Πάμε για λύση του Κυπριακού.
Δηλαδή, βαδίζουμε για την μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε Ομοσπονδιακή δομή, δηλαδή σε μία πολιτειακή δομή που ιστορικά έχει ήδη κριθεί ως το ασφαλέστερο πλέγμα διακυβέρνησης σε περιοχές με πληθυσμό που συντίθεται από ομάδες που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κοινό γνώρισμα των Ομοσπονδιών του κόσμου μας είναι πως καμία δεν μοιάζει με κάποια άλλη στο απόλυτο. Κάθε Ομοσπονδία κρατά ορισμένες ιδιαιτερότητες και αυτό, οφείλεται στην ιστορία που υπάρχει από πίσω.
Η λέξη Ομοσπονδία είναι σύνθετη. Περιλαμβάνει το αρχαιοελληνικό Ομού που σημαίνει μαζί και τη σπονδή, που ήταν στην αρχαιότητα τελετουργικό για την ειρήνη και την εγκατάλειψη του πολέμου. Οι Έλληνες, έκαναν σπονδή στους Θεούς τους, ρίχνοντας κρασί στο χώμα για να γίνει έτσι η γη, καρποφόρα και ευημερούσα.
Ομοσπονδία λοιπόν ουσιαστικά σημαίνει «μαζί για την ειρήνη».
Ότι πάμε για επίλυση του Κυπριακού, νομίζω είναι φανερό πλέον στους πάντες. Η κινητικότητα στη μικρή μας χώρα είναι πρωτοφανής, κόσμος πάει κι έρχεται ενώ οι διαπραγματεύσεις εξελίσσονται με πρωτοφανείς ρυθμούς.
Μα τα έγινε δηλαδή; Μας αγάπησαν ξαφνικά όλοι; Όχι βέβαια. Κανείς δεν μας αγάπησε, ούτε πρόκειται. Οι διεθνείς σχέσεις, προσδιορίζονται από συμφέροντα, ζημιές και οφέλη και γνωρίζουμε καλά πως η κατάσταση γύρω μας, και δίπλα μας, σε απόσταση αναπνοής είναι εξαιρετικά ταραγμένη. Η Κύπρος, είναι σαν μια μικρή βάρκα σε τρικυμισμένη θάλασσα ενώ στην περιοχή της πλέουν τεράστια αεροπλανοφόρα. Η θα προσδεθεί κάπου ή θα την καταπιούν τα κύματα. Ηττοπαθές αυτό που λέω; Κατά τη γνώμη μου, απλά ρεαλιστικό.
Οι λόγοι που κάνουν τη διεθνή κοινότητα να πιέζει προς την επίλυση του Κυπριακού είναι πολλοί. Ο ένας είναι η χάραξη νέου χάρτη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και ο άλλος είναι ασφαλώς το Ενεργειακό σε συνδυασμό με τα κοιτάσματα της Κυπριακής ΑΟΖ.
Αυτά και κάποια άλλα είναι που στοιχίζουν την περίφημη «συναστρία» που συχνά επικαλείται ο κος Έιντε. Να το πω κι αλλιώς: Ο ιμπεριαλισμός και οι εθνικιστές υπηρέτες του (οξύμωρο μεν αληθινό δε) γέννησαν το πρόβλημα κάποτε.
Ο ιμπεριαλισμός όμως, ως ο απόλυτος συγγενής του Καπιταλισμού, εξελίσσεται σε αντίθεση με τον εθνικισμό που παραμένει κοιτάζοντας το χθες. Έτσι, αυτή τη στιγμή ο ιμπεριαλισμός έχει πολλούς λόγους να θέλει να λύσει το Κυπριακό. Θα μπορούσε, αντί να το λύσει, να το τελειώσει. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Ο απλούστερος θα ήταν να ξεκινήσει ένα ντόμινο σταδιακών αναγνωρίσεων του ψευδοκράτους. Από αυτό, μας γλύτωσε σε προηγούμενη φάση, η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η αναγνώριση κάποιων ξένων –κατόπιν εορτής- πως το Σχέδιο ΑΝΑΝ πιθανόν και να μην μπορούσε να περπατήσει.
