να μας χάψει.
Όχι 2004 και Όχι 2013: Duplex negatio affirmat
Δηλαδή, «η διπλή άρνηση είναι κατάφαση».
Πρόκειται για την Αρχή της Αντίφασης, μία από τις Τέσσερις Θεμελιώδεις Αρχές της Λογικής.
Αυτό που βλέπω με σχετική βεβαιότητα, είναι πως το διπλό δήθεν ηρωικό «Όχι» οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα άτακτο, ασχεδίαστο και καταστροφικό Ναι, του «ό,τι νάναι» .
Με θύμα την κοινωνία και διασωσμένους τους κίβδηλους και πονηρούς υπερπατριώτες των Όχι.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
