Ήταν ακόμα 2007, δηλαδή πριν την παγκόσμια οικονομική καταιγίδα που τσάκισε εκατομμύρια ζωές στον πλανήτη, όταν ο Tony Benn (1925-2014) αμφισβητούσε ευθέως το «αν έχουμε δημοκρατία».
Από νωρίς ο σπουδαίος Βρετανός πολιτικός της αριστεράς έβλεπε με αγωνία την συστηματική συγκέντρωση του πλούτου στους ελάχιστους και διέβλεπε την εξαθλίωση των πολλών μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Το αίσχιστο όμως, είναι όταν η εξαθλίωση και η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας προέρχεται από τα πιόνια του συστήματος, από ανθρωπάκια που ζεσταίνουν με τα οπίσθια τους τις ασφαλείς και προνομιούχες καρέκλες της Δημόσιας Υπηρεσίας.
Με μια λέξη, μια υπογραφή, χωρίς καμία περίσκεψη πολλοί από δαύτους –σίγουρα όχι όλοι-μπορούν να στείλουν στην κόλαση έναν άνθρωπο, μια οικογένεια, ένα παιδί.
Πολλούς ανθρώπους, πολλές οικογένειες, πάρα πολλά παιδιά.
Και την επόμενη στιγμή να συνεχίσουν το τηλεφώνημα με τον κολλητό και τα χάχανα, ή να κατέβουν και στα πεζοδρόμια για μία αντιμνημονιακή διαδήλωση, να κάψουν καμιά γερμανική σημαία, να φωνάξουν ηρωικά αντιφασιστικά συνθήματα.
Να φάνε και ένα σουβλάκι μετά, για να κάτσει κάτω η ένταση του αγώνα.
Το ζήτημα μου αυτή την ώρα, δεν είναι τα «μέτρα» που επιβάλλει η όποια τρόικα.
Το ζήτημα μου, δεν είναι το « γράμμα του νόμου».
Είναι, οι δυνατότητες που έχουν οι λεγόμενοι Λειτουργοί των Υπηρεσιών να κάνουν την δουλειά τους ακριβοδίκαια και ανθρώπινα.
Τις έχουν, αλλά δεν τις αξιοποιούν. Δεν τους ενδιαφέρει.
Το ζευγάρι από την Κίνα και η κορούλα τους, ήρθαν το 2010 στην Κύπρο.
Έφεραν μαζί τους, σχεδόν 200.000 ευρώ για να ανοίξουν μία επιχείρηση.
Αγόρασαν σπίτι, έστειλαν το παιδί σε καλό σχολειό και όλα έμοιαζαν σωστά.
Μέχρι που, η άδεια παραμονής έληξε το 2013 και πάνω στη στιγμή, που ήταν οι άνθρωποι στον αέρα, ο σύζυγος συνελήφθη να παρέχει παρανόμως υπηρεσίες εκτός της επιχείρησης του.
Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Τόσο εκείνος, όσο και η κυρία του κατέληξαν στη φυλακή αφήνοντας την 16χρονη Di Er στην τύχη της.
Δεν εξετάζω καθόλου τα τυχόν λάθη που μπορεί να έκαναν οι γονείς της.
Δεν μπορώ να κρίνω, δεν είμαι νομικός.
Ξέρω όμως πως τη στιγμή που βιαστές και δολοφόνοι περνούν «ζάχαρη» στη φυλακή –για να μην αναφέρω αυτούς που κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι, το να στερείς τους γονείς από ένα παιδί είναι κανονικό έγκλημα με κρατική βούλα.
Και, πως όσοι συνέργησαν σε αυτό θα έπρεπε επιεικώς να μετατεθούν σε θέσεις χωρίς καμία κοινωνική ευθύνη.
Μήνες ολόκληρους η μικρή Di Er πάσχιζε να πάρει άδεια για να συναντήσει στη φυλακή τη μάνα της, χωρίς αποτέλεσμα.
Όταν κάποια στιγμή αυτό το τόσο δύσκολο πράγμα επιτέλους επιτεύχθηκε, βγήκε και η απόφαση για την απέλαση της μητέρας.
Το αποκορύφωμα:
Η μητέρα «πακέτο» στο αεροπλάνο για την απέλαση.
Χτυπά το τηλέφωνο της.
Είναι η κόρη της που κατάφερε να φτάσει στο αεροδρόμιο ώστε τουλάχιστον να αγκαλιαστούν, να αποχαιρετιστούν.
Η μάνα επιχειρεί να εξηγήσει, ξεσπά, παθαίνει εύλογα κρίση, η αστυνομία της απαγορεύει να κατέβει έστω για πέντε λεπτά, εκείνη αντιδρά, ο πιλότος αρνείται να φύγει με την αναταραχή, η μάνα συλλαμβάνεται εκ νέου και βρίσκεται κατηγορούμενη για «επίθεση κατά αστυνομικών, πρόκληση ανησυχίας και παράνομη παραμονή στην Κύπρο».
Προσπαθώ να γράψω το κείμενο όσο μπορώ πιο αποφορτισμένα και στεγνά.
Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.
Αλήθεια.
Τι είδους εγκέφαλο διαθέτουν ορισμένοι «Λειτουργοί» που-έστω πως οι γονείς παρανόμησαν-δεν συλλογίστηκαν πως η μητέρα θα μπορούσε να μείνει στο σπίτι της για να φροντίζει το παιδί της και να δηλώνει παρουσία στο Αστυνομικό τμήμα της περιοχής; Κανέναν εγκέφαλο απλά.
Ή βαθιά αρρωστημένο και εξουσιολάγνο.
Αλήθεια.
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης θα παρέμβει δίνοντας περιεχόμενο στον τίτλο του;
Αλήθεια.
Απασχολεί κανέναν στην Κύπρο πως τα ανθρώπινα δικαιώματα και πάνω από όλα τα δικαιώματα των Παιδιών έχουν κουρελιαστεί;
Οι τραγωδίες, οι απίστευτες τραγωδίες που συμβαίνουν δίπλα μας, είναι πάμπολλες και είναι κατά κύριο λόγο, προϊόντα ενός παράλυτου και ακόμα μακάριου κράτους και υπαλλήλων απόλυτα ακατάλληλων για την αποστολή που τους έχει ανατεθεί.
Αν αυτοί οι “λειτουργοί” πληρώνονται από τον δικό μου φόρο, είναι υπάλληλοι μου.
Ως Πολίτης Προϊστάμενος του κάθε Δημόσιου Λειτουργού, απαιτώ ΤΩΡΑ την απόλυση τους.
Και χωρίς αποζημίωση ει δυνατόν.
Θυμάστε το περίφημο “δεν παρέλαβα Κράτος για να παραδώσω Κοινότητα”;
Προσωπικά, παρακολουθώντας την κατρακύλα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε αυτή τη χώρα νιώθω την ανάγκη να ξεφωνίσω:
Παραδώστε επιτέλους αυτό το «Κράτος» και δώστε μου μία Ανθρώπινη Κοινότητα. Τίποτα άλλο.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
