“ Αν φύγω θα πάρω και άλλους μαζί μου» και «ξέρω πολλά για πολλούς». Τι γνώριζε λοιπόν ο Ντίνος Μιχαηλίδης ο οποίος τότε είχε κατηγορηθεί για αθέμιτο πλουτισμό; Τι πληροφορίες κατείχε και για ποιους;
Η υπόθεση τότε είχε ανατεθεί από την κυβέρνηση Κληρίδη στον Γενικό Ελεγκτή της Δημοκρατίας, μια διαδικασία η οποία κρίθηκε ανεπαρκής αφού οι αρμοδιότητες του Γ. Ελεγκτή είναι περιορισμένες από το Σύνταγμα. Η έκθεση του Γενικού Ελεγκτή αποφασίστηκε να μην δοθεί στη δημοσιότητα ενώ ο Γενικός Εισαγγελέας είχε αποφανθεί τότε ότι υπήρχε ανάγκη για περαιτέρω διερεύνηση μιας σειράς σοβαρών θεμάτων, πράγμα που δεν έγινε. Και ενώ το Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων διεξήγαγε έρευνα ο Ντ. Μιχαηλίδης παρέμενε στο Υπουργείο Εσωτερικών θέτοντας, εκ των πραγμάτων, υπό αμφισβήτηση τα όποια πορίσματα, ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος παραιτείτο αφού για λόγους «Αρχής», δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εν λόγω υπουργό .
Δεν λέω ότι ο Ντ. Μιχαηλίδης είναι ένοχος όμως κάθε φορά που ένα πολιτικό πρόσωπο διατυπώνει ισχυρισμούς με τον τρόπο που το έπραξε ο Ντ. Μιχαηλίδης αναπόφευκτα δημιουργείται η εντύπωση στους πολίτες οτι η διαφθορά έχει φτάσει σε σημείο ανεξέλεγκτο αφού ο φόβος των αποκαλύψεων για εμπλοκή και άλλων στοχεύει στην αποτροπή αποτελεσματικής διερεύνησης των καταγγελιών.
Τα όσα δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας με την υπόθεση Τσοχατζόπουλου ενισχύουν αυτή τη θέση και αναδεικνύουν νέα ερωτήματα όσον αφορά σε αθέμιτες συναλλαγές με εμπλοκή πολιτικών προσώπων σε Ελλάδα και Κύπρο οι οποίες επιβάλλεται να τύχουν άμεσης διερεύνησης από τις αρχές του δικού μας κράτους και σε συνάρτηση με τα στοιχεία που είχαν δημοσιοποιηθεί στο παρελθόν.
Η πολιτική διαφθορά υπονομεύει τη Δημοκρατία και μαζί τις συνειδήσεις των πολιτών οι οποίοι καταλήγουν να απαξιώνουν και να απέχουν. Οι μύθοι άρχισαν να καταρρέουν αφού αυτοί που με πύρινους λόγους προβάλλονταν ως πατριώτες έχουν βρεθεί υπό κατηγορία ως κοινοί μιζαδόροι των οποίων το μοναδικό κίνητρο ήταν το κέρδος. Αυτό μου θύμισε τη φράση του Βρετανού συγγραφέα Σάμιουελ Τζόνσον: « ο πατριωτισμός είναι το έσχατο καταφύγιο του κάθε αχρείου», θα διευκρίνιζα στις περιπτώσεις που ο πατριωτισμός εκφράζεται ως μίζα από τα εξοπλιστικά προγράμματα.
Είναι προφανές ότι ο τόπος μας δεν πρόλαβε να δημιουργήσει κουλτούρα λογοδοσίας στα εγκλήματα απέναντι στον λαό και τον τόπο. Αυτό ίσως εξ ανάγκης να γίνει τώρα που οι αντοχές των λαών δοκιμάζονται και τα περιθώρια ανοχής εκμηδενίζονται.
Η Βουλή, τα κόμματα, η Πολιτεία οφείλουν να διερευνήσουν πιθανά αδικήματα . Αν θέλουμε ένα υγιές πολιτικό σύστημα έχουμε πρώτα υποχρέωση να αποκαταστήσουμε στη συνείδηση του κάθε πολίτη δυο πράγματα: πρώτον, ότι κανένας πολιτειακός αξιωματούχος δεν αποκτά νοοτροπία κρατικού φεουδάρχη , και δεύτερο αλλά εξίσου σημαντικό, οτι εφόσον τολμήσει ο όποιος πολειτιακός αξιωματούχος να αναμιχθεί με τον βούρκο της διαφθοράς, το κράτος, στο όνομα του πολίτη, θα πράξει το αυτονόητο: θα τον πετάξει στη φυλακή και θα τον αφήσει στη φυλακή για αρκετά χρόνια, μέχρι τουλάχιστον να ξεβρωμίσει ο τόπος.
Η Κύπρος δεν έχει ανάγκη από ισχυρούς πολιτικούς αλλά από ικανούς πολιτικούς και ισχυρούς θεσμούς και οι πολίτες απαιτούν ένα κράτος δικαίου το οποίο να μην υποχωρεί μπροστά στις απειλές και τις δωροδοκίες.
Γράφει: Ειρήνη Χαραλαμπίδου
