Στη προχθεσινή διάσκεψη τύπου που έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σχετικά με την εσωτερική διακυβέρνηση, αναφερόμενος στα θέματα της ισότητας των φύλων, είπε ότι «η κυβέρνηση προχώρησε στη δημιουργία του θεσμού της Επιτρόπου Ισότητας των δύο φύλων και στην αναγνώριση των εκ μητρογονίας δικαιωμάτων των προσφύγων». Αυτά. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Κι είναι να αναρωτιέται κανείς: ο ίδιος ο πρόεδρος είναι ευχαριστημένος με όσα έκανε η κυβέρνηση του για την ισότητα των φύλων κατά τα τρία χρόνια διακυβέρνησης; Θεωρεί δηλαδή ότι ο διορισμός της Επιτρόπου Ισότητας, το έργο της οποίας δεν έχουμε ακόμη δει και ο (μειωμένος κατά το μισό) προϋπολογισμός για τους πρόσφυγες, μπορούν να ανταποκριθούν έστω και στο ελάχιστο στα καθημερινά προβλήματα των γυναικών της Κύπρου, τα οποία μάλιστα αυξάνονται τα τελευταία χρόνια λόγω των πολιτικών λιτότητας;
Είναι όμως και αυτά που δεν μας είπε ο Πρόεδρος. Δεν αναφέρθηκε για παράδειγμα στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, τη σύμβαση που προνοεί σφαιρική αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, η οποία ενώ έχει εδώ και καιρό υπογραφεί, εντούτοις δεν έχει επικυρωθεί ποτέ και ως εκ τούτου δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή. Φαίνεται πως ο πρόεδρος αγνοεί ότι μία στις πέντε Κύπριες έχει υποστεί σωματική ή/και σεξουαλική βία.Ο Πρόεδρος επίσης δεν μας είπε πότε σκοπεύει να εφαρμόσει Εθνική Στρατηγική κατά του καρκίνου τερματίζοντας την αναμονή για το τεστ Παπανικολάου, ούτε πότε θα θέσει σε λειτουργία τα ακτινοθεραπευτικά κέντρα και το Κέντρου Μαστού. Δεν έχει άραγε ενημερωθεί για το γεγονός ότι η Κύπρος είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων από καρκίνο του μαστού σε επίπεδο ΕΕ; Ούτε λόγος για το «Στρατηγικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα Ανδρών και Γυναικών 2014-2017» το οποίο δεν έχει τεθεί ακόμη σε εφαρμογή και έχουμε φτάσει ήδη στον Απρίλιο του 2016!
Είναι κι άλλα που δεν μας είπε ο κύριος Αναστασιάδης. Αντιλαμβάνεται ότι ο θρυμματισμός της κοινωνικής πολιτικής, η μείωση μισθών και επιδομάτων, το κλείσιμο των παιδοκομικών σταθμών και των κέντρων φροντίδας των ηλικιωμένων επιδεινώνουν τον καθημερινό αγώνα που έχουν να δώσουν οι γυναίκες; Γνωρίζει ότι θύματα των πολιτικών λιτότητας είναι εκείνες που βρίσκονται από το πρωί στο μεροκάματο και όταν επιστρέψουν στο σπίτι, με τον πετσοκομμένο τους μισθό, πρέπει να αναλάβουν την φροντίδα όσωναδυνατεί να φροντίσει το διαλυμένο κράτος πρόνοιας; Αλήθεια, δεν μας είπε ο Πρόεδρος πώς φαντάζεται την καθημερινότητα των γυναικών, που αναγκάζονται να εργάζονται 10 και 12 ώρες τη μέρα, μετά το νόμο για το ωράριο των καταστημάτων που επέβαλε η κυβέρνηση του. Δεν αντιλαμβάνεται ότι για εκατοντάδες γυναίκες σε όλη την Κύπρο θα εκμηδενιστεί ο χρόνος που έχουν να διαθέσουν στον εαυτό τους, στην οικογένεια τους και στην κοινωνική ζωή;
Η τοποθέτηση του Προέδρου, όσα μας είπε και όσα δεν μας είπε, όσα έκανε και όσα δεν έκανε η κυβέρνηση του, δεν θα έπρεπε να προκαλούν ούτε έκπληξη, ούτε απορία. Ο Πρόεδρος, ο ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση του βεβαίως και έχουν εις γνώση τους όλα όσα συμβαίνουν. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν τις δύσκολες συνθήκες που έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε μέρα οι γυναίκες στο χώρο εργασίας, στην οικογένεια, στην κοινωνία και ξέρουν καλά ότι οι πολιτικές που ακολουθούν τις κάνουν ακόμα χειρότερες. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν τα στατιστικά για την αύξηση της βίας κατά των γυναικών, ούτε είναι δυνατόν να μην ακούνε τα καθημερινά πλέον περιστατικά που υπενθυμίζουν τις τεράστιες ελλείψεις στον τομέα της υγείας.
Όμως αυτή η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να προωθήσει ουσιαστικές τομές σε αυτά τα θέματα. Όχι μόνο γιατί τα θέματα γυναίκας δεν βρίσκονται στις προτεραιότητες της κυβέρνησης, κάτι που το αντιλαμβάνονται όλες και όλοι πλέον. Αλλά και γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν θέλει να συγκρουστεί με τη μεγαλοεργοδοσία και τα συντηρητικά κατεστημένα που μπαίνουν τροχοπέδη στη βελτίωση της θέσης της γυναίκας, και δη της εργαζόμενης γυναίκας. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη έχει εδώ και καιρό θέσει ψηλά στην λίστα προτεραιοτήτων της την «επανεκκίνηση της οικονομίας» εννοώντας την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών. Πώς όμως μια τέτοια κυβέρνηση, μια τέτοια πολιτική δύναμη μπορεί να απαιτήσει από την οικονομική ελίτ να αυξήσει την πληρωμένη άδεια μητρότητας, να εμπεδώσει την ισομισθία ανδρών και γυναικών, να τηρεί ανθρώπινα ωράρια ώστε η εργαζόμενη γυναίκα να μην γίνεται χίλια κομμάτια για να προλάβει όσα της φόρτωσε η κοινωνία; Ούτε μπορεί και ούτε θέλει λοιπόν. Το ερώτημα είναι τι πρόκειται να κάνουμε εμείς που θέλουμε και μπορούμε;
Γράφει: Ελένη Ευαγόρου
