Θα γίνει … του ανωτάτου! Του Δημήτρη Μ. Δημητρίου

«Όταν η νομική και η δικαστική εξουσία υπερβαίνει της εκτελεστικής και της νομοθετικής, έχουμε μια δημοκρατία στον πάγο.».

Κανένας μα κανένας δεν σκέφτεται και δεν συζητά την παραίτησή του από τα ανεξάρτητα αξιώματα στο οποίο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους διόρισε. Ούτε ο Γενικός Εισαγγελέας, ούτε ο Βοηθός του, ούτε η Διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας. Προτιμούν, με γινάτι να σέρνουν ο ένας τον άλλον στο ανώτατο δικαστήριο, να παίρνουν τα θέσμια δεκαετίες πίσω, και να βάζουν την δικαιοσύνη και τον τόπο στον γύψο. Πρωτοφανές; Παράλογο; Δεν με νοιάζει σήμερα ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο. Η ουσία είναι πως όποιος και αν έχει δίκαιο, ή όποιος στο τέλος αποδειχθεί πως έχει δίκαιο, δεν θα έχει καμία σημασία. Σημασία θα έχει, πως κατάφεραν να αποδείξουν για άλλη μια φορά πως οι ανεξάρτητοι κρατικοί μας αξιωματούχοι μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα παιδιά δημοτικού σχολείου. Πως βάζουν πάνω από το καλό του τόπου, τα προσωπικά γόητρά τους. Δεν είμαι αφελής, ξέρω πως διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την υστεροφημία τους.

Και κάπως έτσι χάνεται η ουσία στην πολιτική. Όταν χρειάζεται να περιμένουμε τις αποφάσεις των δικαστών του ανωτάτου για θέματα διακυβέρνησης καταργούμε την δημοκρατία και αναδεικνύουμε ένα  δικαστικοκρατούμενο κράτος. Όταν η νομική και η δικαστική εξουσία υπερβαίνει της εκτελεστικής και της νομοθετικής, έχουμε μια δημοκρατία στον πάγο. Όταν περιμένουμε τις δίκες του ανωτάτου για θέματα εφαρμοσμένης πολιτικής, είμαστε καταδικασμένοι. Και δεν μιλώ μόνο για τους καβγάδες  του Κώστα Κληρίδη και του Ρίκκου Ερωτοκρίτου. Ούτε για το πείσμα της Χρυστάλλας Γιιωρκάτζιη. Αυτοί οι τρεις  ανεξάρτητοι αξιωματούχοι είχαν την ευκαιρία να εισαγάγουν νέα ήθη στον τόπο και να εξασφαλίσουν και την υστεροφημία τους. Ταυτόχρονα θα προσέφεραν την καλύτερη υπηρεσία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που στο κάτω κάτω τους διόρισε, και θα έβγαζαν τον ίδιο και την χώρα από το αδιέξοδο. Αντί λοιπόν της παραίτησής τους, τους βλέπουμε να τσακώνονται για ανάρμοστες συμπεριφορές. Τους βλέπουμε να συμπεριφέρονται ως «τσιφλικάδες» που μοιράζουν τη γη τους. Λες και τους είπε κανείς πως είναι δική τους.

Αν δεν αντιληφθούμε πως είναι καιρός να λύνουμε τα προβλήματα και όχι να δημιουργούμε περισσότερα δεν μπορούμε να πάμε μπροστά. Αν κάθε φορά που ανακοινώνεται ένα Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης έχουμε ακόμα μια προσφυγή στο ανώτατοδεν μπορούμε να βγούμε από το βούρκο. Αν κάθε φορά που θα κάνουμε ως χώρα ένα βήμα προς τα μπρος στον δρόμο για την έξοδο από το μνημόνιο, η Βουλή θα στέλνει τον Πρόεδρο στα δικαστήρια, το πρόσημο θα είναι πάντα αρνητικό.

Το σημαντικότερο βέβαια είναι πως δημιουργείται πολιτειακό κενό. Η ανάγκη των ανεξάρτητων αξιωματούχων για ρεβανσισμούς και η έλλειψη ευθιξίας μας στέλνουν στα Τάρταρα. Οι τακτικισμοί από την άλλη της βουλής και η προσπάθειά της να καταστεί κυβερνώσα μας ρίχνει ακόμα πιο χαμηλά. Το ζητούμενο βέβαια είναι να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Στα μεγάλα και στα σημαντικά, αν πράγματι θέλουμε να προχωρήσουμε στο κυπριακό θα πρέπει να μειώσουμε τα παιχνίδια μικροπολιτικής. Αν από την άλλη θέλουμε να δούμε στα δικαστήρια όλους όσους μας κατέστρεψαν θα πρέπει ο Γενικός και ο βοηθός του είτε να σταματήσουν το πιγκ πογκ των προσφυγών είτε, αν δεν μπορούν και δυσκολεύονται, να παραιτηθούν, χωρίς όμως διακανονισμούς και αποζημιώσεις.

Οι εποχές που τρώγαμε όλοι από το λίπος της αγελάδας μας τελειώσαν. Οι εποχές που μας βόλευαν οι μόνιμες εκκρεμότητες επίσης μας τελειώσαν. Σήμερα ζούμε στην εποχή που οι διενέξεις πρέπει να κλείσουν χθες. Από τα πιο μικρά μέχρι και τα πιο μεγάλα. Με πρώτη το Κυπριακό. Όσοι δεν έχουν την ωριμότητα να το αντιληφθούν, να πάνε σπίτι τους. 

Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής

Γράφει:  Δημήτρης Μ. Δημητρίου

Follow me: @dmdemetriou