Όχι, δεν μιλάω για τον κύριο Αναστασιάδη και τους υπόλοιπους διεκδικητές του θώκου της ημετέρας γης της σιεφταλιάς, της λεμονιάς και της μπανανιάς.
Αναφέρομαι ασφαλώς στην κρίσιμη και εξαιρετικά αμφίρροπη Προεδρική εκλογή που εξελίσσεται αυτές τις ώρες στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Περιδιαβάζοντας τόσο το ελληνικό όσο και το κυπριακό διαδίκτυο διαπιστώνω πως πράγματι, οι δύο λαοί έχουν αδελφές σκέψεις .
Αντιμετωπίζουν συχνά με αφόρητη απλοϊκότητα την Αμερικανική εκλογή, απλοϊκότητας συνοδευόμενη με εξυπνακίστικους αφορισμούς του τύπου «τα ίδια σκατά είναι» «τα αμερικανάκια είναι ηλίθια» «όποιος κι αν βγει οι ίδιοι πόλεμοι θα γίνουν» και άλλα ακόμα πιο χαριτωμένα με τα οποία δεν θα ασχοληθώ.
Είναι βέβαια δύσκολο, πολύ δύσκολο, για κάποιον που μπορεί να κάνει βόλτα με το αυτοκίνητο όλη του την πατρίδα σε 4-5 ώρες (συμπεριλαμβάνω και την υπό κατοχή Κύπρο) να κατανοήσει τη σημασία μίας χώρας γιγάντιας σε πληθυσμό και έκταση. Η Κύπρος, ως «ορίζοντας» δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία γειτονιά της Νέας Υόρκης. Άρα και μόνο η αντίληψη μας για την Νέα Υόρκη δεν είναι εύκολη.
Επίσης.
Οι ΗΠΑ είναι το υβρίδιο για το πώς θα είναι ολόκληρος ο κόσμος κάποτε.
Μια πανσπερμία φυλών, εθνικών καταγωγών και διαφορετικών πολιτισμικών καταβολών που αργά αλλά σταθερά, πλησιάζουν, «δένουν» και δημιουργούν νέα είδη, κρατώντας τα καλά και ισχυρά στοιχεία των πρωτοτύπων.
Όπως ακριβώς και με τα παιδιά των φυλετικά μικτών γάμων.
Είναι κατά κανόνα ομορφότερα και ευφυέστερα και από τους δύο γονείς γιατί η φύση μόνη της, επιλέγει ό,τι καλύτερο έχει να πάρει, από τον- για παράδειγμα- Έλληνα πατέρα και την ας πούμε, μητέρα από την Σενεγάλη.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια ή και αιώνες θα χρειαστούν για να φτάσουμε στις Η.Π.Α του μέλλοντος (Ηνωμένες Πολιτείες της Ανθρωπότητας) ούτε πόσες οδύνες και αναταράξεις θα δοκιμάσουν οι άνθρωποι αλλά, προσωπικά είμαι βέβαιος πως η εξασθένηση των συνόρων και η αργή ενοποίηση του κόσμου σε συνδυασμό με την «έξοδο» του είδους μας προς το διάστημα, είναι ζήτημα χρόνου και συνιστά νομοτέλεια.
Σε αυτό το πλαίσιο –και όχι μόνο αυτό- νομίζω πως η εκλογή του νέου Αμερικανού Προέδρου, πρέπει να μας ενδιαφέρει και μάλιστα πολύ.
Κάθε χώρα, είναι ένα σκάφος που ταξιδεύει στη θάλασσα του Χρόνου.
Κάθε ρότα που έχει αποφασισθεί, έχει να κάνει με τον ιστορικό προορισμό, με το ιστορικό λιμάνι του σκάφους.
Αν –μιλώντας για μεγέθη σε κλίμακα- η Κύπρος είναι μία βαρκούλα, η Ελλάδα μία μεγαλύτερη βάρκα με καμπίνα, και, η Αμερική ένα γιγάντιο υπερωκεάνιο, το μεγαλύτερο του κόσμου.
