«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;».
Όταν η μόνη επιλογή είναι να αντέξεις, δεν μπορείς παρά να το κάμεις! Όμως, αλήθεια, πόσο εύκολο μπορεί να είναι; Υπάρχει μια σιωπηρή, τυφλή ανάγκη πίστης σε σωτήρες· είτε αυτοί εμφανίζονται ως πανίσχυροι ηγέτες, είτε ως θέσφατοι και ανυπέρβλητοι Θεσμοί. Μια ανάγκη που δεν προϋπάρχει ημών. Υποδεικνύεται αρχικώς από το εκπαιδευτικό σύστημα και ακολούθως ανακυκλώνεται από τα υπόλοιπα σχετικά.
Ωστόσο, όταν αναφερόμαστε στην ανώτατη λευτεριά και στη λύτρωση, δεν χωρούν σωτήρες όπως τους περιέγραψα. Ο καθείς από εμάς αναλαμβάνει το δικό του χρέος, την δική του ευθύνη, απέναντι στην προσπάθεια εξασφάλισης αξιών τέτοιας σημασίας. Κι αν αυτό δεν κατορθωθεί, τότε και πάλι, ο καθείς, πρέπει να επωμίζεται το φταίξιμο.
Μα είναι τέτοια η υπόδειξη που γίνεται, που όταν «εναποθέτουμε» τη Σωτηρία μας στους σωτήρες και εν συνεχεία επιστρέφεται πίσω κουτσουρεμένη και αγνώριστη, εμείς δεν υψώνουμε τη φωνή! Δεν ζητούμε εξηγήσεις! Έχουμε μπερδέψει, βλέπετε, τους σωτήρες με την Σωτηρία – και αυτά τα δύο, τελικά, δεν πάνε μαζί.
Η Σωτηρία και η λύτρωση του κάθε λαού είναι υπόθεση και απόφαση του ιδίου. Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει Σωτηρία χωρίς μόχθο, αγώνα και θυσίες, όπως η ίδια προστάζει. Και αυτές οι θυσίες, βεβαίως, δεν έχουν καμία σχέση με τη φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και την μιζέρια. Δεν υπάρχει συμβιβασμός στη συνεχή προσπάθεια διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαιώματος ενός λαού στην ελευθερία, την ανάπτυξη, την ευημερία και την αξιοπρέπεια.
Όμως! Πριν σκεφθεί κανείς πως όλα αυτά δεν είναι παρά μία ακόμα «ρομαντική» ανάλυση ή φιλοσοφία, τον καλώ να αναρωτηθεί γιατί, ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά τη γέννησή τους, αξίες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η ισότητα παραμένουν επίκαιρες. Και θα εξακολουθήσουν! Δεν υπάρχει λαός που να έχει απεμπολήσει τον αγώνα διεκδίκησης όλων αυτών. Δεν υπάρχει λαός που δεν αγωνίζεται για την σωτηρία του.
Αυτός είναι ο φυσικός μας αγώνας. Αυτές οι αξίες είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι κι αυτές πρέπει να κυριαρχούν στο περιβάλλον γύρω μας. Ας μην εξιδανικεύσουμε κάτι λιγότερο στο όνομα πρόσκαιρων συμφερόντων ή δήθεν αναγκών. Να συμβιβαστούμε, ναι, όταν όμως ο συμβιβασμός αυτός είναι παράγοντας που οδηγεί στη λύτρωση και τη λευτεριά. Λύτρωση απ’ τη μιζέρια, την καταχνιά, την εξαθλίωση και την ταπείνωση. Και λευτεριά, προπάντων, απ’ τους σωτήρες, ξένους και ντόπιους.
Μα οι σωτήρες απέθαναν! Μας έμεινε μόνο η πίστη για Σωτηρία. Κι αν δεν είναι για μας, ας είναι τουλάχιστον για τα παιδιά μας.
Υ.Γ. «Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια. Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι! Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο!» Κατά τον Καζαντζάκη.
Γράφει: Φρίξος Νικολάου
