Δεν υπάρχει ίσως πιο μεγάλο μέτρο για το στραπατσάρισμα του Ευρωπαϊκού Οράματος από τον τεράστιο ευρωσκεπτικισμό στον οποίο έχουν βυθιστεί ιδιαίτερα μεγάλες μερίδες των νέων ανθρώπων.
Και είναι κάτι περισσότερο από απλός σκεπτικισμός αυτό που συμβαίνει, αφού εισβάλλει ανενόχλητα στην επικράτεια της ευρωφοβίας και αντιπαλότητας.
«Κατάφερε» η Ε.Ε. μέσα σε λίγα χρόνια να έρθει σε πλήρη ρήξη όχι μόνο με όσα επαγγέλθηκε αλλά ακόμα και με όσα κατάφερε στις προηγούμενες δεκαετίες.
Κατόρθωσε σε λίγα χρόνια το αδιανόητο:
Στις γενιές που ενηλικιώθηκαν προς τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα να έχει ταυτιστεί με τεράστια ελλείμματα δημοκρατίας, με την προκλητική συγκέντρωση εξωφρενικού πλούτου σε ελάχιστους, με τα γιγαντιαία πλοκάμια της πολυεθνικής οικονομικής διαπλοκής και τη διαφθορά, με αποφάσεις που δεν πηγάζουν από εκλεγμένα όργανα, με ένα μέλλον που δεν επιτρέπει όνειρα παρά μόνο σε ελάχιστους ευνοημένους από την τύχη.
Πριν από λίγο καιρό, διαπίστωνα μια φοβία στις περιοχές της σοσιαλδημοκρατίας.
Φοβία στην αυστηρή κριτική ανάλυση για τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώθηκε η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τις επιπτώσεις της στις κοινωνίες.
Μια αντιστρόφως ανάλογη φοβία με εκείνη που υπάρχει στον νεώτερο πληθυσμό, «μην τυχόν και κάποιος μας πει αντιευρωπαϊστές».
Έχω πολλές φορές γράψει και ξαναγράψει, πως κατά τη γνώμη μου, μια διάλυση της Ε.Ε. και η επιστροφή στο μοντέλο των κλειστών εθνικών κρατών, θα σημάνει την απαρχή ιστορικών τραγωδιών.
Βρισκόμαστε, ζούμε σε μία ήπειρο της οποίας τα υπεδάφη δεν έχουν ακόμα καλά καλά στεγνώσει από το αμέτρητο αίμα που έχει χυθεί στους ενδοευρωπαϊκούς πολέμους που διήρκεσαν αιώνες πολλούς.
Παράλληλα όμως, βρισκόμαστε σε μία εποχή κατά την οποία φτωχοποιήθηκαν πολλά εκατομμύρια ευρωπαίων πολιτών με πολλούς, αφόρητα πολλούς, να έχουν εξωθηθεί στην πλήρη εξαθλίωση.
Ταυτόχρονα, μια σειρά από αξίες που θεωρήθηκαν δεδομένες έχουν τιναχτεί στον αέρα: Εργασιακές σχέσεις, στρέβλωση της έννοιας εργασία σε «απασχόληση», ανασφάλιστη εργασία, τραγική συρρίκνωση της προσβασιμότητας στην υγεία και την παιδεία, δεν έχει νόημα να κάνω κατάλογο.
Νόημα έχει να αποκτήσουμε πλήρη συνείδηση πως επιστρέφουμε, αν δεν έχουμε ήδη επιστρέψει, σε όρους του 19ου αιώνα έχοντας σβήσει μονοκοντυλιά θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία γράφτηκαν ολάκερα κεφάλαια Ιστορίας, με αίμα για μελάνι.
Στον ανεπιστρεπτί παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να επιστρέψει κατεπειγόντως στις βασικές της αρχές που διέπονται από τον Διαφωτισμό και τις κατασταλαγμένες ανθρωπιστικές αξίες.