Όσοι γνωρίζουν ελάχιστα από τους νόμους της θάλασσας, έχουν υπόψη τους, πως για να στρίψει ένα καράβι, για να αλλάξει ρότα, χρειάζεται χρόνο ανάλογο του μεγέθους του.
Και μόνο από αυτό το απλό παράδειγμα, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, πως ο Obama , μπορεί να γυρίζει το τιμόνι εδώ και 4 χρόνια, αλλά, για να «ακούσει» το σκάφος και να φανεί η αλλαγή του προσανατολισμού θα πάρει χρόνο. Ας συνυπολογισθούν εδώ οι «κυματισμοί» οι θύελλες, τα ρεύματα, που πιέζουν το σκάφος και του δυσκολεύουν την στροφή.
Τι μένει;
Μένει το Όραμα.
Μένουν όλα εκείνα τα συστατικά που έχει ο Καπετάνιος στο νου του, για το «λιμάνι του προορισμού» .
Ο Πρόεδρος Obama, πριν καν εκλεγεί το 2008 είχε μία εμμονή: Την Παιδεία.
Την Παιδεία, την οποία θεωρεί ως τον απόλυτο ακρογωνιαίο λίθο , που πρέπει να είναι προσβάσιμη από όλα τα μέλη της κοινωνίας ώστε να αποτελεί τον οπλισμό του κάθε ένα για την φυγή του προς τα εμπρός.
Είναι σαφές πως η εμμονή του έχει να κάνει και με την προσωπική του ιστορία.
Ξεκινώντας από το μηδέν, με όπλα την επιμονή του, τη σκληρή δουλειά του και το μυαλό του, διέγραψε λαμπρή ακαδημαϊκή διαδρομή κερδίζοντας υποτροφίες και μετά αφοσιώθηκε στο «κύτταρο» της κοινωνίας, στην Κοινότητα, στο Community όπου και έδειξε τα πρώτα του ηγετικά χαρίσματα.
Ο Πρόεδρος Obama είναι το αντίπαλο δέος του ανεξέλεγκτου φιλελευθερισμού.
Θέλει το Κράτος, να έχει λόγο κανονιστικό στις Αγορές, ώστε αυτές να μην διογκώνονται σε βάρος της κοινωνίας.
Θέλει ο κάθε πολίτης, να έχει πρόσβαση στην υγεία και τις μεταφορές, θέλει τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα να μπορούν να ανέβουν στην μεσαία τάξη όχι απλά επειδή έβγαλαν χρήματα όπως νάναι, αλλά επειδή μορφώθηκαν, εξειδικεύτηκαν , δούλεψαν και πρόκοψαν.
Όλα αυτά, με το Κράτος όχι «αφεντικό» αλλά, εγγυητή και ρυθμιστή.
Είναι ίσως, η πληρέστερη αντίληψη για μια Εφαρμοσμένη Αξιοκρατία που μπορεί να διέπει την λειτουργία μίας χώρας.
Ο Πρόεδρος Obama, στις ομιλίες του και τις συνεντεύξεις του στην προεκλογική εκστρατεία του 2012, εμφανίστηκε αμετακίνητος στο Όραμα του. Εύλογα, πιο ρεαλιστής από τον ιδεαλιστή του «Yeswecan» ζητά την ευκαιρία να πάει «Forward» .
Στα χρόνια που πέρασαν, πολλά συστατικά του οράματός του πέρασαν στην πράξη.
Η Ακαδημαϊκή κοινότητα και οι επιστήμονες που είχαν συμπιεσθεί τρομακτικά από τον ευαγγελικό σκοταδισμό της περιόδου Bushjunior, ανάσαναν.
Έστω και με εκπτώσεις, το σχέδιο για την υγεία και την περίθαλψη, το περίφημο Obamacare έγινε θεσμός, που αν δεν ακυρωθεί στην περίπτωσηεκλογής Romney θα αρχίσει να έχει αισθητά αποτελέσματα περί το 2014.
