H γεννιά μας θα πρέπει να απολογηθεί, όχι τόσο για τις μοχθηρές πράξεις των κακών ανθρώπων, όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων.
Μαρτιν Λούθερ Κινγκ
Στις 14 Αυγούστου 2005 ζήσαμε μια απο τις μεγαλύτερες αεροπορικές τραγωδίες της Ευρώπης. Θρηνήσαμε 121 νεκρούς, ανάμεσα στα θύματα και 22 παιδιά. Άλλα 33 έμειναν ορφανά. Σε αυτή τη συντριβή δε χάθηκαν μόνο 121 ζωες. Εκει στα συντρίμμια του Γραμματικού, έσβησε η ζωή και η ελπίδα εκείνων που είπαν αντίο στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Ποιος μπορεί λοιπόν να υπολογίσει τον ακριβή αριθμό των θυμάτων;
Σωπάσαμε όλοι εμείς οι καλοί πολίτες. Ο θάνατος , ο πόνος, η απελπισία άγγιξαν το κατώφλι μας, κι’ αυτη τη φορά τον θάνατο δεν τον σκόρπισαν οι εχθροί μας, Οι μαυροντυμένες μάνες δεν κρατούσαν φωτογραφίες αγνοουμένων και αυτοί που έπεσαν δεν ήταν απο το βόλι του εχθρού. Ήταν θυματα της ανεπαρκούς στελέχωσης μιας δημόσιας υπηρεσίας, αλλά και της αδιαφορίας καθε αρμόδιου φορέα ή πολιτικού προιστάμενου, να αντιδράσει στο θλιβερό κατεστημένο του δημοσίου και του κεφαλαίου, που πάντα θα βρίσκει προσβάσιμες οδούς. Κάποιες προειδοποιητικές φωνές εξοστρακίστηκαν.
Ο Γενικός Εισαγγελέας τον Οκτωβριο του 2006 αφού παρέλαβε το πόρισμα Τσολάκη και πριν την ολοκλήρωση της συγκέντρωσης του μαρτυρικού υλικού, δήλωνε ότι είναι δύσκολο να στοιχειοθετηθεί ποινική υπόθεση στο δικαστήριο. Από την άλλη κάποιοι διαβεβαίωναν πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο. Αν ο Γενικός Εισαγγελέας είχε αυτη την άποψη τότε πως θα έφτανε το μαχαίρι στο κοκκαλο; Επιπλέον αυτοί που διευκόλυναν την εταιρία και τις παρατυπίες της δεν ανελαβαν ποτε τις πολιτικές ευθυνες για το θανατο 121 ανθρώπων και αυτο που έμεινε ανάμεσα σε άλλα, στη δικη μου μνημη ήταν και οι ολοσέλιδες πληρωμένες αναρτήσεις της Ηλιος που εμπλεκαν, τι ειρωνία, το εγκωμιο του Υπουργού Συγκοινωνιών Α.Ν.
Για χρόνια μετά το ατύχημα οι συγγενείς ανέμεναν τις ανακριτικές αρχές να ολοκληρώσουν το έργο τους. Σήμερα, επτά χρόνια μετα η τραγωδία της ήλιος καίει ακόμα. Οι εικόνες που και φετος παρακολουθήσαμε ίδιες. Ενα ακόμα μνημόσυνο στη μνημη των θυματων. Σκοτώθηκαν 121 ανθρωποι και ουδείς παραιτηθηκε, ουδείς ανέλαβε την πολιτική ευθυνη εστω για να τηρηθούν τα προσχήματα.
Και η εικόνα των γυναικών (μανάδων και γιαγιάδων) που περιμεναν με τις ωρες εξω απο την πυλη του προεδρικού αναμένοντας μια υπόσχεση για να συντηρησουν την ελπίδα για δικαιοσύνη, θα μας κατατρέχει πάντοτε. Και η απάντηση στον δικό τους θρήνο; Οι ιδιες στερεοτυπες ανακοινωσεις και διαβεβαιωσεις. Ο επίλογος τελικά γραφτηκε και γραφτηκε με τροπο που αφηνει ανοιχτες πληγες και ακαλυπτη την ιδια την πολιτεία.
Καταληκτικά αναφέρω ότι το Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε τους κατηγορούμενους ένοχους χωρίς κανένα ελαφρυντικό για τη συντριβή του αεροσκάφους που οδήγησε στο θάνατο 121 ανθρώπους. Η συγκεκριμένη απόφαση είχε εκδοθεί μετά την κατά πλειοψηφία απαλλακτικη ετυμηγορία του κακουργιοδικείου Λευκωσίας.
Γράφει: Ειρήνη Χαραλαμπίδου