Τα να συνεχίσει να «εξελίσσεται» με την όπισθεν του ιστορικού χρόνου ακυρώνοντας τα πάντα, θα είναι μία αυτοκτονία αφού οι πολίτες της όλο και περισσότερο δεν θα έχουν την ελάχιστη διάθεση να την υπερασπιστούν.
Με αυτά στο μυαλό (και πολλά άλλα είναι η αλήθεια, αλλά δεν υπάρχει χώρος) πιστεύω πως η συμμετοχή στις φετινές Ευρωπαϊκές Εκλογές είναι πιο κρίσιμες από ποτέ.
Η αποχή το μόνο που θα καταφέρει είναι να φέρει στο προσκήνιο την άκρα δεξιά που επενδύοντας συστηματικά στην κρίση και την εξαθλίωση χαϊδεύει το θυμικό των ψηφοφόρων που ζητούν εκδίκηση.
Κάθε πολίτης που απέχει, υπογράφει άθελα του το συμβόλαιο θανάτου και αίματος που κομίζει ο εθνικισμός ο οποίος αντίθετα με όσα νομίζουν αρκετοί αφελείς οπαδοί του, έχει εξαιρετικά αγαθές σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο από τη μια και τον υπόκοσμο από την άλλη.
Η αποχή, ξεκλειδώνει την πόρτα για αυτούς, που προκειμένου να εισβάλλουν στις ζωές όλων μας, δεν θα χτυπήσουν το κουδούνι αλλά θα γκρεμίσουν τα πάντα με τις κλωτσιές.
Μένουμε Ευρώπη λοιπόν.
Μένουμε Ευρώπη γιατί είναι ο ευρύτερος κόσμος μας.
Γιατί, στον νέο παγκόσμιο χάρτη είναι περισσότερο από ποτέ, το σπίτι μας.
Γιατί μαζί με τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες μπορούμε να ενώσουμε δυνάμεις για να αλλάξει η Ένωση ρότα και να επιστρέψει στις αξίες της χωρίς τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν τα αρκετά τελευταία χρόνια.
Μένουμε Ευρώπη, αλλά, Αριστερά.
Όχι γιατί η Αριστερά έχει κάποια μαγική συνταγή. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στον πλανήτη.
Αριστερά, γιατί κουβαλά στο DNA της κάποια βασικά συστατικά που συνθέτουν την Αξιοπρέπεια:
Υγεία, Παιδεία, Στέγη και Δικαιοσύνη για τον κάθε ένα. Για όλους, χωρίς καμία εξαίρεση.
Τόσο απλά- απλοϊκά θα πουν ορισμένοι και το ξέρω.
Η Αριστερά της Κύπρου, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ελλάδας, η Αριστερά όλων των χωρών της Ε.Ε. πρέπει να βρεθεί στο Ευρωκοινοβούλιο ενισχυμένη και δυνατή.
Όχι μόνο για να μεταφέρει τη φωνή των απλών πολιτών αλλά, και για να αποδυναμώσει την ισχύ του Ε.Λ.Κ. που σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται ή και εξαρτάται από τους πυλώνες του νεοφιλελευθερισμού και των χρηματοπιστωτικών κέντρων.
Ενθαρρύνθηκα να γράψω αυτό το άρθρο κυρίως μέσα από το ψηφοδέλτιο που προτείνει το ΑΚΕΛ.
Με έναν ήδη πετυχημένο και αποτελεσματικό ευρωβουλευτή εντός του (Χατζηγεωργίου) το ευρωψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ μεταφέρει μηνύματα ακάματης δουλειάς (Συλικιώτης) και ανοίγματος στην ευρύτερη ριζοσπαστική και φιλοευρωπαϊκή Αριστερά (Σταυρινίδης).
Χωρίς να υποτιμώ κανέναν και καμία, μέσα από αυτή την τριάδα, βλέπω ένα ελπιδοφόρο στίγμα, μια πυξίδα που πιστεύω πρέπει να καθορίσει τις επιλογές μας.
Και, η Αριστερή επιλογή αυτή τη στιγμή, είναι τετράγωνη λογική και στρατηγική.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
