…Ο Ιμπεριαλισμός! Ακούω τον αντίλαλο, επίμονο και ρυθμικό, έτσι όπως έρχεται από την εποχή της εφηβείας μου στις τεράστιες διαδηλώσεις μαζί με τα «ΝΑΤΟ-ΣΙΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ» ή το «Φονιάδες των Λαών Α-με-ρι-κά-νοι».
Φωνάζαμε εμείς τότε, άλλοι πριν, κι άλλοι μετά από μας, αλλά, δεν άλλαξε σε τίποτα ο κόσμος αυτός Κεμάλ.
Ούτε ήταν δικό μας προνόμιο ασφαλώς οι αγώνες.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, είναι μόνο μια χούφτα από τις χώρες στις οποίες εκατομμύρια φωνές ενώθηκαν και εξακόντισαν στα ουράνια οργισμένα και συχνά απελπισμένα συνθήματα.
Ο ήχος τους, ακόμα ταξιδεύει στο κενό του διαστήματος.
Ηχώ της αγωνίας των ανθρώπων.
Φεύγει, σαν μανιασμένη προσευχή προς ένα ακατοίκητο από Θεό σύμπαν.
Ενεοί, παρακολουθούμε (από τους καναπέδες μας) αυτόν τον καιρό την αδιανόητη γενοκτονία που εξελίσσεται στην Παλαιστίνη.
Άναυδοι, άλαλοι, κοιτάζουμε όσοι αντέχουμε-όσο αντέχουμε, τις οθόνες που γεμίζουν από τα κομματιασμένα κορμιά μικρών παιδιών και τα γεμάτα αδιαπέραστο τρόμο όσων προσωρινά γλύτωσαν από τη σφαγή των νηπίων.
Είναι εδώ ακριβώς που οι προσπάθειες για «ανάλυση» των όσων συμβαίνουν με όρους ιστορικούς και πολιτικούς πάνε περίπατο.
Είναι εδώ που θέλεις να πεις, να ουρλιάξεις μάλλον, «να ψοφήσουν όλες οι θρησκείες να ησυχάσουμε».
Μόνο που πριν καλά προλάβει να βγει η κραυγή, γνωρίζεις πως ακόμα και αν αύριο γίνονταν ένα θαύμα και απαγορευόντουσαν οι θρησκείες, αυτές οι πολεμοχαρείς και βουτηγμένες στο αίμα θρησκείες που ξεπήδησαν στις ερήμους στα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, και πάλι, τίποτα δεν θα άλλαζε, κάτι άλλο θα βρεθεί για να ποτίσει τους ανθρώπους με το δηλητήριο του μίσους ώστε πανεύκολα να γίνονται πιόνι στα χέρια των επιτήδειων εξουσιαστών.
Ο Ιμπεριαλισμός άλλωστε έρχεται από τα παλιά. Φόρεσε ενδύματα αρχαιοελληνικά, βαβυλωνιακά, αιγυπτιακά, ρωμαϊκά, βυζαντινά, οθωμανικά, ευρωπαϊκά και άλλα πολλά.
Πάντα , με τον ίδιο περίπου τρόπο.
Η ίδια ανάγκη που έκανε κάποιον κάποτε να βγει από τη σπηλιά του για δει τι υπάρχει πέρα από τον ορίζοντα και μετά να το κάνει δικό του, κανοναρχεί την ανθρώπινη συμπεριφορά «αναβαθμισμένη» βέβαια πια, στις δυσδιάκριτες ανθρώπινες πολυπλοκότητες έτσι όπως αυτές αναπτύσσονται τους τελευταίους πολλούς αιώνες.
Τώρα πια, βρισκόμαστε σε εκείνο το σημείο που ο Λένιν πρώτος κατέγραψε ως το «ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού» (Ιμπεριαλισμός).
Με πιο σύγχρονους όρους, βρισκόμαστε στην βίαιη άνθηση του «Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού (totalitarian capitalism)».
Διόλου τυχαίο, που οι ιστορικοί καταγράφουν ως έναρξη αυτής της φάσης του Καπιταλισμού στις αρχές της δεκαετίας του 70 με την Πρώτη Πετρελαϊκή Κρίση που προκλήθηκε τότε από τον Σύνδεσμο των Αράβων με το εμπάργκο.
