«Χρειαζόμαστε σήμερα ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να δίνει στην κοινωνία νέους που να είναι έτοιμοι να ρισκάρουν, να ξέρουν τα όρια τους, να έχουν κρίση και να ξεχωρίζουν το μεμπτό από το άμεμπτο».
Όσο και αν θέλουμε να το στρογγυλέψουμε κάποια θέματα και να τα θέσουμε στη δημόσια συζήτηση πιο ήπια αυτό δεν μπορεί να γίνει πάντα. Και αν θέλουμε να δούμε τομές και μεταρρυθμίσεις πρέπει κάποια πράγματα, έστω αυτά που δεν στρογγυλεύονται, να τα λέμε με το όνομά τους. Για παράδειγμα, θα πρέπει να καταγραφεί η διαχρονική ρήξη των εκπαιδευτικών οργανώσεων με τον εκάστοτε υπουργό της Παιδείας που επιθυμεί να προβεί σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Αφορμή για το σημερινό άρθρο, οι ανακοινώσεις – ψηφίσματα της ΟΕΛΜΕΚ, παραμονές Χριστουγέννων που ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε πως παραμένουν στον κόσμο τους, δεν τους ενδιαφέρει τι συμβαίνει στην κυπριακή κοινωνία και άρα απορρίπτουν ασυζητητί όλα όσα ο Υπουργός Παιδείας εισηγήθηκε, για την αξιολόγησή τους, για την επετηρίδα των διορισμών, για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και για την παραβατικότητα στα σχολεία.
Όποιος τολμήσει, υπουργός ή και άλλος, να εισηγηθεί αλλαγές και τροποποιήσεις, από το πιο απλό μέχρι και και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα πάρει ως απάντησή του την «μούντζα» από τις εκπαιδευτικές οργανώσεις. Ως αποτέλεσμα, οι μεταρρυθμίσεις που διαχρονικά έγιναν στην εκπαίδευσή μας, όσο καλές και να ήταν ως αρχικές προτάσεις, κατέληξαν νερωμένες σούπες, κυρίως για χατίρι των «ταγών» και των προνομίων αυτών.
Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να κακίσουμε τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς, αλλά ούτε και να θίξουμε την ατολμία ή και τον εξουσιασμό των υπουργών της παιδείας από αυτούς. Το ζητούμενο είναι να κατανοήσουμε όλοι, πως για το ποιά Κύπρο θα έχουμε σε είκοσι και σε τριάντα χρόνια θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το τί εκπαίδευση δίνουμε σήμερα στα παιδιά μας. Και θα πρέπει να συμφωνήσουμε επίσης πως η παρεχόμενη σήμερα εκπαίδευση δεν μας κάνει. Όποιος σήμερα υποστηρίζει με νύχια και δόντια το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, ή ζει σε άλλη χώρα ή εκπροσωπεί τεράστια, οικονομικά πρωτίστως συμφέροντα.
Το γεγονός πως σήμερα έχουμε μια στρατιά άνεργων εικοσιπεντάρηδων επιστημόνων, να κείτονται άβουλοι από τους καναπέδες στις καφετέριες, με χαμένη την αυτοπεποίθησή τους, που φοβούνται να ερωτευτούν και τρομοκρατούνται στην ιδέα μίας ακόμα «πόρτας» από συνέντευξη για δουλεία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της «στραβής» παιδείας που πήραν τα παιδιά αυτά, δέκα χρόνια πριν στα σχολεία μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον επαγγελματικό προσανατολισμό, που εκ των πραγμάτων εκεί γίνονται εγκλήματα σε βάρος των παιδιών μας. Η παράνοια των φροντιστηρίων και της παραπαιδείας, ο πόλεμος μεταξύ των παιδιών για μια θέση στο πανεπιστήμιο, η διαγωνιστική ψυχαναγκαστική διαδικασία από το δημοτικό που βάζουν τα παιδιά σε ένα παράλογο ανταγωνισμό, είναι μερικά από τα στραβά που για να διορθωθούν χρειάζεται εκ βάθρων μεταρρύθμιση και όχι νερωμένες σούπες.
Χρειαζόμαστε σήμερα ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να δίνει στην κοινωνία νέους, είτε στα δεκαπέντε τους, είτε στα δεκαοκτώ τους είτε στα εικοσιπέντε τους που να μπορούν να προσαρμοστούν στους εκάστοτε ρυθμούς της κοινωνίας. Να είναι έτοιμοι να ρισκάρουν, να ξέρουν από όρια και να ξέρουν πως να τα διεκδικούν, να έχουν κρίση και να μπορούν να αναπτύσσουν κριτική και δημιουργική σκέψη. Νέους που δεν θα στηρίζονται στην αποστήθιση αλλά στην κατανόηση της αιτίας και της απόδειξης. Νέους που θα ξέρουν να μελετούν και να ερευνούν, που θα αγαπούν τα βιβλία και τις τέχνες. Νέους επίσης, που να ξέρουν να ξεχωρίζουν το μεμπτό από το άμεμπτο, το νόμιμο από το παράνομο, τα μαύρο χρήμα από το φορολογητέο. Και σίγουρα αυτό δεν μπορούν να τους το μάθουν οι καθηγητές που σήμερα τους τα παίρνουν μαύρα στα φροντιστήρια κάθε απόγευμα. Ούτε οι καθηγητές που λειτουργούν με τη λογική «έτσι τα βρήκαμε γιατί να τ΄ αλλάξουμε» όταν αναφέρονται στις αλλαγές που προτείνονται για την αξιολόγησή τους ή για την κατάργηση της επετηρίδας των διορισμών. Οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης δυστυχώς, έχουν χάσει το στοίχημα και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Και συμπαρασύρουν μαζί τους, όλη την εκπαίδευση. Είναι η ώρα να αποκολληθούν από πάνω τους οι υγιώς σκεπτόμενοι εκπαιδευτικοί και μαζί με τους μαθητές, και τους υγιώς σκεπτόμενους γονείς να προχωρήσουν με αποφασιστικότητα και τόλμη στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος. Την πρόθεση και την αποφασιστικότητα την πολιτείας την θεωρώ δεδομένη.
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
