Η θυσία της Ιφιγένειας. Του Δημήτρη Μ. Δημητρίου

«Ο πειρασμός της εξουσίας είναι σίγουρα μεγάλος. Ήδη οι δελφίνοι ξεκίνησαν να ονειρεύονται και να χορεύουν. Χρειάζεται όμως να αντέξουμε όλοι στον πειρασμό της σφαγής της Ιφιγένειας. Αυτή τη φορά, πολύ φοβάμαι, πως η Κλυταιμνήστρα δεν θα σκοτώσει μόνο τους Αγαμέμνονες, αλλά όλους μας».

Με τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις σε μία πενταετία, η χώρα μας είναι καταδικασμένη να είναι σε συνεχή προεκλογική περίοδο. Το ζούμε σήμερα. Περάσαμε το 2016 σε πλήρη εκλογική διάταξη. Είχαμε τον Μάιο βουλευτικές εκλογές, τον Δεκέμβρη δημοτικές. Πριν καν ανοίξουν οι κάλπες για να εκλέξουμε δημάρχους και κοινοτάρχες, σηκώσαμε από το κοινοβούλιο τη σημαία των προεδρικών εκλογών. Καταψηφίστηκε, με αιτιολόγηση που δεν στέκει στη λογική τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα. Ο κυρίαρχος λόγος, κατά τη γνώμη μου, ήταν να αφαιρέσουν όπλα από τη φαρέτρα της κυβέρνησης εν όψει προεδρικών εκλογών.

Βέβαια, εκτός των εκλογικών αναμετρήσεων για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ευρωβουλευτές, βουλευτές και δημάρχους υπάρχει και η μόνιμα ανοικτή πληγή που κατασπαράζει και πνίγει την όποια υγιή πολιτική διεργασία. Η εκκρεμότητα του κυπριακού ζητήματος μάς παίρνει πίσω και δεν μας επιτρέπει να χαράξουμε μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες στρατηγικές. Το μεγαλύτερο δυστύχημα, όμως, είναι πως «σφάξαμε στο γόνατο» αρκετές φορές στο παρελθόν το Κυπριακό για να κερδηθούν εκλογές, ιδιαίτερα οι προεδρικές. Σήμερα είμαστε σε ένα τέτοια μεταίχμιο. Ο εύκολος δρόμος για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη θα ήταν να λειτουργούσε σήμερα, 365 μέρες πριν από τον Φεβρουάριο του 2018 ως άλλος Αγαμέμνονας. Να κήρυττε τη λήξη της παρούσας προσπάθειας για το Κυπριακό και να σήκωνε πρώτος, και πιο ψηλά από όλους το «λάβαρο» των προεδρικών. Δεν το κάνει. Σωστά, πολύ σωστά. Ο στόχος για να καταλήξει η προσπάθεια δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί. Όσο και αν πιέζει και ο χρόνος αλλά και το πολιτικό περιβάλλον που θα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο τη ρητορική και τους τακτικισμούς για τις προεδρικές εκλογές.

Οι τακτικισμοί αυτοί πολύ πιθανόν να παραλύσουν τη χώρα τους επόμενους μήνες. Οι όποιες μεταρρυθμίσεις βρίσκονται στο κοινοβούλιο μάλλον θα παγώσουν ή θα ριχτούν στον κάλαθο των αχρήστων, διαγράφοντας με μια μονοκοντυλιά όλη την προεργασία που προηγήθηκε. Αυτά βέβαια είναι αναμενόμενα. Είναι διαδρομή που την ξαναπερπατήσαμε. Όση ζημιά και αν προκαλέσουν στον τόπο, θεωρητικά, τουλάχιστον, είναι διορθώσιμη. Η ζημιά όμως που δεν θα διορθωθεί πρέπει να αποφευχθεί. Ας παίξουμε το παιχνίδι των προεδρικών εκλογών στην εσωτερική διακυβέρνηση. Ας αφήσουμε εκτός, στο παρόν στάδιο τουλάχιστον, το Κυπριακό.

Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν υποστηρίζω πως το Κυπριακό είναι εύκολη υπόθεση, ούτε και προφανώς ότι στηρίζεται μόνο στη δική μας διάθεση και στις δικές μας προθέσεις. Κάθε άλλο. Αναγνωρίζω όλες τις δυσκολίες, και τη μεγάλη εξίσωση των παραγόντων που παίζουν ρόλο. Το Κυπριακό όμως σε αυτή τη διαδικασία είναι σκοτσέζικο ντους. Αυτό που λέω είναι πως δεν χρειάζεται να τρέξουμε εμείς και να ρίξουμε την ταφόπλακα στην παρούσα διαδικασία. Κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει ο Ερντογάν μετά το δημοψήφισμα του Απρίλη, και κανείς δεν ξέρει ποιες θα είναι οι εξελίξεις αμέσως μετά. Χρειάζεται να αφήσουμε τον διάδρομο για τον διάλογο ανοικτό.

Ο πειρασμός της εξουσίας είναι σίγουρα μεγάλος. Ήδη οι δελφίνοι ξεκίνησαν να ονειρεύονται και να χορεύουν. Χρειάζεται όμως να αντέξουμε όλοι στον πειρασμό της σφαγής της Ιφιγένειας. Αυτή τη φορά, πολύ φοβάμαι, πως η Κλυταιμνήστρα δεν θα σκοτώσει μόνο τους Αγαμέμνονες, αλλά όλους μας. Και δυστυχώς, η θεά Άρτεμις δεν θα σώσει την Ιφιγένεια. Το έκανε αρκετές φορές στο παρελθόν για να πιστέψει και σήμερα πως εννοούμε όσα λέμε. Θα μας αφήσει να τη σφάξουμε.

Γράφει:  Δημήτρης Μ. Δημητρίου

Follow me: @dmdemetriou