Έγραφε στο Βήμα της 19ης Απριλίου 1998 ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης:
«Είναι σαφής και εκπεφρασμένη η βούληση όλων των παραγόντων της διεθνούς πολιτικής σκηνής, αλλά και της ελληνικής πλευράς, για τη δημιουργία μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, με ενιαία κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια των πολιτών της. Μιας ομοσπονδίας όπου όλοι οι πολίτες θα έχουν ίδια δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Επιπλέον, οι δύο κοινότητες θα απολαμβάνουν πλήρους πολιτικής ισότητας στις αντίστοιχες ομόσπονδες περιοχές τους και οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν αποτελεσματική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων στο ομοσπονδιακό επίπεδο.»
(Ολόκληρο το άρθρο, εδώ:)
Το πόσο λείπει από τη σημερινή πραγματικότητα ο Γ. Κρανιδιώτης είναι πραγματικά αφόρητο- κάτι το απολύτως αντίστοιχο από την εκκωφαντική (και οδυνηρή) απουσία ενός Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο πλαίσιο της ευρύτερης Ελληνικής Αριστεράς. Και, προφανώς, δεν μιλώ τόσο για τα πρόσωπα, όσο για το ήθος και το ύφος με τα οποία πρόσφεραν τις ιδέες τους.
Γιατί, όπως καλά ξέρετε, έχουμε κυριολεκτικά πνιγεί στην «πολιτική» της τηλεοπτικής κουλτούρας του φτηνού κι’ αγράμματου εντυπωσιασμού, στις αυστηρά προσωπικές ατζέντες τις τυλιγμένες σε συσκευασία είτε ανέξοδου πατριωτισμού και, σε πρωτοφανείς εκδηλώσεις πανικού εν όψει των εξελίξεων στο Κυπριακό, είτε και σε αφελέστατες πλην όμως βαρύγδουπες ιδεολογικές αναλύσεις που αναγάγουν το πρόβλημα στον ταξικό αγώνα.
Το Κυπριακό σε…68 λέξεις, χωρίς σάλτσες και συναισθήματα:
«Το 1960 η Κύπρος κερδίζει την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εμπλέκονται σε υποκινούμενες δικοινοτικές συγκρούσεις ο οποίες κλιμακώνονται με αποτέλεσμα την άφιξη της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ το 1964. Δέκα χρόνια αργότερα, και ενώ οι αναταραχές συνεχίζονται και κορυφώνονται με την βίαιη ανατροπή του Μακαρίου η Τουρκία με πρόσχημα την ιδιότητα της εγγυήτριας δύναμης εισβάλλει στο νησί και έκτοτε το κατέχει κατά το ήμισυ.»
Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς από αυτή την τελείως στεγνή καταγραφή, είναι πως το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα «Εισβολής και Κατοχής», αλλά, έχει ηλικία τουλάχιστον δέκα ετών επιπλέον εφόσον οι δυνάμεις του ΟΗΕ φτάνουν στο νησί το 1964.
Το αμέσως επόμενο, είναι πως η Κυπριακή Δημοκρατία με το καλημέρα σας ακυρώθηκε. Από τη στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι έμειναν έξω από τη διοίκηση έχουμε μία εξ ορισμού ανώμαλη κατάσταση με ένα Σύνταγμα σε καταστολή. Δεν γίνεται ανάλυση σε αυτό το σημείωμα στέκω μόνο σε πραγματικότητες. Και σε αυτή τη συγκυρία θέλω να υποδείξω πως το Κυπριακό δεν είναι νέτα σκέτα «εισβολή και κατοχή».
Κατά συνέπεια, για να επιλυθεί το Κυπριακό απαιτεί διευθετήσεις που θα επιτρέψουν στις δύο κοινότητες να συν-υπάρξουν σε ένα κράτος ώστε μέσα από αυτό το «κανονιστικό πλαίσιο» να χτίσουν την μεταξύ τους εμπιστοσύνη.
Η Ομοσπονδιακή μορφή είναι η μόνη ιδανική καθώς λαμβάνει υπόψη της την προϊστορία, ή δε αυξημένη κυριαρχία που εξ’ όσων γνωρίζουμε θα απολαμβάνουν οι Συνιστώσες Πολιτείες, είναι το απαραίτητο και πολύτιμο συστατικό, που θα επιτρέπει στις Κοινότητες να φροντίζουν τις ιδιαιτερότητες τους: γλώσσα, παραδόσεις, πολιτισμική συνέχεια.
Και, ακριβώς, αυτήν την προστασία των ιδιαιτεροτήτων είναι που έρχεται να καλύψει η «διζωνικότητα» στο όνομα της οποίας διάφοροι υπερπατριώτες βγάζουν σπυράκια.
Είναι τουλάχιστον περίεργη αυτή η αντίδραση τους, γιατί πρόκειται για την πρόνοια εκείνη που προστατεύει ισχυρά τις ιδιαιτερότητες και της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Έχει ένα κάποιο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον η «αγωνία» τους για το μέλλον του ελληνισμού, ο οποίος αίφνης θα κινδυνέψει, αν τούτος ο τόπος μονιάσει επιτέλους, αν φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα και τα παιδιά μας απαλλαχθούν από τα εγκλήματα των γονέων και των παππούδων τους.
Όταν λέω «τα παιδιά μας» , εννοώ όλα τα παιδιά που γεννιούνται σε ολόκληρη τη γεωγραφική έκταση της Κύπρου.
Συμβαίνει μάλιστα να γνωρίζω κάποιους εκ των πρωθιερέων του ιερού αγώνα για τη διάσωση του ελληνισμού, που στα τέκνα τους μιλούν εξ απαλών ονύχων, στην αγγλική γλώσσα αποκλειστικά. Για να «συνηθίσουν» κοσμοπολίτικα. Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα, το δούλεμα είναι που δεν υποφέρω από αυτούς τους υποκριτές.
Είναι ξεκάθαρο για μένα, πως όλοι αυτοί δεν επιθυμούν λύση. Γιατί όλα όσα λένε οδηγούν σε ενιαίο κράτος με σχέσεις εθνικής πλειοψηφίας και μειοψηφίας αντίστοιχα.
Γνωρίζουν καλύτερα από όλους, πως αυτό δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να υπάρξει. Επιμένουν όμως, γιατί και ο γάιδαρος πετά.
Δεν Ξεχνώ λοιπόν, πως θέλω ειρήνη και συνύπαρξη.
Δεν ξεχνώ όλα όσα κάναμε σε αυτή τη λιλιπούτεια χώρα.
Δεν ξεχνώ, πως μετά από τόσες δεκαετίες συζητήσεων, η πραγματικότητα δεν θα περιμένει άλλο την Κύπρο.
Δεν ξεχνώ, πως το κάλλιστο είναι να βουτάς στη ζωή με πυξίδα τα παιδιά σου και τρισάθλιο να φορτώνεις το μέλλον με το χθεσινό σκοτάδι.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
