Όπως είναι γνωστό η μακρά και καταχρηστική κατανάλωση αλκοόλ δημιουργεί πολλά συμπτώματα ένα εκ των οποίων είναι η δημιουργία μιας πλαστής πραγματικότητας φτιαγμένης από ψευδαισθήσεις που βολεύουν αλλά δεν θεραπεύουν τα τραύματα της μνήμης.
Δεν ξεχνώ, γι’ αυτό πίνω και θυμάμαι όσα θέλω όπως θέλω.
Βέβαια, στην περίπτωση μας η μέθη και το αλκοόλ έχουν συμβολική διάσταση.
Η Κυπριακή τραγωδία του 1974 είναι μεν η κορυφαία, αλλά όχι μοναδική, εφόσον είχαν προηγηθεί αρκετές άλλες για πολλά χρόνια, στις οποίες μετείχαν αμφότερες οι κοινότητες εξωθούμενες από τους εκατέρωθεν εθνικισμούς .
Πήγα να γράψω αρχικά πως μετείχαν «εξ’ ίσου αμφότερες» αλλά μετά θυμήθηκα πως εμείς είχαμε την συντριπτική πληθυσμιακή πλειοψηφία ως κοινότητα, κατά συνέπεια και μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Αλλά, είπαμε. Θυμάμαι ό, τι θέλω. Πίνω τ’ αθάνατο κρασί του 21.
Οι εθνικισμοί με τη σειρά τους ήσαν και αυτοί καθοδηγούμενα πιόνια από τις συνθήκες και τους γεωπολιτικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς που ακολούθησαν τον Δεύτερο Πόλεμο.
Στην μεταπολεμική κατεχόμενη Κύπρο, το ξέγνοιαστο λίπος της υπερκαταναλωτικής καλοζωίας συνδυασμένο με τα μαλακά καθίσματα των γερμανικών αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού και τα μνημειώδη σπίτια ονομάστηκαν οικονομικό θαύμα.
Στα αστικά κέντρα, καμία κυρία Ανδρούλα δεν σκούπιζε πια το πεζοδρόμιο έξω από το σπιτικό, αυτή τη δουλειά την είχε αναλάβει το δουλικό από τη Σρι Λάνκα. Το δουλικό, που μέσα στην χυδαιότητα της νεόπλουτης κουλτούρας μεταξύ άλλων έσπρωχνε το καροτσάκι στο σουπερμάρκετ, έβγαζε βόλτα τα σκυλιά, ταχτοποιούσε ακόμα και την σχολική τσάντα των νεαρών επιγόνων.
Λουβί και κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο ,με συνοδεία γαλλικής σαμπάνιας για μεσημεριανό γεύμα εργασίας.
Δεν αστειεύομαι, το είδα αυτό σε πολυτελέστατα γραφεία της Λευκωσίας και ευθύς ο Μολιερικός «Bourgeois gentilhomme» , ο θρυλικός Αρχοντοχωριάτης, έγινε ξανά αγνός χωριάτης.
Έδρασαν όλα αυτά, και πολλά άλλα, ως ένα ιστορικό αλτσχάιμερ που έσβησε από τη μνήμη όλα όσα είχαν προηγηθεί της εισβολής, κατέστησαν την Ελληνοκυπριακή κοινότητα «γειτονιά των αγγέλων» και αδικημένων από ολάκερο το σύμπαν.
Η συστηματική εξόντωση της ιστορικής μνήμης που επιβλήθηκε από τον αλήστου μνήμης Ραούφ Ντεκτάς στα κατεχόμενα με άλλες στρατηγικές, στα δικά μας μέρη επιτεύχθηκε με την χυδαιότερη εκδοχή του καπιταλισμού.
Μια εκδοχή, που μας έκανε να λησμονήσουμε ακόμα και το πώς αν δεν είχε μεσολαβήσει η εισβολή, η Κύπρος θα είχε κατά πάσα βεβαιότητα εκτραπεί σε εμφύλιο πόλεμο από το πραξικόπημα της χούντας και των ντόπιων υπηρετών των συνταγματαρχών που ονειρεύονταν εθνοκάθαρση και ένωση με την μητέρα πατρίδα.
Το 2004, στο δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν, χωρίς ουσιαστική και σε βάθος ενημέρωση, χωρίς διάλογο, με μία επηρμένη φοβία πως αν πούμε Ναι θα πληρώνουμε για χρόνια τους «φτωχούς και παρακατιανούς» διπλανούς, είπαμε ένα βροντερό Όχι και κλείσαμε την πόρτα στο ρίσκο του μέλλοντος.
