Μικρά, νεαρά παιδιά, που δεν έχουν ακόμα καν πιάσει τα είκοσι χρόνια ζωής.
Γεννήθηκαν σε αυτή εδώ την άκρη της γης, μιας πιθαμής πατρίδα με ιστορία που κυλάει πίσω στους αιώνες.
Ήρθαν στη ζωή σε έναν τόπο που από όλους τους Θεούς που γέννησε η Ελληνική Κοσμογονία διάλεξε τους πιο φωτεινούς για να λατρέψει.
Τον λαμπρό Απόλλωνα και την Αφροδίτη της Αγάπης και της Γονιμότητας.
Είπανε τις πρώτες τους λεξούλες – το πρώτο μαμά, το πρώτο μπαμπά, πολλά χρόνια μετά το μεγάλο κακό που έκοψε στα δύο το νησί.
Τα είδαμε εκεί.
Στην οδό Λήδρας, στο πεσμένο φυλάκιο, στον τοίχο που προσμένει να πέσει, να φωνάζουν συνθήματα με πάθος, να εκφράζουν το μίσος για τους άλλους – όχι τους κατακτητές – τους άλλους απλά.
Σαν παρακολουθήσεις τους διαλόγους τους στο διαδίκτυο, θα τρομάξεις.
Μίσος παράλογο για το κάθε τι το ξένο.
Μίσος ασυγκράτητο για κάθε τι το άλλο.
Μίσος για όλα που στο τέλος βαφτίζεται με έναν τρόπο παράξενο: “Αγάπη για την Πατρίδα”.
Ποια αγάπη τάχα είναι αυτή που περνάει πρώτα μέσα από το μίσος; Εγώ, δεν ξέρω καμιά τέτοια.
Τα είδαμε στις τηλεοράσεις.
Αγόρια αμούστακα, κορίτσια άγουρα, με τα μαύρα φανελάκια.
Μόλις στρίψουν στη γωνία αφού πρώτα επιτελέσουν το καθήκον που τους έμαθαν, γελάνε, χαίρονται, μαθαίνουν τον έρωτα.
Σαν όλα τα άλλα παιδιά.
Μόνο που αυτά, μισούν.
Ή έτσι νομίζουν.
Ένας παππούς σφαγμένος από το χέρι του Τούρκου, μέτρα πολλά κάτω από τη γη, ζητάει – νομίζουν – εκδίκηση.
Α ρε παππού…
Να μπορούσες να σηκωθείς από το χώμα μέσα και να μιλήσεις.
Να πεις για τον άλλο τον παππού τον Τουρκοκύπριο που κοιμάται λίγο πιο πέρα δίπλα σου, βαθιά μέσα στο χώμα κι αυτός, σφαγμένος από χέρι Ελληνικό.
Να σηκωθείτε και οι δυο θέλω, να πάρετε αυτά τα δισέγγονα από το χέρι, τα δικά σας δισέγγονα και να τα πάτε μια βόλτα για λίγο κάτω από το χώμα.
Εκεί που το αίμα ποτίζει τις ελιές, τις λεμονιές, τις πορτοκαλιές της Κύπρου.
Να πείτε στα δισέγγονα σας πως τα δενδρά που δροσίζονται από το αίμα δεν αναγνωρίζουν ποιανού είναι.
Να πείτε στα αμούστακα που τα είπαν φασιστάκια, πως όλοι αυτοί οι ξαπλωμένοι θέλουνε πια να γυρίσουνε πλευρό και να ξεχαστούνε.
Να γίνουν ανάμνηση μακρινή και παράδειγμα προς αποφυγή.
- Ποιός αλήθεια φταίει γι’ αυτά τα παιδιά;
- Ποιός αλήθεια φταίει για όλα τα παιδιά που ούτε να σκεφτούν δεν μπορούν τις λέξεις “συνύπαρξη”, “ειρήνη”, και “αρμονία”;
- Ποιός αλήθεια φταίει για όλα αυτά τα παιδιά που μέσα στο κεφάλι τους, μέσα στο μυαλό τους κανένας πουθενά και ποτέ δεν τα έκανε να αμφιβάλλουν λίγο για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα πως τάχα πάντα οι άλλοι φταίνε… πως τάχα είμαστε εμείς το μόνο μεγάλο θύμα… πως είμαστε περίπου άγιοι ενώ οι άλλοι είναι οι κακοί… οι βδελυροί, οι βάρβαροι.
- Ποιός αλήθεια κάνει τα παιδιά μας… φασιστάκια;
Όχι, δεν θα με βάλετε εμένα να ρίξω την ευθύνη στα ίδια τα παιδιά.
Αν ο δεκαπεντάχρονος ουρλιάζει και φωνάζει “Τούρκος καλός μόνο νεκρός” και δεν μπορεί να σκεφτεί πως είναι ο ίδιος και απαράλλακτος με τον γκρίζο λύκο που φωνάζει “Έλληνας καλός μόνο νεκρός”, ποιος φταίει;
Ποιος φταίει που σε δύσκολους και πονηρούς καιρούς δεν φροντίσαμε να γεμίσουμε τη ζωή των παιδιών με ομορφιά, ώστε να μην καταδέχονται την ασχήμια;
Θέλουνε να πάνε κόντρα τα παιδιά, τα φασιστάκια, και τα όνειρα τα οράματα οι σημαίες της δικής μου γενιάς κουρελιάστηκαν, απέτυχαν, έσπασαν τα μούτρα τους.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας.
