Τα κυρίαρχα Ελληνικά μέσα (αλλά και η ΕΡΤ) συνεχίζουν να αγνοούν επιδεικτικά τα όσα είπε ο Γερμανός Αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ χτες, κατά την ομιλία του στη γερμανική Βουλή.
Θυμίζω: Κατήγγειλε ευθύτατα και απερίφραστα την ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ και υπογράμμισε πως ασφαλώς και δεν είναι μία κυβέρνηση 5-6 μηνών που κατέστρεψε την Ελλάδα αλλά όλες οι προηγούμενες.
Κατήγγειλε και την ίδια την Ευρώπη που έδωσε όλα αυτά τα χρήματα που έδωσε χωρίς ποτέ να ελέγξει που “πήγαιναν”.
Μπορεί να είμαι εκτός Ελλάδας κάποια χρόνια τώρα, αλλά αυτό που είπε ο κος Γκάμπριελ, για όποιους λόγους και να το είπε, το ξέρω και το ξέρω καλά.
Πολύ καλά. Δεν συμμετείχα ποτέ στο πάρτι, αλλά η δουλειά μου με έφερνε σε επαφή με το πανηγύρι.
Είδα με τα «ματάκια» μου νεοέλληνες και νεοέλληνες να μεταλλάσσονται σε 2-3 χρόνια και γίνονται αγνώριστοι. Είδα με τα ματάκια μου ανθυπολούμπεν στοιχεία , ξύλα απελέκητα να γίνονται «άρχουσα τάξη» μουγκανίζοντας με ένα πούρο στο στόμα και τα χνώτα να βρωμάνε ουίσκι.
Ο κος Γκάμπριελ «καταγγέλλοντας» τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας ζωγράφισε, ίσως άθελα του το πιο γνήσιο προϊόν τους.
Εξηγούμαι:
Θυμάμαι έναν τύπο, μέγα και τρανό των ημερών του μεγάλου φαγοποτιού, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, να έχει έρθει στο γραφείο επιθυμώντας διαφημιστική υποστήριξη και όταν έφτασε η συζήτηση για το αν, που και πότε θα γίνει η επόμενη συνάντηση η απάντηση ήταν «να περάσω να σας πάρω με το ελικόπτερο να πεταχτούμε στη Μύκονο να τα πούμε».
Μια φάτσα καραβλαχάρα όσο δεν πάει άλλο. Το ραντεβού-βέβαια- δεν έγινε ποτέ.
Ο τύπος που επί ημερών παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ άνοιγε κι έκλεινε εταιρίες για πλάκα, αφήνοντας κόσμο ξεκρέμαστο κι απλήρωτο κάνει τον Ψωμιάδη (του ΠΑΟΚ) να μοιάζει μπροστά του με τρυφερό και αγαθό αγγελούδι.
Κάποια στιγμή χάθηκε για χρόνια, και μαζί του, μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Την ίδια στιγμή άφηνε απλήρωτους ανθρώπους στους οποίους χρωστούσε λίγα χιλιάρικα. Πριν από περίπου δύο χρόνια, επανεμφανίστηκε. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μέσα σ’ όλα. Τότε, τώρα. Αύριο;
Και μπορεί ο κος Γκάμπριελ να «καταγγέλλει» τα κόμματα που τον δημιούργησαν, αλλά, είναι υποκριτής.
Γιατί γνωρίζει καλά πως αυτό το «δημιούργημα» ή μάλλον τερατούργημα ήταν ο καλύτερος πελάτης της Γερμανίας. Ο νεοέλλην των «καγιένε» των «μπεβέ» των «μερσεντέ» το σύμβολο της δάνειας ευδαιμονίας, οι πρωθιερείς της λαμογιάς της κομπίνας και του μαύρου χρήματος.
Πριν από 2 χρόνια, τον Αύγουστο του 2013 στο πλαίσιο της έρευνας που έκανε η κα Κρυσταλία Πατούλη για την κρίση κλήθηκα να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα. Οι σκέψεις μου, μπήκαν κάτω από τον τίτλο «Μια λάθος χώρα σε έναν λάθος κόσμο». Εκεί, κάποια στιγμή αναρωτιόμουν:
«Πως αντιστρέφει κανείς μία στρεβλότητα τόσων πολλών χρόνων; Πως μία κοινωνία επιδιώκει να απαλλαγεί από την θανατηφόρα οικονομική κρίση και ταυτόχρονα πασχίζει να πάει παρακάτω, μπροστά, να ανασυνταχθεί αξιακά και όχι να επιστρέψει εκεί που νόμιζε πως τάχα «όλα ήταν καλά»; Πως απαλλάσσεται από τα ψευδεπίγραφα μεγαλεία και την εθνική κομπορρημοσύνη ενώ παράλληλα ψάχνει για ένα κομμάτι ψωμί;»
Την απάντηση την έδωσε –άθελα του προφανώς εν τη αγνοία του- ο κος Σταύρος Θεοδωράκης όταν σε μία ερώτηση του Πάνου Χαρίτου είπε κατά λέξη:
«Αν ψηφιστεί το Όχι ξεκινάμε από το μηδέν».
Ο έρμος, δεν κατάλαβε τι ξεστόμισε. Αλλά, είπε την αλήθεια.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι η πρώτη και ίσως τελευταία ευκαιρία για να διαλυθεί το αυτό το σαθρό οικοδόμημα που υποκριτικά έχουμε βαφτίσει Ελληνικό Κράτος, ένα κατασκεύασμα από τα γεννοφάσκια του πελατειακό και κανοναρχούμενο από τους κοτζαμπάσηδες και τους απογόνους του.
