Ήταν ακόμα Ιούνιος του 2010.
Η κρίση δεν είχε καταπλεύσει στην Κύπρο, στην Ελλάδα, η σημερινή βύθιση φάνταζε σχεδόν απίθανη στους πολλούς, αλλά η ανησυχία, η αγωνία, ήταν στοιχεία διάχυτα.
Αναζητώντας πατήματα και εφαλτήρια ελπίδας κατέφυγα στο παρελθόν σε εποχές που μπροστά στην σημερινή μοιάζουν με ωραίο παραμύθι.
Είχα γράψει λοιπόν τότε ένα άρθρο με τον τελείως συναισθηματικό τίτλο «Ένας πόνος εκεί στ’ Αριστερά» ενθυμούμενος τις κατά την δική μου κρίση σπουδαίες μέρες του ΚΚΕ Εσωτερικού περί τα μέσα και τέλη της δεκαετίας του 70.
Είναι μέρες τώρα, που εκείνο το κείμενο στριφογυρίζει στο μυαλό μου, και έγιναν ακόμα πιο ζωηρές οι φραστικές του αποχρώσεις και τα νοήματά του, καθώς ακούω στα δελτία διάφορες χαρωπές εξαγγελίες για την επικείμενη έξοδο της Ιρλανδίας από το Μνημόνιο.
Και είναι επιεικώς θλιβερό να ακούς τους Ελλαδίτες ή τους Κύπριους πολιτικούς να πανηγυρίζουν, όταν ακόμα και ο Michael Noonan, ο επί των Οικονομικών Υπουργός της Ιρλανδίας, τονίζει προς τους δημοσιογράφους πως δεν συντρέχει απολύτως κανένας λόγος για χαρές και παράτες.
Παράλληλα ο κος Noonan υπενθυμίζει πως και ο επόμενος προϋπολογισμός θα είναι σκληρός και πως ο δρόμος είναι ακόμα ανηφορικός και μακρύς.
Κανείς δεν έχει (νομίζω) την παραμικρή ένσταση σε σειρά παρεμβάσεων της Τρόικα που αφορά σε θεσμικές ρυθμίσεις που στο τέλος εφόσον λειτουργήσουν, θα ωφελήσουν τον απλό πολίτη.
Ένα παράδειγμα εξαιρετικά σοβαρό, ειδικά για εμάς εδώ στην Κύπρο, είναι ο Τραπεζικός Διαμεσολαβητής που έρχεται ως αρωγός- προστάτης των πολιτών έναντι του πυκνού και αδιαπέραστου τοίχους αδιαφάνειας που χαρακτηρίζει τον Κυπριακό τομέα.
Όμως…
Έχει γραφτεί πολλές φορές, από πολλούς, και θα το επαναλάβω.
Αυτό που συμβαίνει στο σύνολό του δεν διαφέρει σε τίποτα από πόλεμο με θύματα σχεδόν στο 100% από τον άμαχο πληθυσμό.
Η ιστορία μίας κυρίας που άκουγα στο ραδιόφωνο, είναι χαρακτηριστική. Με μηδέν άλλα περιουσιακά στοιχεία, κατάφερε πριν από λίγα χρόνια να πάρει ένα στεγαστικό δάνειο.
Ο μισθός της, τότε, ήταν 1500 ευρώ περίπου. Τώρα, με τις περικοπές ίσα που φτάνει τα 800. Τα 650, πάνε στο δάνειο. Μένουν άλλα 150 για να «ζήσει», να φάει, να ντυθεί, να πληρώσει το ρεύμα, το νερό. Αν αυτός ο άνθρωπος (και είναι πάρα μα πάρα πολλοί) δεν είναι άμαχο θύμα πολέμου τότε τι είναι;
Ακούω τον κο Γεωργιάδη στο ΡΙΚ. Για άλλη μια φορά, θα πω «σοβαρό κι’ εργατικό παιδί». Ναι.
Το ζήτημα μας όμως, είναι η εργατικότητα και η σοβαρότητα, τι υπηρετούν κάθε φορά.
Μοιάζουν πραγματικά οι κυβερνώντες, να είναι εγκλωβισμένοι σε μία παράλληλη πραγματικότητα που εξυπηρετεί τους αριθμούς, εξοντώνει τους ανθρώπους και, κυρίως, αφήνει αλώβητες τις συνθήκες και τα συμφέροντα που προκάλεσαν αυτή την κρίση.
Δεν γράφω για τα Οικονομικά, γιατί απλά δεν τα κατέχω, δεν είμαι Οικονομικός συντάκτης.
