5 Ιουλίου 2015.
Το 61,31 % των ψηφοφόρων, ήτοι 3.558.450 πολίτες εξέφρασαν το ισχυρό «ΟΧΙ» στο ιστορικό δημοψήφισμα, μέσα μάλιστα σε ένα σκηνικό οικονομικής ασφυξίας, λυσσασμένης προπαγάνδας της εντός και εκτός συνόρων διαπλοκής και το αντιδημοκρατικό τελεσίγραφο (”game is over”) της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Ακολούθως, στη Σύνοδο κορυφής γνωστή ως «Πραξικοπήμα» η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ανάξια της εκκωφαντικής λαϊκήςεντολής, υποτάχθηκε στο γνωστό «ΤΙΝΑ» («Δεν υπάρχει εναλλακτική») αφού τους προηγούμενους μήνες είχε αποτύχει να προετοιμάσει μια συγκροτημένη εναλλακτική διέξοδο. Το Μνημόνιο 3 είναι οικονομικά καταστρεπτικό και αναμφίβολα οδηγεί σε κλιμάκωση της κοινωνικής ερήμωσης, που ο Ελληνικός λαός ζει έντονα τα τελευταία έξι χρόνια.
Κι όμως το τι προηγήθηκε.. αποτελεί το πιο συγκλονιστικό και ελπιδοφόρο μήνυμα ενόψει της επόμενης μέρας. Η πολύμηνη διεθνοποίηση του Ελληνικού προβλήματος χρέους οδήγησε σε ογκώδεις διαδηλώσεις κατά της λιτότητας, αλληλεγγύηςκαι αφύπνισης των λαϊκών κινημάτων σε πολλές Ευρωπαϊκές και όχι μόνο πόλεις. Σε μια τέτοια συγκέντρωση στο Λονδίνο, τον περασμένο Ιούνιο, έτυχε να σταθώ δίπλα από τον 66χρονο Τζέρεμι Κόρμπιν, τότε περιθωριακό βουλευτή και τρεις μήνες αργότερα ηγέτη των αντιπολιτευόμενωνΕργατικών. Ο άνθρωπος που μέσα από την ρητορική περί λαϊκών συμφερόντων, την πολιτική καθαρότητα και ευθύτητα εμπνέει το χωρίς προηγούμενο πολιτικό φαινόμενο στο Η.Β., «Corbyn-mania». Ένας σοσιαλιστής παλαιάς κοπής που γέμισε ασφυκτικά όλες τις προεκλογικές αίθουσες και με σαρωτικό ποσοστό (59.5%/251.417 ψήφοι) κατάφερε από τον πρώτο γύρο να αποσπάσει την εξουσία από τους συμβιβαστικούς σοσιαλδημοκράτες του «Τρίτου Δρόμου», οι οποίοι αποτελούν την επικρατούσα τάση των στελεχών εντός του Εργατικού κόμματος και γενικά της Σοσιαλδημοκρατίας τα τελευταία 40 χρόνια.
Βαθιά ειρηνιστής, εχθρός των πυρηνικών όπλων και υπέρμαχος της δραστικής φορολογίας των πλουσίων, αύξησης του κατώτατου μισθού, επανεθνικοποίησης σιδηροδρόμων και ενέργειας, κατάργησης των αντισυνδικαλιστικών νόμων και των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Οι μεγάλοι χορηγοί του κόμματος απειλούν να αποσύρουν την οικονομική τους στήριξη και τα πλείστα ΜΜΕ τον βομβαρδίζουν αρνητικά, αλλά όλα αυτά οδηγούν τη δημοτικότητά του στα ύψη μέσα στην Βρετανική κοινωνική βάση. Ανένταχτοι πολίτες, συνδικαλιστικές οργανώσεις και χιλιάδες πρώην μέλη επιστρέφουν και πλέον συμμετέχουν άμεσα στη διαμόρφωση των πολιτικών προτάσεων, με ιδιαίτερα εντυπωσιακή να είναι η ανάμειξη και ριζοσπαστικοποίηση των νέων ανθρώπων αφού κατάφερε να εμπνεύσει τους μέχρι πρότινος Βρετανούς απολίτικους.
Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, άξιος εκπρόσωπος του εν λόγω κοινωνικοπολιτικού φαινομένου, ο 74χρονος γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς. Αυτοπροσδιορίζεται ως «σοσιαλιστής σκανδιναβικού τύπου» και διεκδικεί στα ίσα το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος για τις Αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 2016, έχοντας κύριο αντίπαλο τη Χίλαρι Κλίντον. Η επιτομή της πολιτικής αυθεντικότητας, που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κίνημα λαϊκής βάσης με χιλιάδες υποστηρικτές (ιδιαίτερα νεαρούς) στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ. Συνειδητά εκφράζεται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αποφεύγει τις πανάκριβες διαφημίσεις («Super PACs») από μεγάλες επιχειρήσεις/τράπεζες, μαζεύοντας τα απαιτούμενα λεφτά από μικρές εισφορές 650.000 πολιτών («Crowdfunding»). Διάφορες συλλογικότητες (συνδικαλιστικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις) στέκονται στο πλευρό του ριζοσπάστη πολιτικού που εναντιώνεται κατά της επαχθούς εμπορικής συμφωνίας του Ειρηνικού (TPP) και του Ατλαντικού (TTIP) και τους ιμπεριαλιστικούςπολέμους ενώ υπόσχεται κατώτατο ωρομίσθιο 15 δολαρίων, καθολική ιατρική περίθαλψη, δωρεάν δημόσια κολέγια, νομιμοποίηση των μεταναστών και το σημαντικότερο: ρήξη με τη Wall Street.
Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις των ακραίων στοιχείων, το προσφυγικό ζήτημα που εντείνεται λόγω του πολέμου στην Συρία και η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αποδομούν την κοινωνική συνοχή,αυξάνουν ραγδαία την φτώχεια, την ξενοφοβία και την ανασφάλεια, οδηγώντας τα ακροδεξία και νεοναζιστικά κινήματα σε ορμητική άνοδο. Η ιστορία της ανάδυσης του Ναζισμού μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (εφαρμογή λιτότητας στους Γερμανούς με βάση τη Συνθήκη των Βερσαλλιών) επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Η σύγχρονη αριστερά είναι αντιμέτωπη με μια πρόκληση, ανάλογη του επιτυχή αγώνα κατά του ακροδεξιού εξτρεμισμού που δόθηκε στη Σκανδιναβία την συγκεκριμένη περίοδο. Η παιδεία, η πολιτικοποίηση, η συλλογική δράση και η επαναφορά της κυριαρχίας του λαού είναι ανάγκη να επανέλθουν σε πρώτο πλάνο για να λύσουν με δημοκρατικά μέσα τα προαναφερθέντα προβλήματα, πριν τα λύσουν άλλοι.
Η Ελλάδα έδειξε πρώτη τον δρόμο. Η πρόσφατα ενωμένη Αριστερά της Πορτογαλίας αναλαμβάνει την εξουσία από την αντιδημοκρατικά διορισμένη κυβέρνηση της Δεξιάς. Η συνέχεια μπορεί να είναι ανάλογη σε Ισπανία και Ιρλανδία. Τα δύο μεγαλύτερα προπύργια του παγκόσμιου καπιταλισμού απειλούνται άμεσα από τα κινήματα των Κόρμπιν και Σάντερς. Ο πόλος των δυνάμεων της Αριστεράς και των αυθεντικών Σοσιαλιστών ορθώνεται δυναμικά απέναντι στον θανάσιμο εναγκαλισμό των Συντηρητικών με την δεξιόστροφη Σοσιαλδημοκρατία. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται τάχιστα και η εργατική τάξη πιέζεται τα μάλα. Ο απλός κόσμος έχει απελπιστεί και αναζητά εναλλακτικούς δρόμους. Η λαϊκή ενεργοποίηση των απολιτίκ είναι το κλειδί της αντεπίθεσης. Ο δρόμος για την ολοκλήρωση μακρύς και δύσκολος. Όπως είπε και ο ιδιοφυής Καρλ Μαρξ: «Οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας». Μια τέτοια πολιτική επανάσταση έχει ξεκινήσει και οφείλουμε να συνεχιστεί..
Γράφει: Δήμος Ιωακείμ
