Παρακολουθώντας τις ειδήσεις σχετικά με την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη προ λίγων ημερών, αναρωτιόμουν που μπορεί να βρίσκεται αυτό το παιδί.
Ίσως επίλεξε να απομακρυνθεί απ’ τα γνωστά πρόσωπα και κάνει μια νέα αρχή – μόνος του – κάπου αλλού, σκέφτηκα! Ωστόσο, απάντησα στη σκέψη μου, χαμογελώντας με πικρία.
Χαμογέλασα έτσι, για δύο λόγους. Στην αρχή, για την αφέλεια της σκέψης μου και μετά για την κατάντια της κοινωνίας μας. Τι κατάντια, είπα! Ο κάθε άνθρωπος που κουβαλά μέσα του, το ελάχιστο της αξιοπρέπειας, πρέπει να ντρέπεται. Πρέπει να ντρεπόμαστε πρώτιστα, για μας τους ίδιους. Μάθαμε, βλέπετε, να κρυβόμαστε πίσω απ’ τα γράμματα των λέξεων.
Μα η λέξη κοινωνία δεν είναι απρόσωπη! Η λέξη παιδεία, δεν είναι απρόσωπη! Είναι λέξεις που δείχνουν τον καθένα μας ξεχωριστά κι ονομαστικά. Και μόνον έτσι, μπορεί να κατανοήσει κανείς το δικό του χρέος απέναντί τους.
Ανατρέχω πίσω στη πρώτη μου σκέψη, που τελικά, δεν ήταν τόσο αφελής. Για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τα πάντα γύρω του ήταν τα “γνωστά πρόσωπα” που ήθελε να αποφύγει… Τα πρόσωπα αυτά, με τον καιρό, έγιναν έμμονες ιδέες που τον ακολουθούσαν παντού. Στον ύπνο του, στον ξύπνιο του, παντού! Εκείνη την ώρα, η γη ολόκληρη έμοιαζε μ’ αυτά τα πρόσωπα. Υποθέτω!
Φτάνω στο συμπέρασμα πως του “ζήτησαν” να θυσιαστεί… Όχι τόσο τα “πρόσωπα”, όσο οι απρόσωπες λέξεις. Έτσι θα δικαιολογηθούμε σήμερα. Ωστόσο αύριο, η ευθύνη θα βαραίνει περισσότερο. Γιατί ο Γιακουμάκης δεν είναι ένας, είναι πολλοί, και μας περιμένουν λίγα μέτρα πιο κάτω.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν τον προσωπικό μας ρόλο σ΄ αυτό που λέμε κοινωνία και παιδεία. Να αναγνωρίσουμε τα λάθη και τις παραλήψεις μας, πριν αυτά γίνουν ξανά εγκληματικά. Να μην “ζητήσει” καμία κοινωνία και παιδεία, ξανά θυσίες!
Οι λέξεις, λιγοστεύουν… Ένα συγνώμη και ένα ευχαριστώ. Αυτά χρωστούμε στον Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Γράφει: Φρίξος Νικολάου