Όμως, όταν όλοι εν χορώ βγαίνουν και λένε «τόσα χρόνια ζούσαμε μια φούσκα» απορώ και οργίζομαι. Γιατί, αυτοί που τα λένε, συνεχίζουν πάνω κάτω να ζουν προστατευμένοι στη φούσκα τους, την ώρα που οι υπόλοιποι βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.
Και εκεί, σε αυτό το σημείο έρχεται ξανά δυνατός, ο πόνος, εκεί στ’ Αριστερά.
Γιατί αν δεν είναι τώρα που έχουμε ανάγκη από μία ζωντανή, φρέσκια, τολμηρή, ρηξικέλευθη Αριστερά του 21ου αιώνα, τότε, πότε;
Οι ευρωεκλογές έρχονται την άνοιξη.
Η δυναμική της απογοήτευσης από την πολιτική που δυστυχώς προσδιορίζει όλο και περισσότερους πολίτες και κυρίως τους νέους, η κατάθλιψη από την κατάντια του ευρωπαϊκού οράματος μαζί με την οικονομική δυσπραγία και τον λαϊκισμό που βρίσκει έδαφος σε τέτοιες συνθήκες, συνθέτουν ένα επικίνδυνο χαρμάνι.
Ή μήπως όλα αυτά προσφέρονται και ως ευκαιρία για ένα επιτέλους τολμηρό άλμα προς το μέλλον;
Θέλω να πιστεύω, πως παρά τις δυσκολίες και τις δυστοκίες θα επικρατήσει η λογική της ευκαιρίας.
Η Κύπρος, έχει δοκιμαστεί πικρά από εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά εδώ, μιλώ για την κρίσιμα αναγκαία σύγκρουση με τον κακό μας εαυτό.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Το ΕΛΑΜ, το Κυπριακό υποκατάστημα της Χρυσής Αυγής, επενδύει στα εύκολα.
Υπερπατριωτική ρητορεία, αντιευρωπαϊκές κραυγές, ξενοφοβική υστερία, και «ελληναρίστικος» λόγος.
Δυστυχώς, έχει διείσδυση. Όπως διείσδυση έχουν πάντα σε περιόδους κρίσης τα μεγάλα λόγια και τα κάθε είδους και προέλευσης εντυπωσιακά συνθήματα που ερεθίζουν το θυμικό.
Η απάντηση σε όλους αυτούς, δεν μπορεί να γίνει πειστική αν δεν έχει εσωτερικό παλμό αλήθειας και αν δεν συνδεθεί με την πραγματικότητα.
Ο 17χρονος που αναζητά ταυτότητα με μία μαύρη μπλούζα και μια γαλανόλευκη, δεν είναι ούτε φασίστας, ούτε διεστραμμένος.
Απλά, βλέπει όλους τους άλλους σαν «μέρος του συστήματος» και έτσι μπαίνει εύκολα στο «εναντίον όλων». Για να τον τραβήξεις από τον χυλό στον οποίο έχει κολλήσει πρέπει να παράγεις άλλη ποιότητα Λόγου.
Τα «ταρατατζούμ» , όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά έχουν πια καταντήσει τόσο στερεότυπα, που πολλαπλασιάζουν την φυσική απέχθεια που νιώθει ο νέος στην στερεότυπη αριστερότροπη νουθεσία.
Η λαβωμένη Κυπριακή Αριστερά, λαβωμένη κατά τη γνώμη μου πρώτα από δικά της λάθη τα οποία στη συνέχεια, δοθείσης της ευκαιρίας εκμεταλλεύτηκαν οι απέναντι, έχει τώρα (όχι αύριο) μία ευκαιρία όχι απλά για να επουλώσει τις όποιες πληγές της, αλλά, για να αναγεννηθεί.
Το ποσοστό που έλαβε ο κος Μαλάς στις εκλογές, το 42,52% ένα υπό τις συνθήκες απροσδόκητο μέγεθος, δείχνει πως «εκεί έξω» υπάρχει μία τεράστια μαγιά που πρέπει να ζυμωθεί προσεκτικά-για να μη χάσει το άρωμά της, αλλά, γρήγορα. «Χτες» που λέει ο λόγος.
Γιατί, αν ο πόνος στ’ Αριστερά επιμείνει θα μεταβληθεί σε έμφραγμα με θύμα πια την ίδια την Κύπρο. Η «βάρκα» πρέπει να γείρει αριστερά σε όλη την Ευρώπη η οποία δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί στους φοβικούς.
Ξεκινώντας από τον τόπο μας, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε. Τώρα.
twitter@pittasgeorge
Γράφει: Γιώργος Πήττας
