Κάτι μέρες τώρα, διαβάζω «εκστατικός» τις αντιδράσεις ουκ ολίγων συμπολιτών μου, έτσι όπως αυτές αναδύθηκαν τόσο στα κοινωνικά δίκτυα όσο και κάποιες αρθρογραφίες εφημερίδων.
Τα περιστατικά που προκάλεσαν την ανάδευση του ψυχικού βούρκου ήταν δύο, τα παραθέτω επιγραμματικά με χρονική σειρά:
1. Ή άγρια κακοποίηση ενός γάτου σε γνωστή ταβέρνα της Αγλαντζιάς, και
2. Ο βιασμός μίας κυρίας, στη Λεμεσό.
Διάβασα αυτές τις μέρες λοιπόν, πλήθος απίθανων σχολίων. Δεν είναι διόλου λίγοι, εκείνοι που θεώρησαν τις αντιδράσεις κατά των ιδιοκτητών του ταβερνείου υπερβολικές.
Ορισμένοι, προχώρησαν σε ειρωνείες, ή ζήτησαν από τους διαμαρτυρόμενους τα «ρέστα» με φράσεις του τύπου «που ήσασταν όταν έκλειναν τη Λαϊκή;».
Η ελλιπέστατη παιδεία μας, απέφευγε πάντα να δημιουργεί κουλτούρα αγάπης στη ζωή.
Ποτισμένη από το άλφα ως το ωμέγα με την αντίληψη πως οι άνθρωποι είναι το «εκλεκτό δημιούργημα του θεού» η παιδεία, ουσιαστικά παράγει όχι μόνο την περιφρόνηση προς οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής αλλά , ακόμα χειρότερα, μια κουλτούρα που κάνει τους αποδέκτες της να νιώθουν ως κυρίαρχοι, ιδιοκτήτες και εν τέλει τύραννοι και δυνάστες προς οτιδήποτε το Άλλο.
Το χειρότερο: Όταν αυτό το Άλλο είναι ανίσχυρο, όταν αυτό το Άλλο δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του είτε γιατί υπολείπεται σε φυσική δύναμη είτε γιατί έχει περιθωριοποιηθεί από το «σύστημα αξιών» , σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα, μετατρέπεται σε σάκο του μποξ για την κάθε ελλειμματική προσωπικότητα.
Με αφορμή τα δύο αυτά συμβάντα, σκέφτομαι επίμονα πως θα πρέπει φορείς με μυαλό που φιλοδοξούν να αφήσουν θετικό ίχνος σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, να δυναμώσουν τη φωνή τους και την παρουσία τους σχετικά με τις ανυπεράσπιστες ομάδες που ζουν δίπλα μας, ανάμεσά μας.
Τα ζώα, είναι μία από αυτές τις ομάδες.
Τα ζώα, είναι οι συγκάτοικοί μας στον πλανήτη. Χαίρουν και λυπούνται με τις χαρές και τις λύπες μας αντίστοιχα, είναι το καθημερινό βαρόμετρο της δικής μας ισορροπίας. Ρωτήστε όποιον συγκατοικεί με γάτες και σκύλους. Αποφύγετε βέβαια, όλους αυτούς που θεωρούν τα ζώα μέρος της διακόσμησης του σπιτιού τους και τα πετάνε στους δρόμους σαν χαλασμένες καρέκλες μόλις βαρεθούν.
Τα παιδιά μας, είναι σε τεράστιο κίνδυνο.
Γονείς κουρασμένοι, βαλλόμενοι άγρια από την κρίση, άνεργοι ή με μειωμένα εισοδήματα και με τη ζωή τους αναποδογυρισμένη από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορούν –δυστυχώς- συχνά να ξεσπάσουν το θυμό τους στα παιδιά.
Τα παιδιά μας, κινδυνεύουν.
Όχι μόνο από την ενδοοικογενειακή βία που πολλαπλασιάζεται, αλλά και από πονηρούς, αδιανόητα επιπόλαιους νάρκισσους, που τάχα «σκέπτονται ελεύθερα» και παριστάνουν τους «freethinkers» ενώ έμμεσα ή και άμεσα θεωρητικολογούν θετικά για την Παιδοφιλία σε διαδικτυακά φόρα.
