«Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν- για να μοιράζομαι την αγάπη γεννήθηκα και όχι το μίσος»
Αυτά είναι τα λόγια τα σοφά, τα λόγια τα ελληνικά, τα λόγια τα αιώνια που ο Σοφοκλής έπνευσε στα χείλη της Αντιγόνης.
Και είναι αυτά τα λόγια ακριβώς που οι πάσης φύσεως στρεβλοί «πατριώτες», συνωστισμένοι στις αγέλες του ΕΛΑΜ και της Χρυσής Αυγής ποδοπατούν και πάνω τους αφοδεύουν με την δήθεν ελληνική ρητορεία τους.
Κάπηλοι ψεύτες και ανώμαλοι, επιχειρούν να υπάρξουν μέσα από την απελπισία που φέρνει η βία της φτωχοποίησης και της συντριβής των ονείρων.
Ε, ναι, κατά πως είδαμε, όσα συνέβησαν και εξελίχθηκαν σε ένα αργό χειρουργείο για τρία τόσα χρόνια σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, χρειάστηκαν μόνο λίγα 24ωρα για να συμβούν και ες γην εναλίαν Κύπρον.
Κάτι σαν Χιροσίμα και Ναγκασάκι χωρίς πυρηνικά, αλλά με τα όπλα της σύγχρονης Τιμοκρατίας.
(Απίστευτο πως με ένα μόνο ιώτα μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Βάλτε ένα «ι» ανάμεσα στο μ και το ο της Τιμοκρατίας για να δείτε)
Μεγατόνων η βόμβα, έσκασε στις ζωές ημών των ανθρώπων των καθημερινών.
«Businessasusual» για κάποιους , τόσο για εκείνους που με απερίγραπτη δολιότητα παγίδευσαν την Κυπριακή Δημοκρατία και μια νεοεκλεγείσα ηγεσία ολίγων ημερών που ζητούσε λίγο χρόνο, όσο και για τους άλλους, τους εντός Κύπρου που γνώριζαν από καιρό και δεν έλεγαν λέξη ή και που για χρόνια συμμετείχαν στο έγκλημα.
Σε χρόνο μηδενικό σχεδόν, οι άναυδοι Κύπριοι και ενώ μόλις έχουν βιώσει την πληρέστερη εφαρμογή του δόγματος του σοκ, βρίσκουν το κουράγιο όχι μόνο να πουν εν χορώ «σηκώνουμε μανίκια, δουλεύουμε, θα τα καταφέρουμε καλύτερα και από πριν» αλλά ταυτόχρονα κρατούν τη νηφαλιότητα τους διαψεύδοντας τα οικτρά ζόμπι των Μέσων (κυρίως Ελλαδικών) που αποζητούν αίμα δάκρυ κακό και συμφορά για να πουλήσουνε πραμάτεια.
Στα πρόσωπα τους στο γυαλί, την διέκρινα ολοκάθαρη την χαιρέκακη απογοήτευση που «τούτοι εδώ οι βλάχοι, δεν σπάσανε στο ξύλο τους υπαλλήλους των τραπεζών, που δεν σπάσανε τζαμαρίες, που δεν σκοτωθήκανε μεταξύ τους, που δεν ουρλιάζανε και δεν τσιρίζανε.
Σε χρόνο μηδενικό σχεδόν, οι άναυδοι, με το τραπεζικό σύστημα παραλυμένο, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη, με χιλιάδες ανθρώπους να παραδίδονται στην ανεργία, με το εγγύς μέλλον απολύτως άδηλο και το λίγο μακρινότερο αβέβαιο, συνάχθηκαν, συσπειρώθηκαν και εξόρυξαν από τα βάθη τους τον καλό τους εαυτό.
Τον αλληλέγγυο. Τον που ξέρει να μοιραστεί το ελάχιστο που έχει.
Πρώτη Απριλίου 2013: Αργά το μεσημέρι, τύμπανα θα αντηχήσουν στη Λευκωσία.
Η ομάδα των Batukinio, περί τα 35 κρουστά, θα ξεχυθούν στην πόλη για δώσουν το σήμα.
Στις 4, ξεκινά η συναυλία στην Τάφρο Κωστάντζα και θα πάει μέχρι τα μεσάνυχτα.
Ούτε μισό ευρώ, ούτε ένα σεντ δεν χρειάζεται.
Είναι μια πλούσια, αλλά eurofree εκδήλωση. Δεν το έχει ανάγκη.
Μονάχα, πριν πάμε, σε μια τσάντα να βάλουμε ο κάθε ένας ό,τι μπορούμε από είδη πρώτης ανάγκης:
Τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα, γάλατα διαρκείας, οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητα μικρών παιδιών. Στο Facebook, είναι εύκολο να βρείτε τη σελίδα της διοργάνωσης. Απλά, γράψτε στην αναζήτηση: CyprusAID, και θα βρείτε όλες τις απαντήσεις για το πώς θα συλλεχθεί και θα διανεμηθεί η βοήθεια στα Κοινωνικά Παντοπωλεία που έχουν δημιουργηθεί σε όλη τη χώρα και τα οποία δυστυχώς δεν προλαβαίνουν να υπηρετήσουν τις καθημερινά πολλαπλασιαζόμενες ανάγκες.
Πήγα προχθές στην συνέντευξη τύπου που έδωσαν οι διοργανωτές.
Πρώτη φορά είδα σε τέτοια περίσταση να διαγωνίζονται οι παρουσιαστές για το ποιος θα μιλήσει πιο λίγο. Πρώτη φορά είδα σε τέτοια περίσταση, το «εγώ» να σπάει σε πολλά μικρά κομματάκια για να έρθει να συνθέσει το Εμείς, Μαζί.
Με τεράστια ικανοποίηση άκουσα πως δεν θα μιλήσει και δεν θα απευθύνει «χαιρετισμό» κανένας πολιτικός.
Αλλά και με χαρά έμαθα για την ολοπρόθυμη αρωγή του Δήμου Λευκωσίας, της CYTA και πολλών άλλων εταιριών.
Και πάνω από όλα, των 50 τόσων καλλιτεχνών από Κύπρο και Ελλάδα, που έρχονται χωρίς την παραμικρή αποζημίωση, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις πληρώνουν τα αεροπορικά τους εισιτήρια μόνοι τους. Θα χαρώ που θα ακούσω τον Αλκίνοο και κάποιους άλλους. Μερικοί, δεν είναι του «γούστου» μου. Δεν έχει καμία σημασία. Μετρά η παρουσία και το αποτέλεσμα.
Όπως καταγράφει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο κείμενο του:
«Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.»
Αλήθεια. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτό και να νιώσει μετά ήσυχος;
Γράφει: Γιώργος Πήττας