Αν αύριο προκύψει ένα ηχηρό ΟΧΙ (που καμία σχέση δεν έχει με το κυπριακό 2004 όπως ορισμένοι προβάλλουν) τότε δυο τινά θα συμβούν νομίζω.
Είτε ο πρωθυπουργός θα καταφέρει μία συμφωνία που θα περιλαμβάνει μια γερή απομείωση του χρέους είτε η Ελλάδα θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να πάει σε εθνικό νόμισμα. Η δεύτερη πιθανότητα είναι (για μένα) η μόνη επιλογή μέσα από την οποία η Ελλάδα αποκτά κάποιες πιθανότητες να συντρίψει το καρκίνωμα που την κατατρώει από τον 19ο αιώνα και να την οδηγήσει σε μία πραγματική ανασυγκρότηση. Μια ανασυγκρότηση που θα προέλθει από την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.
Τον Ιανουάριο με επιφυλάξεις, στήριξα τον ΣΥΡΙΖΑ. Έκτοτε οι επιφυλάξεις μου, μεγεθύνθηκαν.
Δεν έχω χώρο να μπω σε λεπτομέρειες. Η παρούσα απόλυτη στήριξη στο ΟΧΙ, δεν στηρίζει το κυβερνών κόμμα, αλλά την αναγκαία τεκτονική μετατόπιση που πρέπει να συμβεί στην Ελληνική κοινωνία και γιατί όχι, στην Ευρώπη. Πολλές ελπίδες δεν έχω. Η τρομοκρατία που έχει ύπουλα και χυδαία ασκηθεί είναι ακραία. Αλλά, δεν θέλω να δω την Ελλάδα δια παντός αποικία χρέους με τους ολίγους να πλουτίζουν περαιτέρω και τους πολλούς να χάνονται στον εφιάλτη των στερήσεων.
Για το Ναι: Όσοι με διαβάζουν ξέρουν καλά πως οι πατριωτισμοί και τα κλάματα του κου Καμένου όχι μόνο δεν με αφορούν, αλλά μου προκαλούν αλλεργία. Επίσης, με το Κυπριακό σε τροχιά θετικής διαπραγμάτευσης, η παρουσία του συγκεκριμένου όπως και των κυρίων Κοτζιά και Λαφαζάνη σε κυβερνητικά πόστα μου δημιουργεί έντονη ανησυχία. Ωστόσο, τώρα δεν μιλάμε για την Κύπρο, αλλά για την Ελλάδα. Και το «Ναι» θα είναι η καταδίκη της χώρας, η δικαίωση της πολιτικής και οικονομικής αλητείας που κατήγγειλε ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ, η επιβεβαίωση μιας κατ’ επίφαση «αστικής τάξης» που εκφράζεται μονίμως εκ του ασφαλούς και, των μυωπικών που δεν βλέπουν την σημερινή Ευρώπη των 25.000.000 ανέργων και των 122.000.000 φτωχοποιημένων πολιτών. Όλων αυτών που πουθενά δεν τους ενδιαφέρει η μετάλλαξη της εργασίας σε «απασχόληση» η πολλαπλασιαζόμενη δυσκολία της πρόσβασης στα συστήματα Παιδείας των χωρών, η σταδιακή κατάρρευση των συστημάτων υγείας. Όλων αυτών που στέκουν αδιάφοροι και ασυγκίνητοι στην Ευρώπη που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί νέοι άνθρωποι. Αυτό το τελευταίο, είναι ένα επίμονο ερώτημα που έχω κατά καιρούς απευθύνει στους «Μένουμε Ευρώπη». Αλήθεια τους είπα.
Ξέρετε τι βλέπει μπροστά του σήμερα ένας άνθρωπος 24-25 χρονών; Έχει κάποιον λόγο να «αγαπήσει» αυτό το εφιαλτικό οικοδόμημα που αφορά σχεδόν αποκλειστικά μεσήλικες –σαν του λόγου μου- που το γνώρισαν αλλιώς και ψάχνουν ακόμα τα λίγα ίχνη που έχουν απομείνει αν έχουν απομείνει; Για ποιο ΝΑΙ μιλάμε; Ναι σε έναν συμφωνημένο εφιάλτη δίχως πάτο; Σε μία ουσιαστικά άνευ όρων παράδοση στη διεθνή τοκογλυφία; Όχι, να λείπει. Με κάθε κόστος.
Υστερόγραφο1: Πριν ολοκληρώσω αυτό το κείμενο δεν μίλησα με στρατευμένους ιδεολόγους. Επέλεξα να μιλήσω με το αύριο (το παιδί μου) και κάποιους ακόμα νέους ανθρώπους, και με 3-4 μεσαίους επιχειρηματίες των οποίων η στάση υπέρ του ΟΧΙ μου έκανε εντύπωση.
Το ΟΧΙ μου λοιπόν σημαίνει απλά πως ίσως ανοίξει ένα παράθυρο στο μέλλον.
Αν είναι ηχηρό και αν ο κος Τσίπρας έχει τα κότσια να παίξει ιστορικό ρόλο.
Το χειρότερο δυνατό σενάριο πάντως θα είναι το περίπου ισοδύναμο αποτέλεσμα. Όχι γιατί θα «διχάσει» αλλά γιατί οι ύαινες της πολιτικής σκηνής θα επιστρέψουν χαμογελώντας.
Υστερόγραφο2: Ας μην επιλέξουν διάφοροι κουτοπόνηροι να μπερδέψουν την Ελληνική με την Κυπριακή πραγματικότητα. Η Κύπρος ούτε είχε ούτε έχει ούτε θα έχει τη δυνατότητα να ρισκάρει τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
