«Η πολιτική βούληση αν υπάρχει, ή αν βρεθεί, μπορεί να τελειώσει το ΓεΣΥ σε τρεις μήνες».
Τον Μάρτη μάλλον θα είμαστε εκτός μνημονίου. Αυτό δείχνουν τα στοιχεία, αυτό λέει συνεχώς ο Υπουργός των Οικονομικών και ο πρόεδρος του Συναγερμού. Υπάρχουν όμως θέματα, που ακόμα δεν έχουν κλείσει. Θέματα καυτά, που όλο τα σπρώχνουμε και τα σπρώχνουμε με τον φόβο να μας μείνουν στο ράφι.
Το σημαντικότερο από αυτά είναι το Γενικό Σχέδιο Υγείας. Και είναι και το δυσκολότερο, δεδομένου πως κανένας άμεσα εμπλεκόμενος δεν επιθυμεί να ταράξουν ούτε εκατοστό τα λιμνάζοντα νερά στον χώρο της υγείας. Όσοι εργάζονται στα κρατικά νοσηλευτήρια δεν θέλουν την αυτονόμησή τους, με αβέβαιο το μέλλον τους. Από τους γιατρούς, μέχρι τους νοσοκόμους και το μη ιατρικό προσωπικό. Οι ιδιώτες γιατροί θα χάσουν όλα τα μαύρα, αφού όλοι οι ασθενείς θα παίρνουν απόδειξη για τις επισκέψεις. Οι φαρμακέμποροι θα χρειαστεί να πουλούν τα φάρμακα φθηνότερα αφού θα γίνεται μια παραγγελία για όλη την Κύπρο από τον αρμόδιο οργανισμό. Οι ασφαλιστικές εταιρίες, με δεδομένο πως η τρόικα ευνοεί μονοασφαλιστικό ΓεΣΥ και όχι πολυασφαλιστικό βάζουν το δικό τους τροχοπέδη. Για τα μοναστήρια στο Υπουργείο της Υγείας τα είπαμε ξανά. Οι μίζες που σήμερα πάνε σύννεφο, είναι ίσως το υπουργείο με τις περισσότερες έρευνες σε λειτουργούς και διευθυντές, θα φύγουν από τα γραφεία τους. Ο έλεγχος και οι διαδικασίες θα μετακυλήσουν είτε στα αυτονομημένα πλέον νοσοκομεία, είτε στον Οργανισμό Ασφάλισης και Υγείας. Και αυτοί δηλαδή αρνητικοί.
Όλο το βάρος πέφτει στην πλάτη του Υπουργού της Υγείας. Δήλωσε κατ΄ επανάληψη, και προσωπικά είμαι σίγουρος πως εννοεί κάθε λέξη που λέει, πως δέχτηκε να αναλάβει ως Υπουργός για να υλοποιήσει το ΓεΣΥ. Θα χρειαστεί όμως και βοήθειες. Και εντός αλλά και εκτός του υπουργείου του. Εντός χρειάζεται γραφειοκράτες που να πιστεύουν στην αξία του σχεδίου υγείας και να τραβήξουν κουπί. Εκτός του υπουργείου, χρειάζεται πολιτική βούληση από τους συνάδελφους του υπουργούς για να προχωρήσει στο υπουργικό συμβούλιο αλλά και από τα κόμματα και τους βουλευτές για να περάσει από την βουλή. Τόσο η αυτονόμηση των νοσοκομείων όσο και το ΓεΣΥ σε δεύτερο χρόνο.
Η πολιτική βούληση, εξ υπακούει πλήρη ίσως ρήξη με τους κακομαθημένους γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων, σύγκρουση με τους φίλους τους, μετρημένους στα δάκτυλα των δύο χεριών φαρμακεμπόρους, και σύγκρουση με τους γνωστούς τους ιδιοκτήτες των ασφαλιστικών εταιριών. Αν προσπαθήσουν να τα βρούνε με όλους, ΓεΣΥ δεν θα δούμε ποτέ. Θα παραμείνουμε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που οι πολίτες της θα αγχώνονται σε κάθε περίεργο πόνο στο σώμα τους. Θα παραμείνουμε η μόνη τριτοκοσμική χώρα στην Ευρώπη που οι πενηντάρηδες πάνε ακόμη στον παιδίατρο τους για την πρώτη διάγνωσή τους γιατί δεν ξέρουν και δεν έχουν που να πάνε.
Η πολιτική βούληση αν υπάρχει, ή αν βρεθεί, μπορεί να τελειώσει το ΓεΣΥ σε τρεις μήνες. Αν καταφέρουν τα κόμματα να ξεφύγουν από τον μικρόκοσμό τους και αν καταλάβουν πως μπορεί να τσακωθούν με όσους σήμερα έχουν πάρε δώσε, αλλά θα κερδίσουν την μάχη με την κοινωνία. Η υγεία είναι ένα από τα λίγα αγαθά που αφορά όλους μας. Είναι ένα από τα λίγα θέματα που αγγίζει τον κάθε ένα πολίτη. Είναι ίσως το μοναδικό θέμα που να αφορά την πλατιά μάζα και δεν έγινε η παραμικρή τροποποίηση, όχι μεταρρύθμιση, εδώ και δεκαετίες. Είμαστε καθηλωμένοι σε πρακτικές και νοοτροπίες του 80. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δυστύχημα.
Ο Γιώργος Παμπορίδης έχει την ευκαιρία να γίνει ο υπουργός που θα εφαρμόσει το ΓεΣΥ και να καθιερωθεί στην πολιτική σκηνή του τόπου. Οι μάχες που έχει να δώσει είναι πολλές. Μια μεγάλη μάχη είναι και με τον χρόνο. Και δεν εννοώ το 2018, αλλά τον ελάχιστο χρόνο που απομένει μέχρι να φύγει η τρόικα. Γιατί χωρίς τρόικα φοβάμαι πως ΓεΣΥ γιοκ..
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