Μου έδειξαν μία τέτοια συζήτηση πρόσφατα, σε Κυπριακή σελίδα και έμεινα εμβρόντητος από τις λίγες απαντήσεις ουσίας που έλαβε ένας εξυπνάκιας «διανοούμενος» (λέμε τώρα) που λίγο πολύ μιλούσε για το… αναφαίρετο δικαίωμα ερωτικής συνεύρεσης ενός ενήλικα με 12χρονα παιδιά.
Επιστρέφω όμως στον βιασμό της Κυρίας από την Πολωνία που έγινε στη Λεμεσό.
Σχετικά με το έγκλημα, δεν μπορώ να προσθέσω κάποιο επίθετο που να το χαρακτηρίζει ,γιατί απλά, κανένας προσδιορισμός δεν επαρκεί.
Κατά τη γνώμη μου ο βιασμός είναι η χειρότερη εκδήλωση βίας καθώς το τραύμα, συνοδεύει το θύμα για όλη του τη ζωή και επεμβαίνει άγρια στην ομαλότητα της προσωπικής και κοινωνικής του ζωής.
Θα θεωρηθώ υπερβολικός από κάποιους, αλλά θα το γράψω:
Εκείνοι που αντέχουν να γράφουν σχόλια του τύπου «ήθελε και τα έπαθε» «ας πρόσεχε» «τι γύρευε τέτοια ώρα εκεί» «ήταν ντυμένη προκλητικά» είναι βιαστές υπό αναμονή.
Από τη στιγμή που δεν σε πνίγει η οργή και έχεις περιθώρια για εξυπνάδες και τέτοια σχόλια, είσαι ψυχικά διαταραγμένος. Και έχουμε πάρα πολλούς από δαύτους.
Ο βιασμός, δεν μπορεί να αποτελεί θέμα συζήτησης για κανέναν φυσιολογικό άνθρωπο.
Δεν μπορεί να μπαίνει σε ζυγαριά ευθύνης «φταίει τόσο % ο δράστης και τόσο % το θύμα».
Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα!
Στον βιασμό, κάτω από όλες τις συνθήκες, υπάρχουν δύο και μόνο συνιστώσες:
Δράστης- Θύμα. Τέλος.
Εξ ίσου άρρωστη και ανώμαλη είναι η αντίδραση που είδα σε ένα σχόλιο μετά τη σύλληψη των βιαστών.
Έγραφε: «Θάνατος σε όλους τους Ρουμάνους και τους Πολωνούς». Προφανώς, είναι ένας από τους επίσης πάρα πολλούς, που έχουν πειστεί για την θεϊκή καταγωγή τους, μιας που οι Έλληνες είναι… ο «λαός του Θεού».
Ας τεντώσουμε τις κεραίες μας όσο ποτέ άλλοτε. Στη μικρή Κύπρο των τεράστιων λόγων και των ελάχιστων έργων, η ανάγκη της εγρήγορσης και της βαθιάς αλληλεγγύης που μπορεί να ζωντανεύει κάθε στιγμή είναι πιο κρίσιμη από το 1974.
Μέσα, φορείς, άνθρωποι, υπάρχουν.
Ας αναδυθούν, πριν πνιγούμε από τη λάσπη.
Και μια νύξη προς τις ηγεσίες: Αγαπήστε επιτέλους τα παιδιά.
Ανοίξτε το μέλλον, βάζοντας το χθες εκεί που πρέπει:
Στις αποσκευές της ιστορίας και όχι στο τιμόνι που μας οδηγεί. Αρκετά!
ΥΓ 1: Δεν αναφέρθηκα αυτή τη φορά στους Μετανάστες –νόμιμους ή όχι. Θεωρώ, ίσως αφελώς, πως η τοποθέτηση τους στις πλέον ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας, είναι αυτονόητη. Όχι μόνο γιατί οι Κύπριοι έχουμε υπάρξει επανειλημμένως Μετανάστες, αλλά και γιατί η συμπεριφορά μιας κοινωνίας προς τους πιο αδύναμους προσδιορίζει το επίπεδο της παιδείας της. Χωρίς «ναι μεν, αλλά…»
ΥΓ 2: Διάλεξα να συνοδέψω αυτό το άρθρο με μία φωτογραφία της Malala Yousafzai γιατί είναι το πιο πρόσφατο και ακουστό παράδειγμα θέλησης και πολιτισμού κόντρα στην ανθρώπινη κτηνωδία, ειδικά όταν αυτή εκφράζεται ως αρσενική τυραννία κατά της ουσίας της ζωής με διάφορα ψευδεπίγραφα προσχήματα.
twitter@pittasgeorge
Γράφει: Γιώργος Πήττας
