Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
Με έχουν αναφέρει ουκ ολίγες φορές, οι πάντες. Είμαι ένα ζωτικής σημασίας ζήτημα, άμεσα συνδεδεμένο με την Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Δικαιοσύνη. Έχω πολλούς εχθρούς, που επιχειρούν καθημερινά την απόκρυψη μου. Ακόμη και αυτοί, που με «φωνάζουν» δυνατότερα. Είμαι το θέμα των ημερών.
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου τις ανάγκες μου, αφού βρήκα την ευκαιρία να ανασάνω. Έστω και λίγο. Άθελα μου, προκαλώ προβλήματα στην κοινωνία. Δυστυχώς, δεν έχω δύναμη να φωνάξω τι μου συμβαίνει. Η φίμωση μου γίνεται με κάθε μέσο. Με έχουν κατασπαράξει τόσο, που βρισκόμουν για χρόνια σε κώμα. Πρόσφατα συνήλθα. Βρήκα το κουράγιο, να λύσω τα σχοινιά που μου έδεναν τα χέρια. Εντούτοις βρίσκομαι ακόμα σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο, χωρίς παράθυρα. Ελάχιστο φώς διαπερνά από μια μικρή χαραμάδα. Εδώ είμαι αφημένη δεκαετίες. Μπορεί και περισσότερο. Μόνη…
Τις τελευταίες ημέρες έχω γράψει πολύ. Προσπάθησα τουλάχιστον, αφού οι συνθήκες εδώ είναι τέτοιες – όπως σου είπα, που μετά δυσκολίας μπορώ να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο.
Εσύ, ίσως μπορέσεις, διαβάζοντας αυτά τα λόγια, να τα φωνάξεις. Διότι, οι περισσότερες επιστολές μου, που με τόσο κόπο γράφω ολονυχτίς, επιστρέφονται πίσω, με απάντηση πως «ουδείς παραλήπτης εντοπίσθη».
Μιας και εσύ μπαίνεις στα σπίτια του κόσμου με τόση ευκολία, μιας και σε γιορτάζουν οι πάντες και η γιορτή σου συνοδεύεται πλουσιοπάροχα με γλέντια και χαρές, μιας και είσαι αυτός που προσφέρει απλόχερα δώρα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα· σε σένα, εναποθέτω τις ελπίδες μου.
Η έξοδος μου απ’ αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, είναι επείγουσα. Ο κόσμος κρατεί το κλειδί. Ο κόσμος που σε λατρεύει. Ζητώ από σένα λοιπόν, να μεσολαβήσεις για την ελευθερία μου. Χωρίς αυτήν, είμαι ανύπαρκτη. Δεν χρειάζεται να πεις πολλά λόγια. Με ξέρουν. Ξέρουν ακόμα και την κατάσταση μου. Δείξε τους τον δρόμο. Μόνον τούτο.
Η ελευθερία μου, θα φωτίσει τον κόσμο. Θα φωτίσει τον καθένα ξεχωριστά. Αλλά πρώτιστα, έχω την υποχρέωση να αποδώσω ατομικές ευθύνες. Χωρίς καμία παράληψη. Πρέπει να ονομάσω αυτούς που με έσυραν εδώ, στο σκοτάδι. Εμένα, που αποστολή μου είναι το φως… Σ’ αφήνω τώρα. Με εκτίμηση, Διαφάνεια.
….Εσένα, που αποστολή σου είναι το φώς, σε ένα κόσμο που επιλέγει την λάμψη του ή αλλιώς είναι προκαθορισμένη, μην τρέφεσαι με τυφλές ελπίδες. Η δική σου ανάσταση, θα ισούται πάντα με ένα θάνατο. Ιδίως, εάν αυτός απευθύνεται σε καρκινώματα της δικαιοσύνης, της άρχουσας τάξης, των κοινωνικών νορμών, τότε τα πράγματα καθίστανται δυσυπέρβλητα. Για κάτι τέτοιο εξάλλου, εξυπακούεται η πρόθεση αμφισβήτησης. Κάθε είδους.
Ο δικός σου απεγκλωβισμός, αγαπητή μου Διαφάνεια, θα αποτελέσει εντολή και μόνον, του καθενός ξεχωριστά. Η ελευθερία σου εξαρτάται απ’ τις αντοχές του κόσμου. Και ίσως αυτές, επί της παρούσης, να περιορίζονται στη μικρή χαραμάδα φωτός που διαπερνά το καταναγκαστικό σκότος.
Σου υπενθυμίζω πως οι ίδιες αντοχές, για εκατοντάδες χρόνια, καθιστούν την φανταστική μου – σύγχρονη παρουσία, αγέραστη, προκαλώντας την ανάγκη για «δώρα» και πλούσια φαγοπότια…
Και μην ξεγελιέσαι Διαφάνεια, πως δεν ξέρουν που είσαι! Όλοι, σε κρυφοκοιτάζουν απ’ την μικρή χαραμάδα κάθε νύχτα… Κρυφοκοιτάζουν με παράπονο, την αλήθεια που γράφεις.
Καλά Χριστούγεννα,
A.B
Υ.Γ: Λίγες μέρες μετά… η Διαφάνεια αναζητεί ακόμη «παραλήπτη».
Γράφει: Φρίξος Νικολάου
