Ημερολόγιο καταπτώματος , ξημερώματα Πέμπτης 19 Ιουνίου 2014.
Η ατμόσφαιρα χτες τη νύχτα στη Λευκωσία και στις υπόλοιπες πόλεις ήταν συγκλονιστική.
Χιλιάδες επί χιλιάδων πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους, πεζοί, με αυτοκίνητα, μηχανάκια, ποδήλατα, αναπηρικά καροτσάκια, γέροντες και γερόντισσες με τα Π στα χέρια, όλοι αλαλάζοντας εκστασιασμένοι και χορεύοντας όπως ο καθείς μπορούσε.
Άγνωστοι αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλον με τα δάκρυα της ευτυχίας να τρέχουν ποτάμια. Συγκινημένοι τουρκοκύπριοι συμπατριώτες, είχαν περάσει τα οδοφράγματα κερνώντας τους πάντες ολόδροσες Efes, δίσκοι και πιάτα περιφέρονταν με τα καλούδια της Κυπριακής κουζίνας.
Ο φίλος μου ο Πάμπος, άνεργος εδώ και δυόμιση χρόνια είχε γονατίσει σε μια γωνιά και με τα χέρια τεντωμένα προς τα ουράνια κραύγαζε:
«Τώρα μπορώ να πεθάνω… άλλο δεν θέλω πια τίποτα»
Η γειτόνισσα μου η Ανδρούλα, που κινδυνεύει να μείνει άστεγη με τα τρία της παιδιά καθώς έχει χάσει τη δουλειά της και αυτή, είχε πάρει τα βλαστάρια της αγκαλιά και τραγουδούσε το «Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α-α-α-αταξίδευτο οε οε οεεεεεε οεεεε»
Ο φίλτατος ο Γιάννης, αν και σήμερα είχε δικαστήρια (όπως σχεδόν κάθε μέρα) μικροεπιχειρηματίας που του χρωστάνε από παντού με συνέπεια να χρωστάει κι αυτός παντού, παραμιλούσε σαν μεθυσμένος: «εφιάλτης ήταν και πέρασε, πέρασε σου λέω ακούς;» και λέγοντας αυτά είχε βουτήξει έναν τυχαίο στο δρόμο και τον ταρακουνούσε από τους ώμους.
Ομολογώ, δεν κατάλαβα τι συνέβαινε, πάλι είχα χάσει τις ειδήσεις και είχα παρασυρθεί από εξαίσιες μουσικές.
Βγήκα από το αυτοκίνητο και κοιτούσα με απορία το τρελό χαρωπό πανηγύρι,
Και τότε, ξαφνικά, λες και όλοι μαζί κατάλαβαν ταυτόχρονα πως δεν είχα… καταλάβει!
Χίλια μύρια στόματα συνοδευμένα από μάτια ορθάνοιχτα και γουρλωμένα γύρισαν κατά πάνω μου και εν χορώ μου φώναζαν:
«Βγήκαμε στις Αγορές Γιώργοοοοοοο…...»
Βγήκαμε στις Αγορέεεεεεεεεεεες……οοοοοοοοεεεεεεεεεεεεεεοοοοοοοοοο….. που ήταν α α α αταξίδευτοοοοοοοοο……οοοοοεεεεεεοοοοοεεεεεεεε……αααααααταξίιιιιιδευτοοοοοοο
Χαμήλωσα το κεφάλι ντροπιασμένος.
Τι φρίκη τι αισχρότητα!
Να είσαι τόσο μίζερος, τόσο θλιβερός…. απαίσιος τόσο, ώστε να μην συμμερίζεσαι την ευτυχία των συμπολιτών σου…. να είσαι εγκλωβισμένος στην καχυποψία…. να στέκεσαι σε ηλίθιες λεπτομέρειες όπως ας πούμε στη μετάλλαξη της έννοιας εργασία σε «απασχόληση» ….ή στην άλωση των εργασιακών δικαιωμάτων που επιστρέφουν στον 19ο αιώνα…. ή στην εκχώρηση των πάντων στους Ιδιώτες….. ή στην αλλοτρίωση της κοινωνίας και την αλλαγή της σε μία μάζα σε έναν χυλό που απέχει και αδιαφορεί καθώς ο νόμος του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» είναι πια σχεδόν θεσμός.
Ξύπνησα απότομα.
Και ο ήχος των αλαλαγμών και των ασμάτων ξεκαθάρισε απότομα στο νου μου.
Βγήκα στη βεράντα και τα είδα.
Κάτι σαν τα πουλιά του Χίτσκοκ, όρνεα και κοράκια μαζεμένα στον ουρανό έκοβαν βόλτες σμήνη ολόκληρα, έκαναν βουτιές στον αέρα όλο χάρη, κρώζοντας αντιπαθητικά. Θυμήθηκα…!
Τα έχω ξαναδεί αρκετές φορές, ή μάλλον όλες τις φορές, είναι τα ίδια πτηνά που σκουραίνουν τον ουρανό αυτής της χώρας από τα χρόνια του 60.
Αυτά που ξεκοκαλίζουν κάθε φορά το όποιο ψαχνό φανεί στον ορίζοντα.
Θυμήθηκα και τη συνέχεια του τραγουδιού:
Και τότε ρίξανε τον κλήρο, και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος- ποιος-ποιος θα φαγωθεί,να δούνε ποιος- ποιος-ποιος θα φαγωθεί οε, οε, οε,οε…
ΥΓ1: Το γνωστό τραγούδι «Ήταν ένα μικρό καράβι» μόνο χαριτωμένο δεν είναι. Πρόκειται για παλιό γαλλικό λαϊκό άσμα (Il était un petit navire) που περιγράφει κατά το μάλλον το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσα στις αρχές του 19ου αιώνα. Όσοι δεν πνίγηκαν, βρέθηκαν σε μία σχεδία και επιβίωσαν τρώγοντας τους συντρόφους τους μετά από κλήρωση.
ΥΓ2: Δεν υποτιμώ διόλου την έξοδο στις Αγορές –αν πράγματι αυτό που συνέβη, με αυτό το επιτόκιο, μπορεί να ονομαστεί έτσι. Ωστόσο, η κυβέρνηση και οι διάφοροι παράγοντες με την ξέχειλη θριαμβολογία και την κομπορρημοσύνη που επέδειξαν μέσω δηλώσεων, έδειξαν για άλλη μια φορά δύο γνωστά και οδυνηρά συμπτώματα:
Αφενός την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει από τον πραγματικό κόσμο και, αφετέρου, την απουσία διάθεσης για την συντριπτική αλλαγή νοοτροπίας που έχει ανάγκη ο τόπος σε όλα τα επίπεδα. Οεοεοε….
Γράφει: Γιώργος Πήττας