Απέσυρε τον στρατό από το Ιράκ ενώ ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο στο Αφγανιστάν.
Ξετρύπωσε και εκτέλεσε τον BinLaden- ένα ζήτημα γοήτρου και ηθικής ικανοποίησης για χιλιάδες επί χιλιάδων Αμερικανούς πολίτες που θρήνησαν συγγενείς και φίλους κατά την επίθεση στους δίδυμους πύργους.
Αλλά, και σημαντικό πλήγμα κατά των Ταλιμπάν της AlQaidaτων οποίων το απεχθές πρόσωπο δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε- θυμηθείτε την πρόσφατη τραγική ιστορία της 14χρονης Malala.
Στην εξωτερική του πολιτική, ο Obama, έχει χαρακτηριστεί από τον αντίπαλό του ως «μη δυναμικός» και ως «επικίνδυνος για το κύρος της Αμερικής» .
Ενδιαφέρον!
Ενδιαφέρον, γιατί, μετά από 4 χρόνια ο BarackObama παραμένει ο δημοφιλέστερος πολιτικός σε όλη την Ευρώπη. Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ελλάδα και άλλες χώρες θα τον ψήφιζαν ευχαρίστως, με ποσοστά που ξεπερνούν το 60% και φτάνουν στο 83%.
Μπορεί λοιπόν να καταλάβει εύκολα κανείς, τι εννοεί ο κος Romney ως «κύρος της Αμερικής». Προφανώς, εννοεί το κύρος που επιβάλλει η βία και οι μονομερείς αποφάσεις που αγνοούν τους Διεθνείς Οργανισμούς και την Συλλογικότητα.
Τα επιτεύγματα της Προεδρικής θητείας του BarackObama –ειδικά μέσα στην δύσκολη συγκυρία- δεν είναι ευκαταφρόνητα. Μπορεί κάποιος να μελετήσει ορισμένα πράγματα εδώ: http://obamaachievements.org/
Αφορούν κυρίως το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κατά συνέπεια, εύλογα θα ρωτήσει ο οποιοσδήποτε εκτός Αμερικής:
«Και μένα; Τι με νοιάζει εμένα που είμαι στην άλλη άκρη του κόσμου;»
Εύλογη νομίζω και η απάντηση:
Είναι δυνατόν να μη μας νοιάζει η φιλοσοφία το όραμα και οι τάσεις της μεγαλύτερης χώρας του κόσμου;
Είναι δυνατόν να μην μας ενδιαφέρει το κατά που θα πάει το τιμόνι του μεγαλύτερου καραβιού στον ωκεανό της ιστορίας;
Από τα… απόνερα του, καλώς ή κακώς εξαρτάται και η δική μας τύχη.
Παρακολούθησα όλη αυτή την περίοδο τις ομιλίες και των δύο υποψηφίων καθώς και τις τηλεμαχίες τους.
Παρακολούθησα επίσης όσο μπορούσα τις συζητήσεις που έκαναν στα τηλεοπτικά δίκτυα οι εκπρόσωποι και οι σύμβουλοι των κυρίων Obama και Romney.
Δυσκολεύτηκα πολύ να μην πέσω σε κατάθλιψη, καθώς κάθε τόσο έφερνα στο νου μου τους «δικούς μας» σπουδαιοφανείς πολιτικούς με την ξέχειλη προσποίηση και τις άνευ ουσίας επαναλαμβανόμενες κοινοτυπίες τους.
Κλείνω, με την ευχή ο Obama να έχει μία ευκαιρία για δεύτερη θητεία καθώς η σύνεση και η ψυχραιμία που τον χαρακτηρίζουν, θα είναι πολύτιμα συστατικά για τα επόμενα χρόνια. Χρόνια, που θα είναι φοβάμαι πρωτοφανώς ταραγμένα και επίφοβα.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
