[…] πολυλογώντας ουρλιάζοντας ξερνώντας ψιθυρίζοντας μνήμες
και γεγονότα και ανέκδοτα και πλάκες ηλεκτροσόκ
νοσοκομείων και φυλακές και πολέμους,
ολόκληρες διάνοιες ξερασμένες σε μνημοσύνη ολική για εφτά μερόνυχτα
με λαμπερά μάτια, κρέας για τη Συναγωγή πεταμένο στο πεζοδρόμιο […] (από την μετάφραση του Γιάννη Λειβαδά)
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει άλλο, τόσο «αποκαλυπτικό» γραπτό από το «Ουρλιαχτό» του Ginsberg που ο δημιουργός του απήγγειλε για πρώτη φορά δημόσια στην 6 Gallery του San Francisco τον Οκτώβριο του 1955.
Και δεν ξέρω ποια είναι εκείνη η κοσμική δύναμη που εκτοξεύει την ψυχή και το νου ενός δημιουργού και της δίνει την καθαρή ενέργεια για να διαπεράσει τον χώρο και το χρόνο ώστε να μπορέσει να αποτυπώσει σε ένα κομμάτι χαρτί τη συλλογική αγωνία του πλανήτη.
Ξενυχτισμένος, με το ένα μάτι να παρακολουθώ την τραγωδία που θεμελιώνει τον νέο τρόμο με επίκεντρο τα αποκαΐδια του Μαλαισιανού αεροσκάφους – sky was raining bodies, ο ουρανός έβρεχε κορμιά– είπε ένας αυτόπτης, και με το άλλο μάτι να είναι κολλημένο σε άλλη μία ζωντανή μετάδοση από την σφαγή των εγκλωβισμένων στη Λωρίδα της Γάζας.
Σε χρόνο ελάχιστο, η Δύση με προεξάρχουσες τις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αποφανθεί και για τις δύο τραγωδίες:
1. Το επιβατικό αεροσκάφος έπεσε από πύραυλο των «ρωσόφιλων» αποσχιστών .
2. Το Ισραήλ απολαμβάνει την άνευ όρων υποστήριξη των Η.Π.Α. (unconditionallysupport, έτσι ακριβώς ειπώθηκε)
Κανείς βέβαια, δεν ασχολείται με κάποιες λεπτομέρειες:
Οι Παλαιστίνιοι , δεν μπορούν να διαφύγουν.
Και δεν μπορούν κυρίως, γιατί κατά τον νόμο της Χαμάς, αν το επιχειρήσουν θα θεωρηθούν προδότες.
Οι Παλαιστίνιοι λοιπόν, οφείλουν να πεθάνουν ως μάρτυρες του Ισλάμ και το Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει.
Θυμίζω, για λόγους τάξεως, πως δεν έχω απολύτως καμία συμπάθεια στη Χαμάς.
Έτερον εκάτερον.
Πίσω στην Ουκρανία.
Για τον δικό μου απλοϊκό εγκέφαλο, που αρνείται συστηματικά να μπει στο παίγνιο του blamegame οποιασδήποτε πλευράς ή οποιωνδήποτε συγκρουόμενων ιδεολογιών, το μόνο που υπάρχει είναι η αβάσταχτη ανθρώπινη τραγωδία, μια τραγωδία της οποίας τα διαρκώς πολλαπλασιαζόμενα μεγέθη οδηγούν με επικίνδυνη ταχύτητα στον ιδεολογικοποιημένο μηδενισμό.
Δεν έχει περάσει εβδομάδα, που διάβαζα το εξαιρετικού ενδιαφέροντος « Manifiesto Última llamada» το Μανιφέστο «Ύστατη Έκκληση» που έγραψαν στελέχη της Ευρύτερης Ισπανικής Αριστεράς φέτος το καλοκαίρι.
Όλο το κείμενο σημαντικό, όμως σταμάτησα και έμεινα αρκετή ώρα στη φράση:
«Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην διεστραμμένη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν μεγεθύνεται , και που όταν μεγεθύνεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας, ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι»
Δεν ξέρω αν ήταν ποτέ «αλλιώς».
Κολυμπώντας στην άγνοια μου, έχω την αίσθηση πως η ανθρώπινη ιστορία ανέκαθεν έτσι πορεύθηκε μέσα από τη φυσική λαχτάρα του ανθρώπου να δει παραπέρα, να πάει παρακάτω και να διευρύνει τον ζωτικό χώρο κάθε οργανωμένης ομάδας.
Η Ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ιστορία των αυτοκρατοριών με το ανθρώπινο δράμα να χτυπά στο κόκκινο όταν η μπάλα ήταν σε μία πλευρά μόνο.
Όταν δεν υπήρχε ένα κάποιο «αντίπαλο δέος» έστω για την διασφάλιση της ισορροπίας.
Ακόμα και αν αυτή η ισορροπία ήταν του «τρόμου» όπως ονομάστηκε η εποχή της διπλής επικυριαρχίας με τη Δύση από τη μια και το Σοβιετικό στρατόπεδο από την άλλη.
Βυθισμένος στον τηλεοπτικό δέκτη και την οθόνη του υπολογιστή, προσπαθώ να καταλάβω όσο μπορώ το «που θα πάει το πράγμα».
Η κατάρριψη του Μαλαισιανού αεροσκάφους φοβάμαι πως πιθανότατα θα αναδειχθεί στο σημαντικότερο γεγονός της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Αυτή (η κατάρριψη) τείνει να σηκώσει το καπάκι από την κατσαρόλα της τρέχουσας γεωστρατηγικής μαγειρικής και να αποκαλύψει τον έτοιμο για σερβίρισμα νέο ψυχρό πόλεμο, που δεν ξέρω ακόμα με ποιους τρόπους, αλλά, σίγουρα θα επιδράσει στην καθημερινότητα και τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όπως ακριβώς έγινε και με την 11η Σεπτεμβρίου. Θυμάται άραγε κανείς τον κόσμο «πριν»;
Τα πιο εφιαλτικά δυστοπικά σενάρια που γράφτηκαν στις δεκαετίες του 50 και του 60, οι φιλολογικοί εφιάλτες του Vonnegutτου Dickκαι άλλων, όσο έξοχα εκφρασμένοι κι αν είναι, φαντάζουν πια με παιδικά ανάλαφρα παραμύθια μπροστά στην πραγματικότητα.
Η τραγωδία (της τραγωδίας, ω τραγωδία) είναι πως οι κοινωνίες, εμείς, είμαστε ήδη προ πολλού μεταλλαγμένοι με κεντρική ιδιότητα εκείνη του Θεατή.
Ή στην καλύτερη περίπτωση, με εκείνη του Οπαδού που χοροπηδά στο τέμπο που θα του δώσουν.
Στα μέρη μας, σε Κύπρο και Ελλάδα, όπου πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος έχουμε βέβαια μία σημαντική προοπτική :
Θα ζούμε (χαζό) χαρούμενοι μέχρι τέλους καθώς κατά το μάλλον, δεν θα έχουμε αντιληφθεί πως ο υπόλοιπος πλανήτης τινάχτηκε στον αέρα.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