Και γράφω συνειδητά τη λέξη ρίσκο καθώς προς το αύριο, μόνο έτσι πορεύεσαι.
Ο γράφων, στήριξε τότε το Όχι, για να νιώσει κάποια χρόνια αργότερα πως ενδεχομένως, παρασυρμένος από το θυμικό του, συνέπραξε σε έγκλημα.
Το πιο μεγάλο έγκλημα ωστόσο, δεν ήταν αυτό κάθε αυτό το Όχι, όσο η αδιανόητη περιρρέουσα που χτίστηκε από τους καθοδηγητές της πλειοψηφίας.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τη νύχτα του δημοψηφίσματος και μόλις είχε γίνει ξεκάθαρο το αποτέλεσμα φρόντισε να δηλώσει σε ένα σύντομο και σοβαρό μήνυμα πως «δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι» και παρακάλεσε-με σωφροσύνη να μην υπάρξουν γιορτές και πανηγυρισμοί.
Σε ελάχιστο χρόνο όμως, κάποιοι, φρόντισαν αλλιώς.
Σε λίγους μήνες, όσοι τότε επέλεξαν το «Ναι» βαφτίστηκαν προδότες, νενέκοι, τουρκόσποροι, τουρκοπροσκυνημένοι, ενδοτικοί, ανθέλληνες.
Συνεχίσαμε έτσι να ζούμε με το «Δεν ξεχνώ» και να μεθάμε με «το αθάνατο κρασί του 21».
Μέχρι που η Οικονομική Κρίση ήρθε και χτύπησε την πόρτα μας ή μάλλον τη γκρέμισε για τα καλά. Μια κρίση, που στην Κύπρο ανέδειξε- όπως και αλλού-τις θεόρατες παθογένειες του συστήματος .
Με πρώτο και καλύτερο παράδειγμα το ανώμαλο και απόλυτα αδιαφανές τραπεζικό σύστημα.
Ένα σύστημα που έμοιαζε με μία μηχανή τεράστιου κυβισμού τοποθετημένη σε ένα γυάλινο αμαξάκι.
Τώρα κάτω από την πίεση της πραγματικότητας τα πράγματα στην κοινωνία μοιάζουν να αλλάζουν. Η κρίση, πριονίζει χωρίς αναισθητικό την έπαρση.
Η κρίση δείχνει να διδάσκει σταθερά πως ο πραγματικός πατριωτισμός είναι εκείνος που εξασφαλίζει την ευημερία όλων των πολιτών.
Η κρίση φαίνεται πως ξαναφέρνει τα πόδια στο έδαφος.
Δευτέρα ή Τρίτη κατά τα φαινόμενα, θα υπάρξουν ανακοινώσεις για την πολυπόθητη επανέναρξη των συνομιλιών με βάση το «κοινό ανακοινωθέν» που βέβαια κάποιοι φρόντισαν να χαρακτηρίσουν ως απαράδεκτο. Θα το χαρακτήριζαν έτσι ότι και να περιείχε.
Ένα ανακοινωθέν που ανάμεσα στα άλλα, ξεκαθαρίζει πως η Λύση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι εκ των προτέρων απόλυτα απαγορευτική η οποιαδήποτε αποσχιστική ενέργεια οποιασδήποτε πλευράς.
Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν λεπτομέρειες ας πάνε στην ιστοσελίδα του http://constantinosodysseos.com/ όπου ο κύριος Οδυσσέως απαντά με εξαιρετική ευστοχία σημείο προς σημείο τις αιτιάσεις του απορριπτικού μετώπου.
Σαράντα χρόνια μετά, φαίνεται πως η «συναστρία» των συμφερόντων όλων των ενδιαφερομένων πλευρών ήρθαν σε ευθυγράμμιση.
Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά, νηφάλιοι και διδαγμένοι θα καταφέρουμε να κλείσουμε έναν φρικτό κύκλο αίματος και απώλειας που ξεκίνησε πολύ πριν το 74.
Αλλιώς, μπορούμε να συνεχίσουμε την μέθη μας μέχρι να ξυπνήσουμε μια μέρα και να ανακαλύψουμε έκπληκτοι πως πια, συνορεύουμε με την Τουρκία.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
