Η βραζιλιάνικη σαπουνόπερα των τελευταίων είκοσι μηνών. Της Ειρήνης Χαραλαμπίδου

Εξέχοντα ρόλο, σε αυτή την παράσταση έχουν, οι συμπέθεροι, οι συνέταιροι, οι θυγατέρες.

Τους τελευταίους είκοσι μήνες παρατηρούμε μια ασύδοτη, αυταρχική και προκλητική συμπεριφορά από τους κυβερνώντες. Παρακολουθούμε σενάρια που μόνο σε βραζιλιάνικη σαπουνόπερα θα είχαν θέση, να έχουν γίνει η καθημερινότητα που βιώνουμε τους τελευταίους είκοσι μήνες.

Θεσμούς, να επιχειρούν εξόντωση άλλων θεσμών ή παράκαμψή τους. Διορισμούς, από πλευράς της κυβέρνησης,  ατόμων που εκκρεμούν υποθέσεις σε βάρος τους και είναι υπό διερεύνηση. Διορισμούς εκτός νομιμότητας. Με τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να επιλέγει ανεπαρκείς συνεργάτες, οι ενέργειες των οποίων εκθέτουν την Δημοκρατία και τους θεσμούς της,  και τον ίδιο τον Πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος να συμφωνεί με αυτή τη διαπίστωση. Κανένας σεβασμός στη νομιμότητα, στον Γενικό Εισαγγελέα, στο Κοινοβούλιο.

Τί κρύβεται τελικά πίσω από την ανελέητη αντιπαράθεση κυβέρνησης και Διοικητών της Κεντρικής; Επιδίωξαν ή όχι να ελέγξουν τις τράπεζες διορίζοντας στα συμβούλια άτομα της εμπιστοσύνης της κυβέρνησης και της Πινδάρου;

Πιο πρόσφατη η υπόθεση της κυρίας Γιωρκάτζη. Αλληλοκατηγορίες, κατάθεση ψευδών στοιχείων, που όχι μόνο προσέβαλλαν τη νοημοσύνη μας, αλλά αποτελούσαν και διεθνή πρωτοτυπία, αφού σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μετά το διορισμό της Διοικήτριας, επήλθε καθολική σύγκρουση με αυτούς που τη διόρισαν. Και αιωρείται το κρίσιμο ερώτημα: Τι υπονοούσε η κ. Γιωρκάτζη, όταν αναφέρθηκε σε «αθλιότητες και τρομακτικά συμφέροντα στον Τραπεζικό τομέα» στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Θεσμών;

Αποκορύφωμα αυτής της σαπουνόπερας, ήταν η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης μέσω της έκθεσης του Προεδρικού για την οικονομία, την οποία αποκήρυξαν οι ίδιοι που τη συνέταξαν, αφού τελικά η δημοσίευσή της στους Νιου Γιορκ Τάιμς δεν στάθηκε ικανή να εισπράξει τα πιστοποιητικά εγκυρότητας που επιθυμούσαν.

Εξέχοντα ρόλο, σε αυτή την παράσταση έχουν, οι συμπέθεροι, οι συνέταιροι, οι θυγατέρες και γενικότερα το στενό περιβάλλον του Προέδρου .

Άραγε, ξεχάστηκαν αυτοί που αφαίμαξαν από τις τράπεζες τα δισεκατομμύρια των Κυπρίων καταθετών; Ξεχάστηκαν τα ύποπτα δάνεια δισεκατομμυρίων σε εφοπλιστές; Τα ΜΙGοδάνεια;  Είναι να απορεί κανείς, γιατί οι αναφορές αυτής της κυβέρνησης στο σκάνδαλο της Λαϊκής Τράπεζας περιορίζονται μόνο στον ΕΛΑ. Ο κ. Βγενόπουλος γιατί παραμένει στο απυρόβλητο από την κυβέρνηση Αναστασιάδη; Αληθεύουν τα περί εξωτερικών πιέσεων; Δεν είναι το ίδιο το Προεδρικό που ισχυρίστηκε στην περιβόητη έκθεσή του, αυτή  που διέρρευσαν στους N.Y Τimes, ότι η Λαϊκή Τράπεζα, τον Μάρτιο του 2011, ήταν αφερέγγυα; Πώς λοιπόν μία διοίκηση που κατέστησε μια τράπεζα αφερέγγυα παραμένει στο απυρόβλητο; Πώς ο κ. Ορφανίδης, που δήθεν δεν αντελήφθη, όλα αυτά που συνέβαιναν στη Λαϊκή παραμένει στο απυρόβλητο; Μήπως για να μην εκτεθούν αυτοί που τον θωράκιζαν τότε; H ηγεσία της Πινδάρου;   

Τα πολιτικά παιγνίδια και οι σκοπιμότητες πρέπει να σταματούν εκεί που διακυβεύεται η τιμωρία των ενόχων. Και δεν αρκείται ο κυπριακός λαός στην τιμωρία περιφερειακών σκανδάλων. Θέλει αυτούς, που έκαναν πλάτες σε developers, τραπεζίτες και διοικητές τραπεζών να λογοδοτήσουν. 

Το σίγουρο είναι ότι από διακηρύξεις χόρτασε. Από διακηρύξεις χόρτασε. Στην πράξη τι γίνεται; Κρατώ την παραδοχή της Προέδρου της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, ότι η μεγαλύτερη υπόθεση που εξετάζεται σε σχέση με το τραπεζικό σκάνδαλο είναι αυτή που, εμείς ως ΑΚΕΛ, αναδείξαμε σε σχέση με τα δομημένα ομόλογα της Commerzbank.

Για την ώρα, οι πολίτες βιώνουν αίσθημα αδικίας γιατί είναι οι μόνοι που πληρώνουν τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης. Με μειώσεις μισθών, συντάξεων, περικοπές επιδομάτων, απολύσεις, εργασιακή επισφάλεια, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Με περικοπές στην υγεία και την παιδεία. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των επενδύσεων, που έκαναν οι «καλύτεροι τραπεζίτες», κατά τον κ. Νεοφύτου. Πάλι καλά που κάποιοι στο κυβερνητικό στρατόπεδο παραδέχονται δημόσια, έστω και με καθυστέρηση, ότι η κρίση στην Κύπρο δεν ήταν δημοσιονομική, αλλά τραπεζική. Αυτό που παραδέχεται, δηλαδή, η διεθνής κοινότητα. Οι κυπριακός λαός βιώνει το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στους μεγαλοκαρχαρίες και στα διεθνούς εμβέλειας γεράκια της οικονομίας που τρέφονται από την εξαθλίωση των λαών. Πλέον όμως δεν έχουν αμφιβολία εάν είναι η κρίση που βρήκε ηγέτη ή το μεγάλο κεφάλαιο. Μιλούν τα γεγονότα από μόνα τους. 

Στην παρούσα συγκυρία, δυο δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας, αυτός της κάθαρσης, της διαφάνειας και της δικαιοσύνης. Ο άλλος, ο δρόμος της ατιμωρησίας και της συγκάλυψης. Ας κάνει ο καθένας τις επιλογές του. Για κάποιους, βέβαιως, αυτά τα περιθώρια δεν υπάρχουν. Είναι ήδη υπόλογοι στο λαό.

Γράφει: Ειρήνη Χαραλαμπίδου