Μια σκέψη που κλωθογύριζε στο κεφάλι μου αυτές τις μέρες, ήταν να γράψω ένα άρθρο σαν τις παλιές τιμωρίες που έβαζαν οι δάσκαλοι στα παιδιά. Για παράδειγμα, έλεγε ο δάσκαλος: Θα γράψεις 150 φορές « δεν θα πετάξω ξανά σαΐτες στην πλάτη του καθηγητή».
Έλεγα λοιπόν, να γεμίσω το χώρο του άρθρου με τη φράση που έχω βάλει στον τίτλο
«Να λυθεί το Κυπριακό για να τραβήξουμε το καζανάκι». Και μετά, ξανά: «Να λυθεί το Κυπριακό για να τραβήξουμε το καζανάκι».
Στη συνέχεια συνειδητοποίησα πως με κάτι τέτοιο κάποιοι θα νευριάσουν, κάποιοι άλλοι απλά θα γελάσουν, κάποιοι θα εκνευριστούν και κάποιοι θα καταλάβουν αμέσως πως αυτό που εννοώ είναι ότι τους θεωρώ «περιττώματα». Και βέβαια, κάποιοι άλλοι, δίκαια, θα πουν: «Δηλαδή η λύση είναι η πανάκεια;»
Όχι βέβαια. Μαγικά φάρμακα και πανάκειες δεν υπάρχουν.
Σωστά έγραφε τις προάλλες η κα Ξένια Κωνσταντίνου, πως το κράτος θέλει επανίδρυση, ανασυγκρότηση. Δεν βλέπω άλλο τρόπο και άλλο δρόμο για κάτι τέτοιο, πέρα από εκείνες τις διεργασίες που θα επιβάλλει μία λύση του Κυπριακού, στο πλαίσιο της Ομοσπονδίας, έτσι όπως έχει συμφωνηθεί εδώ και δεκαετίες. Το κράτος αυτό, απύθμενα άρρωστο, παραδομένο εδώ και δεκαετίες στην αναξιοκρατία, πρέπει να καταστραφεί και να δημιουργεί εκ νέου με νέα υλικά.
Γνώμη μου, αίσθηση μου είναι, πως όσα συμβαίνουν δεν είναι καινούργια.
Όλα αυτά που ακούμε τόσες μέρες και τα οποία κάνουν τους διάφορους μονίμως ανύποπτους να εκπλήσσονται, η κοινωνία τα συζητά ψιθυριστά εδώ και χρόνια. Προφανώς, με τη βοήθεια και της οικονομικής κρίσης τα αποστήματα φαίνεται πως σπάνε το ένα μετά το άλλο με την δυσωδία πια να μην μπορεί να παρφουμαριστεί από τα ωραία λογάκια των εξ επαγγέλματος ψευδολόγων.
Οι «άρχοντες» ας έχουν υπόψη τους πως μεγάλη μερίδα της κοινωνίας πιστεύει πως όλα αυτά ξεκινούν από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και χτίστηκαν αργά αλλά σταθερά από τους σε μόνιμη μακαριότητα ευρισκόμενους προνομιούχους του τόπου.
Υπάρχει άραγε άλλη χώρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο τουλάχιστον στην οποία νονοί της νύχτας, έγκλειστοι στις φυλακές εγκληματίες και άλλοι διάφοροι γενικώς περίεργοι συνομιλούν ανέτως με εκπροσώπους των αρχών και της πολιτικής; Δεν νομίζω.
Και για ποια πολιτική μιλάμε; Σε μία χώρα επί σαράντα ένα χρόνια ημικατεχόμενη και με ένα μείζον πρόβλημα που λέγεται Κυπριακό να κρέμεται από πάνω μας για πενήντα και βάλε χρόνια, πως μπορεί να αναπτυχθεί η πολιτική σκέψη; Αφού κτίζουν τις καριέρες τους πάνω σε αγνοούμενους, εγκλωβισμένους, μνήματα, μνημόσυνα, κηδείες, επικήδειους, συνθήματα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (υπάρχουν) έχουμε ποτέ ακούσει κανέναν να αναπτύσσει μία αυτόφωτη σκέψη και στρατηγική για την Παιδεία, το Περιβάλλον, την Υγεία;
Μα, όταν έρχονται οι εκλογές, τα Κυπριακά κόμματα, απλά αντιγράφουν με κανονικό copy&paste τα προγράμματα των «αδελφών» τους κομμάτων από την Ελλάδα!
Να λυθεί το Κυπριακό για να τραβήξουμε το καζανάκι.
Γιατί αλλιώς, θα πνιγούμε τελείως ξέρετε από τι.
Όχι, δεν είναι πανάκεια η λύση όπως έγραψα και πιο πάνω.
Ωστόσο θα δώσει μία τεράστια ευκαιρία στους ανθρώπους της Κύπρου να συνεργαστούν και να αναπτύξουν δυναμικές για το μέλλον. Υπάρχει ένα θαυμάσιο δυναμικό νέων ανθρώπων , Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων που κυριολεκτικά χτυποκαρδούν και ζουν για αυτή την ώρα.
Που αγαπούν τον τόπο τους και με πάθος θέλουν να τοποθετήσουν το παρελθόν εκεί που ανήκει: Στο χτες.
Οι «άλλοι» αυτοί που απορρίπτουν, που κοιμούνται και ξυπνάνε με τα «Όχι» στα χείλη, αυτοί όλοι που θέλουν να διατηρηθεί το σημερινό διαιρετικό κατεστημένο, είναι σε αγαστή συνεργασία.
Οι εκατέρωθεν απορριπτικοί μεταξύ τους τα βρίσκουν μια χαρά. Ξοδεύουν (και εδώ και εκεί) με τους τόνους τα πατριωτικά συνθήματα, μιλάνε για «λύση με σωστό περιεχόμενο» , μιλάνε για τους «άρρηκτους δεσμούς με το εθνικό κέντρο» , δεν προτείνουν ποτέ τίποτα και απλά τραβολογάνε την κατάσταση όσο μπορούν, «χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα». Μέχρι τελικής πτώσεως.
Εμάς όμως, μας ενδιαφέρει να υπάρχει Κύπρος και αύριο. Μας ενδιαφέρει η Ελληνοκυπριακή Κοινότητα να ανθίσει και να μη χαθεί από το χάρτη. Για αυτό (ή μάλλον και για αυτό) αναγνωρίζουμε το ίδιο δικαίωμα στο σύνοικο στοιχείο.
Γιατί πρέπει η Κύπρος να αναστηθεί και να γίνει ξανά η εύφορη γη στην οποία τα παιδιά της, όλα τα παιδιά της να μπορούν να ανθίσουν.
Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, αυτή η ώρα, που είναι ώρα πλήρους αποσύνθεσης και διαπλεκόμενης πτωμαΐνης, αυτή η ώρα που οι μάσκες μοιάζουν να πέφτουν, είναι η πιο κατάλληλη για να διαδραματίσετε τον ιστορικό σας ρόλο.
Να καταστρέψετε τις όζουσες δομές αυτού του κράτους, να περιθωριοποιήσετε όλους αυτούς τους επαίσχυντες διακορευτές Θεσμών και Νόμων και να προχωρήσετε με παρρησία στον δρόμο της επανένωσης της πατρίδας. Δεν υπάρχει ούτε μία υγιής δύναμη στη χώρα, που δεν θα σταθεί αρωγός ακόμα και αν έρχεται από διαφορετικό ιδεολογικό στρατόπεδο.
Λύστε το Κυπριακό, να τραβήξουμε το καζανάκι. Η κατάσταση, δεν αντέχεται.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