Η κόντρα του πιτσιρικά εκδηλώνεται με τα σκιάχτρα του χειρότερου χτες. Το καταφέραμε.
Με ναζιστικούς χαιρετισμούς, με τον αγκυλωτό σταυρό και με το μίσος. Το καταφέραμε και αυτό.
Οι γενιές που τώρα μεγαλώνουν, που τώρα είναι στην εφηβεία, λένε οι έρευνες πως και εδώ και απέναντι, έχουν φουσκωμένο το εθνικιστικό μίσος στην καρδιά.
Και αντί να θέλουν να μας πάνε κόντρα γκρεμίζοντας τα τείχη που εμείς σηκώσαμε με τα λάθη και τα εγκλήματα μας, θέλουν να τα σηκώσουν ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο αδιαπέραστα.
Συγχαρητήρια μας….
Μιλάω σαν γονιός και τίποτα άλλο αυτή τη φορά.
Με άλλα λόγια, δεν έχω διάθεση και κουράγιο να πυροβολήσω με τα λόγια μου τα “φασιστάκια”, αλλά όσους από μας επέτρεψαν στα άνθη του κακού να μεγαλώσουν.
Τα είδατε στις φωτογραφίες.
Με τα μαύρα φανελάκια, τις βυζαντινές σημαίες και τους ναζιστικούς χαιρετισμούς.
Πραγματικά! Τι παρανοϊκός συνδυασμός. Αλήθεια.
Ποιος θα ξεμπερδέψει το κουβάρι μέσα στα μυαλά τους;
Ποιος θα τους μεταλαμπαδεύσει την αγάπη για τη ζωή;
Ποιος θα τους πει πως το αύριο δεν βγαίνει μέσα από τη νύχτα του χτες;
Αφού εμείς δεν μπορούμε, ας έρθουν οι παππούδες από τους τάφους να τους ψιθυρίσουν στο αυτί την ιστορία.
Δεν ξέρω αν κατά λάθος με ακούει κάποιο από αυτά τα “Φασιστάκια”.
Αν ναι, σου ζητάω μια χάρη “φασιστάκο”:
Πάρε φίλε μερικά ποιήματα.
Πάρε ένα δύο ποιήματα κάποιων Ελληνοκύπριων και κάνα δυο Τουρκοκυπρίων.
Αν θέλεις κιόλας, σκέπασε τα ονόματα των ποιητών, ανακάτεψε τα και μετά χωρίς να ξέρεις ποιο είναι ποιου, διάβασε τα.
Θα ανακαλύψεις τότε πως δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις το ποίημα του Ελληνοκύπριου από αυτό του Τουρκοκύπριου.
Γιατί, το φεγγάρι, είναι ίδιο σε όλων τα μάτια πάνω από τον ουρανό της Κύπρου.
Γιατί, το άρωμα της λεμονιάς, με τον ίδιο τρόπο χαϊδεύει τα ρουθούνια όλων.
Γιατί, τα μωρά όταν γεννιούνται, το ίδιο χαρμόσυνο κλάμα έχουν όταν χαιρετούν για πρώτη φορά τον κόσμο.
Γιατί κι εμείς κι “αυτοί”, γευόμαστε τα ίδια μήλα και τα ίδια πορτοκάλια από τα δέντρα που πότισε το αίμα των παππούδων μας.
Άσε λοιπόν καλέ μου Φασιστάκο τις φωνές και το μίσος και κοίτα να ονειρευτείς την πατρίδα σου ενωμένη με όλα της τα παιδιά μαζί, να χαίρονται τον ίδιο ήλιο στην ίδια αμμουδιά.
Και τότε, ο καρπός από τα δέντρα θα είναι ακόμα πιο γλυκός γιατί και ο παππούς, εκεί, κάτω από το χώμα θα πάψει επιτέλους να αιμορραγεί.
ΥΓ. Το κείμενο αυτό το έγραψα το 2007 για τον Άστρα 92.8 όπου και το εκφώνησα στο πλαίσιο της εκπομπής «Άλλα Λόγια». Αν θυμάμαι καλά, η αφορμή ήταν κάποια θλιβερά επεισόδια στην Αγγλική Σχολή.
Το θυμήθηκα μετά την χθεσινοβραδινή ντροπή στη Λεμεσό.
Θα υπερασπιστώ με πάθος κάθε νεαρό παιδί, έφηβο αγόρι και κορίτσι, έστω κι αν ψάχνει ταυτότητα και διοχέτευση του πάθους του σε ατραπούς γεμάτες δηλητήριο.
Όμως, ζητώ από την Πολιτεία να τσακίσει, να κονιορτοποιήσει κυριολεκτικά εκείνους που καθοδηγούν αυτά τα παιδιά, εκείνους που ευνουχίζουν την ψυχή τους, εκείνους που καταστρέφουν το μέλλον της Κύπρου αναπαράγοντας στο σήμερα τις αρρώστιες του χτες.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
