Θυμάμαι πριν από χρόνια στα νότια προάστια της Αθήνας, ένα τεράστιο αργοκίνητο βυτίο που κυκλοφορούσε στις γειτονιές και άδειαζε τους βόθρους.
Ο ιδιοκτήτης του, έχοντας περισσή αίσθηση χιούμορ, το είχε βαφτίσει «Το Γιασεμί» και το είχε διακοσμημένο με ζωγραφιστά λουλουδάκια.
Όποτε το βλέπαμε εμείς, τα μικρά παιδάκια εκείνης της εποχής αλαλάζαμε «ο σκατατζής… ο σκατατζής».
Δεν έδειξε ποτέ ο οδηγός να ενοχλείται από το τιμητικό κι ευωδιαστό προσωνύμιο που γενναιόδωρα του είχαμε αποδώσει.
Δυστυχώς, ούτε το όνομα ούτε και τα περίτεχνα ζωγραφιστά άνθη μπορούσαν να καμουφλάρουν την αφόρητη μπόχα που περιέφερε στους δρόμους.
Όταν δε «έπιανε δουλειά» σε κάποια πολυκατοικία, η πιο οικεία εικόνα ήταν εκείνη των γειτόνων που περπατούσαν βιαστικά με ένα μαντήλι στη μύτη.
Θυμήθηκα το Γιασεμί, παρακολουθώντας όλη αυτή την υπόθεση Μπαλτάκου-Κασιδιάρη, ή καλύτερα Πολιτικού Συστήματος και Χρυσής Αυγής.
Το πολιτικό μας σύστημα, είναι ακριβώς σαν το «Γιασεμί».
Ογκώδες, δυσκίνητο με παραπλανητική ευωδιαστή εξωτερική ταμπέλα και βρωμερό φορτίο.
Αναρωτιόμουν πριν από λίγο καιρό, ποιο θα είναι το επόμενο σύμπτωμα κατρακύλας.
Ομολογώ, αυτό που έγινε δεν μπορούσα να το φανταστώ. Όχι όμως πως έμεινα και άναυδος.
Είναι προφανές, πως ο τόπος έχει εγκαταλείψει πλέον τον πάτο και στρατοπεδεύει στον απόπατο.
Το πιο σουρεαλιστικό από όλα, είναι η συμπεριφορά της ίδιας της Χρυσής Αυγής.
Η οποία παριστάνει το θύμα και επιδιώκει να αποδείξει την αθωότητα της μέσα από μία εγκληματική πράξη.
Από μια πλευρά, θα πει κανείς πως οι άνθρωποι, είναι συνεπείς στις αρχές τους που κανοναρχούνται από τους κώδικες της νύχτας.
Αφού πρώτα παγίδευσαν τον Μπαλτάκο στο φακό μιας κρυφής κάμερας, με έναν Κασιδιάρη να παίζει μπροστά του κάτι σαν την παρθένα κορασίδα (Μα ναι; Σοβαρά; Μα γιατί τα κάνει αυτά; ) μετά πυροδότησαν τη «βόμβα».
Με τον πρώην γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου δεν νομίζω πως αξίζει να ασχοληθεί κάποιος. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που προ ημερών δήλωνε πως είναι… εκ γενετής αντικομουνιστής.
Κάτι σαν εκ γενετής αναπηρία δηλαδή, εφόσον για να είσαι αντί οτιδήποτε ή και υπέρ αντιστοίχως πρέπει πρώτα να ξέρεις το περί ου ο λόγος.
Αν βέβαια θέλει να πείσει το πανελλήνιο, το παγκόσμιο ή και το συμπαντικό πως γεννήθηκε πάνσοφος και παντογνώστης, άλλο θέμα.
Θα μπορούσε να το αποδείξει κάποτε η ιστορία αλλά, φοβάμαι πως δεν θα ασχοληθεί διόλου μαζί του.
Μια ξεζουμισμένη λεμονόκουπα του εξουσιαστικού θιάσου είναι που κατέληξε στον κάδο των απορριμμάτων την «τιμή» του οποίου προσπάθησε να διασώσει ο υιός με αδιάσειστα επιχειρήματα: κλωτσιές, μπουνιές τσιρίδες.
Από μια άποψη, σωστά, αφού αυτή είναι η γλώσσα που κατέχει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη η Χ.Α.
Στην πραγματικότητα βέβαια ο γόνος, έπαθε κρίση, καθώς είδε σε flashτο βολικό του μέλλον-ως τέκνου παράγοντα- να μαυρίζει.