Τώρα στην Βόρεια Κύπρο, έχει συντελεστεί μία τεκτονική αλλαγή η οποία πύκνωσε στο πρόσωπο του κου Ακιντζί. Τον οποίο δεν τον βλέπω ούτε ως μεσσία ούτε ως κάτι το υπερφυσικό. Ο κος Ακιντζί είναι όμως ένας μετριοπαθής πολιτικός που σε όλον του τον πολιτικό βίο ήταν ταγμένος με την Ομοσπονδία και, με έντονη Κυπριακή ταυτότητα- αυτή που ανέδειξε πανηγυρικά και με την καμπάνια του. Προσωπικά, υπολογίζω απείρως περισσότερο εκείνους που τον έφεραν στην ηγεσία της Τουρκοκυπριακής κοινότητας. Ένα ολόκληρο 60% που με την επιλογή του είπε το σαφέστερο «Ναι» στην πιο ουσιαστική διαπραγμάτευση που έγινε ποτέ.
Αυτό το 60% ποθεί να πέσουν τα οδοφράγματα, να φύγει ο κατοχικός στρατός και να ζήσει σε συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας, ευημερίας και σταθερότητας. Κατά «σύμπτωση» ακριβώς όπως και η δική μας συντριπτική πλειοψηφία. Κάπου λοιπόν εδώ, είναι που δημιουργείται εκείνη η δυναμική που μπορεί να φέρει την αλλαγή εφόσον το Σχέδιο που θα έρθει, όταν με το καλό έρθει θα υπηρετεί τις βασικές ανάγκες των δύο Κοινοτήτων.
Στις λεπτομέρειες, θα μπούμε όταν έρθει η ώρα, με το πέρας αυτού του κύκλου διαπραγματεύσεων. Εγώ, κρατώ ως πολυτιμότητα ένα στοιχείο: Ήδη έχει κλειδώσει η πληθυσμιακή αναλογία του 4 προς 1. Αυτό, στο πλαίσιο ενός κράτους μέλους της Ε.Ε. εξασφαλίζει τη συνέχεια του ιστορικού ταξιδιού του Κυπριακού Ελληνισμού και είναι στο χέρι μας να διαχειριστούμε αυτή τη συνέχεια όπως της αξίζει. Γιατί, σε αντίθεση με τα όσα λένε διάφοροι, τη μεγάλη ζημιά στην ιστορία και τον πολιτισμό, την έχουμε κάνει απολύτως μόνοι μας εν καιρώ ειρήνης και ευδαιμονίας.
Άφησα στο τέλος το «φονικό» και την ΚΥΠ.
Μετά το τριπλό φονικό που πάγωσε την Κύπρο πρόσφατα, «βούτηξα» στο Facebook όλου του περίγυρου, όπως και πολλοί άλλοι υποθέτω. Αναδύθηκε λοιπόν στα μάτια μου ένας απίθανος λούμπεν κόσμος μπερδεμένος με ουσίες, σημαίες τεράστια πατριωτικά τατουάζ που ίσως διασυνδέεται με περίεργα «σχήματα» χουλίγκανων, «υπερπατριωτών» κλπ. Γενικά, ένας κόσμος εξαιρετικά χαμηλής συνείδησης. Αυτοί οι άνθρωποι – όχι οι συγκεκριμένοι- αλλά αυτό το «είδος» είναι το πλέον πρόσφορο έδαφος για να γεννήσει μια τραγωδία. Όχι πια προσωπική αλλά εθνική. Ανά πάσα στιγμή, κάποιοι εξαιρετικά επιτήδειοι μπορούν να αφιονίσουν κάποιον να του οπλίσουν το χέρι και να τον στείλουν να κάνει το κακό, ας πούμε στο παρά πέντε ενός δημοψηφίσματος. Και να μας στείλει όλους μαζί, πίσω στο 1960.
Εδώ λοιπόν, μπαίνει η ΚΥΠ. Για τους άνδρες και τις γυναίκες της οποίας, άκουσα τα καλύτερα λόγια από εξαιρετικά καλά πληροφορημένη και έγκυρη πηγή μου. Ας έχουν το νου τους λοιπόν. Η Κυπριακή Δημοκρατία, στην συνέχεια της οποίας είναι ταγμένοι, δεν είναι υπό «ακύρωση» αλλά υπό εξέλιξη. Ας έχουν λοιπόν το νου τους. Η Κύπρος, πρέπει να συνεχίσει το ιστορικό της ταξίδι, προς το μέλλον που αξίζει σε όλα τα παιδιά της.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
