«Δεν κατανόησαν πως το αδιέξοδο δεν οφείλεται στην απουσία συνταγματικής ρύθμισης. Το αδιέξοδο οφείλεται στην απουσία πολιτικής ηθικής».
Η 56η έδρα θα μας κατατρέχει για πολλά χρόνια, ιδιαίτερα αν συνεχίζουμε να ψάχνουμε λύσεις που δεν αφορούν τον πυρήνα του προβλήματος, αλλά προσπαθεί να επιλύσει το επιδερμικό, το σημερινό ζήτημα. Δεν αναφέρομαι στη νομική σκοπιά, άλλωστε νομικός δεν είμαι. Αναφέρομαι αμιγώς στην πολιτική διάσταση του ζητήματος. Γιατί αν δεν παραδεχτούμε, αν δεν καταλάβουμε πως το πρόβλημα είναι αμιγώς πολιτικό και όχι νομικό, ότι είναι πρόβλημα πολιτικής ηθικής και όχι συνταγματικού κενού, τότε θα βρούμε πολύ πιο εύκολα την λύση.
Αυτές τις 2 βδομάδες, από τη μέρα που το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ως αντισυνταγματική την νομοθεσία που ψηφίσαμε πέρυσι τον Ιούνιο. Έχει σημασία να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στην όλη ιστορία με την περιβόητη πια 56η έδρα. Στις βουλευτικές εκλογές λοιπόν του 2016, η Ελένη Θεοχάρους διεκδικεί, με το νεοϊδρυθέν κίνημα Αλληλεγγύη, έδρα στην επαρχία της Λεμεσού. Προεκλογικά, αρνείται πεισματικά να απαντήσει στην απλή ερώτηση που και δημόσια της τέθηκε κατά πόσον δηλαδή , αν εκλεγεί, θα παραιτηθεί από Ευρωβουλευτής και θα καταλάβει την έδρα στη Λεμεσό. Γίνονται οι εκλογές, και η κα. Θεοχάρους εκλέγεται βουλευτής Λεμεσού. Το βράδυ παρουσιάζεται στην ανακήρυξη. Η κανονική βουλευτική περίοδος ξεκινούσε δέκα μέρες μετά με την ορκωμοσία, στις 2 Ιουνίου. Για να ορκιζόταν η κα. Θεοχάρους θα έπρεπε πρώτα να παραιτηθεί από Ευρωβουλευτής. Θέλοντας να έχει και τον σκύλο χορτάτο, και την πίτα σωστή, ερωτά τον Γενικό Εισαγγελέα κατά πόσον θα μπορούσε να περάσει το δακτυλίδι στον επιλαχόντα βουλευτή. Ο κ. Κώστας Κληρίδης, λανθασμένα όπως έκρινε τόσο το εκλογοδικείο τον Μάιο του 2017 όσο και το Ανώτατο τον Απρίλη του 2018, γνωμάτευσε πως δεν υπάρχει πρόβλημα να ορκιστεί άλλος βουλευτής από αυτόν που η λαϊκή βούληση επέλεξε.
Τον Ιούνιο του 2017, ο Γενικός Εισαγγελέας επιμένοντας στην βάση της πρώτης γνωμάτευσης εισηγείται πως πρόταση νόμου όπου θα εισάγεται η έννοια της μη καταληφθείσας έδρας στον εκλογικό νόμο, με αναδρομική μάλιστα ισχύ, θα λυθεί το πρόβλημα. Προφανώς και το πρόβλημα δεν λύθηκε. Κάθε άλλο. Το Ανώτατο Δικαστήριο στην απόφαση του μιλά για αποποίηση της έδρας από την κα. Θεοχάρους και την Αλληλεγγύη.
Το πρόβλημα σήμερα είναι πως επιμένουν στην ίδια λογική. Θεωρούν πως με ακόμα μια νομική αλχημεία θα επιλύσουν το πρόβλημα. Επιτάσσοντας αυτή τη φορά το σύνταγμά μας. Την ασπίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας που την φυλάμε ως κόρη οφθαλμού. Και που πρέπει να κάνουμε συνταγματικές τροποποιήσεις για την εφαρμογή και μόνο του δικαίου της ανάγκης. Δεν κατανόησαν πως το αδιέξοδο δεν οφείλεται στην απουσία συνταγματικής ρύθμισης. Το αδιέξοδο οφείλεται στην απουσία πολιτικής ηθικής.
Όσο ψάχνουμε τη λύση μακριά από την λογική, μακριά από το βασικό πολιτικό ερώτημα που τέθηκε εδώ και αιώνες για τον ρόλο της πολιτικής στη ζωή και την ειλικρίνεια που χρειάζεται να έχουμε όλοι στην πολιτική, θεραπεία δεν θα δούμε. Είναι πρωτοφανές, γιατί όντως πρώτη φορά ένας πολιτικός απαρνείται την λαϊκή εντολή πριν καν ορκιστεί. Είναι πρωτοφανές, γιατί κανείς άλλος στο παρελθόν δεν συμπεριφέρθηκε τόσο μπαμπέσικα. Είναι πρωτοφανές γιατί φτάσαμε στον πάτο, μέχρι να βρούμε τον επόμενο πάτο.
Η λαϊκή βούληση δεν μπορεί να ξεχειλώνεται και να μαζεύετε αναλόγως καιρικών συνθηκών. Δυστυχώς χρειάζεται να πάμε πίσω. Στα βασικά. Να μπούμε όλοι στην πρώτη τάξη δημοτικού στο σχολείο της πολιτικής και να κάνουμε το πρώτο πρώτο μάθημα. Μάθημα πολιτικής ηθικής. Αν καταφέρουμε να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε στο βασικό ερώτημα τότε θα λύσουμε οριστικά και το ζήτημα. Μέχρι τότε θα κολοκυθίζουμε χαμένοι σε νομολογίες, γνωματεύσεις, συντάγματα και νόμους. Αγνοώντας πως η πολιτική δεν είναι νομική. Καλό μας ξημέρωμα. Αν τα καταφέρουμε.
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
