Έλεγα να γράψω για τον Λουκμάν Σαχζάτ που στα 27 του, συνάντησε το χάρο να κατοικεί σε δυο χαμένα κορμιά ελλήνων.
Εκείνος από το Πακιστάν, πάνω στο ποδήλατο έτρεχε να βγάλει το ψωμί του.
Εκείνοι από κάποιον αθηναϊκό υπόνομο, πάνω σε ένα σκούτερ ποιος ξέρει τι να γύρευαν τέτοιαν ώρα έξω.
Η δικαιολογία τους, δείχνει το θράσος τους: «το ποδήλατο τους έκλεινε το δρόμο».
Ακριβώς το ίδιο είδος θράσους που κουβαλά ο χρυσαυγίτης που σταματούσε αυτοκίνητα στο Βόλο, για να ελέγξει αν οι οδηγοί είναι έλληνες ή αλλοδαποί.
Ευτυχώς, γρήγορα του έλαχε να ελέγξει έλληνα που έσπευσε να τον καταγγείλει.
Αν είχε προλάβει να τσεκάρει κάποιον αλλοδαπό, μπορεί να τον είχε δολοφονήσει επειδή «έκλεινε και αυτός τον δρόμο».
Μου κάνει εντύπωση, πως υπάρχουν κάποιοι, που ακόμα αναρωτιούνται αν η δολοφονία του Λουκμάν ήταν ρατσιστικό έγκλημα. Το έγκλημα, ναι, είναι ρατσιστικό.
Όχι γιατί αυτοί φέρονται να είναι μέλη της Χρυσής Αυγής. Η Χ.Α. είναι απλά μια ετικέτα , ένα brand name που βολεύει μια χαρά τους πάμπολλους άρρωστους στα μυαλά συμπολίτες μας.
Με την κρίση και την χωρίς όρια απελπισία, το γλυκό δένει τέλεια.
Μου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, που κάποιοι ,δεν αντιλαμβάνονται πως ο ρατσισμός και η κουλτούρα των διακρίσεων σε όλα τα δυνατά επίπεδα, ήταν και συνεχίζουν να είναι χαρακτηριστικά στοιχεία του ελληνισμού ή μάλλον για να ακριβολογήσω, του ρωμαίικου.
Στην Ελλάδα μεγάλωσα και οι εφημερίδες δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι.
Παιδί ήμουν ακόμα όταν ήδη είχε δημιουργηθεί –από την πραγματικότητα- μία σύνθεση που σκιτσάριζε την κοινωνία μας σε μεγάλο βαθμό.
Από τη μια, κάθε καλοκαίρι οι με μορφή επιδημίας βιασμοί σε βάρος τουριστριών, τα εγκλήματα τιμής με θύματα νεαρά κορίτσια και αγόρια και δράστες πατεράδες και αδερφούς, ο χωρίς όρια στιγματισμός των ομοφυλόφιλων, η κραυγαλέα περιθωριοποίηση αναπήρων και ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, η ταύτιση της δυσλεξίας με την πνευματική υστέρηση.
Από την άλλη, η τηλεοπτικά μεταδιδόμενη κάθε Αύγουστο εικόνα των ευσεβών γονυπετών της Τήνου υπό το βλοσυρό βλέμμα των ρασοφόρων, που με αυστηρότητα διατηρούσαν σε «τάξη» το έρπων ποίμνιο σπρώχνοντάς το με την ποιμαντική ράβδο. Οι έρποντες, κραυγάζοντας, τσιρίζοντας, αποζητούσαν την θεία χάρη.
Παρά την αντικατάσταση της θείας κοινωνίας από το ουίσκι, παρά την μετάλλαξη του βιασμού με την ανάδειξη του τηλεμπανιστηριού σε πάνδημη κουλτούρα, παρά το ένα και το άλλο, η Ελλάδα παρέμεινε για πάντα στο παρά. Παρά λίγο, παρά κάτι, παρά πέντε, παράτα μας.
Ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα.
Πολλοί θίγονται όταν ο Σπίγκελ μας αποκαλεί Αφγανιστάν ή Πακιστάν.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θίγονται δηλαδή.
Έλεγα λοιπόν που λέτε να γράψω για τον Λουκμάν Σαχζάτ που στα 27 του, φευγάτος από την μακρινή πατρίδα του, βρέθηκε στα μέρη μας για να δολοφονηθεί από δύο καθάρματα. Για τον Λουκμάν από το Πακιστάν.
Και, στο μυαλό μου ξαφνικά, αναδύθηκαν όλα αυτά τα αμέτρητα κορίτσια που καθημερινά βιάζονται κατ’ εξακολούθηση στο Πακιστάν και σε άλλες χώρες της περιοχής, όπου το θηλυκό το βλέπουν σαν μια κατώτερη μορφή ζωής.
Και στο μυαλό μου, στριφογυρνούσαν οι ραβδισμένοι και λιθοβολημένοι που άφησαν την έσχατη πνοή θαμμένοι μέχρι το λαιμό σε ένα λάκκο με τους έξαλλους πιστούς γύρω τους να αλαλάζουν πετώντας τις πέτρες για να τιμωρήσουν έναν έρωτα, ένα φιλί, ένα πάθος μια αγάπη.
Και, όπως πάντα, μου ανέβαινε για άλλη μία φορά το αίμα στο κεφάλι από την αδιανόητη δυσκολία που διακρίνει τεράστιο μέρος της Αριστεράς στο να καταγγέλλει με ευθύτητα και σκληρότητα τους Ταλιμπάν και τα θεοκρατικά αυταρχικά καθεστώτα που στον 21ο αιώνα διαιωνίζουν την παράνοια.
Που λες Λουκμάν, έλεγα να γράψω για σένα και την περιπέτεια της ζωής σου που τόσο άδοξα και άδικα έληξε σε μία χώρα ξένη. Αν είχες περάσει από εκείνο το σημείο πέντε λεπτά πιο νωρίς, πιο αργά μπορεί και να ζούσες ακόμα.
Ή μπορεί να τους συναντούσες την επόμενη. Τους ίδιους ή κάποιους άλλους «τέτοιους».
Έχουμε πλεόνασμα. Εγκληματικό εννοώ, για το άλλο δεν ξέρω.
Αλλά, Λουκμάν, τελικά από όπου κι αν το δω το ζήτημα, έχει να κάνει με την στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την προστασία της σε όλο τον πλανήτη.
Όταν ο Λουκμάν δολοφονείται στην Αθήνα γιατί δεν αρέσει το χρώμα του.
Όταν ο John πεθαίνει στη Βόρεια Αμερική από τους 45 βαθμούς υπό το μηδέν της Κλιματικής Αλλαγής.
Όταν ο 27χρονος Σύρος αυτοκτονεί στις Κυπριακές φυλακές απελπισμένος γιατί δεν του επιτρέπουν να επικοινωνήσει με την οικογένεια του.
Όταν (προσθέστε, τα παραδείγματα είναι δυστυχώς αμέτρητα).
Όσο κι αν μοιάζει περίεργο σε κάποιους, στα δικά μου τα μάτια όλα αυτά είναι ακριβώς το ίδιο.
Ένα πράγμα. Η πλήρης ήττα του είδους μας. Που εδώ και δύο χιλιετίες με ελάχιστες περιοδικές εξαιρέσεις υποχωρεί διαρκώς προς την βαρβαρότητα.
*Η Γκουλάνζ από το Αφγανιστάν, αφού πρώτα βιάστηκε, μετά καταδικάστηκε και από πάνω για μοιχεία. Στη συνέχεια –δόξα να έχει ο Αλλάχ- ο Αφγανός Πρόεδρος ως φιλεύσπλαχνος την υποχρέωσε να παντρευτεί τον βιαστή της για να βγει από τη φυλακή.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