Για άλλη μια φορά –πολλοστή- θα απορήσω με τους εμβρόντητους.
Η χώρα αυτή, με ελάχιστα διαλείμματα έχει πορευθεί από συστάσεως κράτους μέχρι σήμερα, με σκάνδαλα, πισώπλατα και «συντροφικά» μαχαιρώματα, με εξαγορές συνειδήσεων και αχαλίνωτη χρήση, κατάχρηση μάλλον, κάθε αθέμιτου μέσου προκειμένου να επιτευχθεί ο κάθε σκοπός.
Ξεχνάνε όμως οι ελληνοελληνάρες, πως και ο Εφιάλτης αποτελεί μέρος της ανακυκλούμενης ιστορίας μας .
Θυμάται κανείς τον μακαρίτη πια πλην όμως αλησμόνητο Θεοφάνη Τόμπρα;
Απόφοιτος Σχολής Ευελπίδων, ενταγμένος στις Διαβιβάσεις και από εκεί, φυτεύτηκε στην διεύθυνση του ΟΤΕ.
Εξ απορρήτων του Ανδρέα Παπανδρέου ο Τόμπρας, κατηγορήθηκε για σωρεία τηλεφωνικών υποκλοπών σε βάρος αντιπάλων του Ανδρέα αλλά και για τις καταθέσεις του ΟΤΕ στην τράπεζα του Κοσκωτά. Οι υποθέσεις, έπεσαν στα μαλακά χάριν του «καλού πολιτικού κλίματος» μετά την αθώωση Παπανδρέου από το Ειδικό Δικαστήριο.
Πάντα υπήρχαν αυτοί που έκαναν την βρώμικη δουλειά του συστήματος. Και παντού υπάρχουν. Πουθενά στον πλανήτη, δεν υφίσταται χώρα χωρίς σκοτεινούς μηχανισμούς, καθαριστές, και προβοκάτορες παντός είδους. Η διαφορά μας είναι πως το ελληνικό «σύστημα» είναι άτσαλο και πρωτόγονο καθώς στελεχώνεται από τυχάρπαστους απόγονους των κοτζαμπάσηδων και των μεγαλοτσιφλικάδων. Δεν γνωρίζουν πώς να τηρούν προσχήματα.
Η Χρυσή Αυγή, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Γνησιότατο προϊόν του ύφους και του ήθους με τα οποία έχει διοικηθεί αυτή η χώρα για δεκαετίες επί δεκαετιών είναι.
Θρασύδειλοι τσαμπουκάδες με σκοτεινές μεθοδεύσεις.
Το μονόπρακτο Μπαλτάκου Κασιδιάρη –και όσων άλλων ίσως παιχτούν, έχει έναν συγγραφέα που δεν είναι το σημερινό Μαξίμου. Είναι ( ήταν; ) τρόπος ύπαρξης και λειτουργίας της «πολιτείας» μας.
Εύστοχα χαρακτηρίστηκε ο ξυλοδαρμός των βουλευτών της Χ.Α. από τον υιό Μπαλτάκο ως φαινόμενο… «ενδοοικογενειακής βίας» .
Ο κος Σαμαράς θα επιχειρήσει τώρα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να καθαρίσει το ακροδεξιό του χέρι από το απόστημα.
Αυτό που δεν έχει υπολογίσει ο «μεγαλοαστός πολιτικός», όπως τον χαρακτήρισε ο πρώην κολλητός του Μπαλτάκος, είναι πως δεν πρόκειται για απόστημα, αλλά για μεταστατικό καρκίνο.
Το αυτογκόλ της Χ.Α. με την χρήση κρυφής κάμερας σε συνδυασμό και με τις απειλές πως θα ακολουθήσουν «και άλλα» έδωσαν στη Δικαιοσύνη ένα μεγάλο bonus.
Η αμετροέπεια τους και η συμπεριφορές τους που θυμίζουν ερασιτέχνες μαφιόζους τελευταίας υποστάθμης μπορεί να αποδειχθούν το απόλυτο μπούμερανγκ.
Ακόμα πιο σίγουρο όμως είναι, πως στη βύθιση της η Χ.Α. συμπαρασύρει στον κοχλάζοντα βόθρο και όλα εκείνα τα μέρη του συστήματος που ήρθαν έστω και σε απλή επαφή μαζί της.
Πρόκειται για τη σύφιλη του συστήματος ή μάλλον για ένα συφιλιδικό σύστημα.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