Λίγο μετά, η επιτυχία του εμπάργκο χαρίζει τεράστια αυτοπεποίθηση στους Άραβες και αναδεικνύει την αβυσσαλέα συντηρητική Ισλαμική Σαουδική Αραβία σε παγκόσμιο παίκτη.
Ο Oυαχαμπισμός θα σαρώσει και θα γίνει ο «άλλος πόλος».
Ένας πόλος που θα πολλαπλασιαστεί στη συνέχεια με την ανίερη συμμαχία των Αμερικανών και των Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν.
Διόλου τυχαίο, που την ίδια ακριβώς εποχή στο Σικάγο, οι πρωθιερείς του Νεοφιλελευθερισμού ετοίμαζαν τα σενάρια και τις στρατηγικές για την αλλαγή του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου και την πλήρη εξάρτηση των πάντων από τον υπό ραγδαία διεθνοποίηση, χρηματοπιστωτικό τομέα.
Διόλου τυχαίο, που λίγο πριν από όλα αυτά, το «σύστημα» είχε δεχθεί σημαντικούς κραδασμούς τόσο από τα ισχυρά αντιπολεμικά κινήματα όσο και από την υπό διαμόρφωση μίας νέας κουλτούρας, κληρονομιάς αυτών των κινημάτων, με ρίζες στον Πολιτισμό και τις Τέχνες.
Είναι πέρα για πέρα εξωφρενικό, αλλά στα τελευταία 30 χρόνια του 20ου αιώνα και ήδη στον επίλογο της πρώτης εικοσαετίας του 21ου η τύχη του πλανήτη και της ανθρωπότητας μοιάζει να είναι ορισμένη με τους ίδιους περίπου κανόνες της εποχής των Σταυροφοριών.
Οι καταραμένες θρησκείες, βρίσκονται πάλι στο προσκήνιο, ως πρόσχημα ιερό, παρασέρνοντας τους αλαλάζοντες πιστούς στον μαζικό φόνο, καθοδηγούμενοι από ποικίλα ιερατεία.
Το Ισραήλ από τη μια, με τη συλλογική συνείδηση-καλλιεργημένη στους αιώνες- των εκλεκτών του Θεού, οι πένητες της Γάζας από την άλλη, κολλημένοι στον τοίχο τόσο από τον στρατό του Ισραήλ όσο και από τους εγκληματίες της Χαμάς.
Λίγο πιο πέρα από την αμμουδιά της Γάζας, εκεί που το παιχνίδι 4 παιδιών κόπηκε για πάντα από τους πυραύλους, ο θαλάσσιος ορίζοντας.
Ένας ορίζοντας που συνορεύει με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη του Ισραήλ, στην οποία αν η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ αποκτήσει πρόσβαση, θα υπερπολλαπλασιάσει τα τεράστια οικονομικά της οφέλη.
Κι αναρωτιέται κάποιος. Γιατί το Ισραήλ ονόμασε την ΑΟΖ του «Λεβιάθαν» ;
Γιατί έδωσε στο «οικόπεδο» το όνομα του «απόλυτου τέρατος» της θρησκευτικής του μυθολογίας;
Η τραγωδία είναι απερίγραπτη: Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ουκρανία, Συρία, είναι μόνο ελάχιστά σημεία του πλανήτη στα οποία οι άνθρωποι καθημερινά σφαγιάζονται ανηλεώς στην κυριολεξία για το τίποτα.
Για ένα πουκάμισο αδειανό.
Ένας είναι εχθρός, ναι. Ο Ιμπεριαλισμός. Μόνο που αυτός, δεν είναι εξωγήινος, είναι γνήσιο ανθρώπινο προϊόν.
Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ο εχθρός του εαυτού του –γιατί αυτός δημιουργεί όσα τον σκοτώνουν- και δεν έχω ιδέα πως θα απαλλαγεί, πότε θα μπορέσει να εξουδετερώσει τους Λεβιάθαν που κουβαλά μέσα του από την αυγή της Ιστορίας.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
