«Μπορεί κάποιοι να σκέφτεστε πως είναι μακριά το 2030. Δεν είναι μακριά. Είναι μόλις δώδεκα χρόνια. Όσο ο σχολικός κύκλος, τρεις τετραετίες, σχεδόν δυόμιση πενταετίες. Είναι ο συντομότερος στρατηγικός σχεδιασμός που μπορούμε να κάνουμε. Τον χρωστάμε στις χαμένες γενιές του τόπου μας, τον χρωστάμε σίγουρα στα παιδιά μας».
Πιστεύω πως η αναγκαιότητα για ένα μεσοπρόθεσμο και μακροχρόνιο σχεδιασμό για την χώρα που θα ξεκαθαρίζει την στρατηγική που θέλουμε για την χώρα μας αναγνωρίζετε από όλους. Το ζήτημα είναι να τον κάνουμε πράξη. Να ξεπεράσουμε την καθημερινότητα, την συζήτηση που περιορίζεται στα ζητήματα της επικαιρότητας που καθορίζονται, πολλές φορές, με ένα ανορθόδοξο τρόπο. Αυτές τις μέρες η συζήτηση έχει να κάνει με ζητήματα δομικά. Δεν θα αναφερθώ στον τρόπο που εξελίχθηκε και εξελίσσεται η συζήτηση, όχι από απαξίωση αλλά από βαθιά στεναχώρια. O κάθε ένας ταμπουρώνεται για να διαφυλάξει το «γήπεδό» του ξεχνώντας ή παραμερίζοντας την ουσία της συζήτησης. Ποια Κύπρο θέλουμε να έχουμε σε δέκα και δεκαπέντε χρόνια. Και πως αν κάναμε αυτή τη πράξη πριν δέκα ή πριν δεκαπέντε χρόνια σήμερα δεν θα κάναμε τη συζήτηση με τον τρόπο που την κάνουμε. Ποτέ δεν είναι αργά. Ας κάνουμε αυτή την συζήτηση σήμερα.
Χρειάζεται να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε και να υλοποιήσουμε πως θέλουμε να είναι η χώρα μας το 2030. Αυτό χρειάζεται να το κάνουμε χωρίς αναβολή, να πείσουμε πως η πολιτική βούληση για να αλλάξουμε τον τόπο σας είναι δεδομένη. Και χρειάζεται να γίνει μια συνολική συζήτηση με ορθολογισμό και νηφαλιότητα. Να καθοριστούν οι προτεραιότητες και να τις ακολουθήσουμε. Όταν το κάνουμε αυτό θα είναι πολύ πιο εύκολη η διαχείριση των ζητημάτων που θα προκύπτουν. Θα ξέρουμε τι θέλουμε και πως θα διορθώνουμε τα όσα προκύπτουν, γιατί πάντα θα προκύπτουν. Να αποφασίσουμε λοιπόν πως θέλουμε να είναι οι δεκαοκτάχρονοι σε δώδεκα χρόνια, όταν θα αποφοιτούν τα πρωτάκια που θα πάνε τον Σεπτέμβρη στο δημοτικό. Να αποφασίσουμε σήμερα τους τομείς που θέλουμε να στηρίξουμε την οικονομία μας. Να αποφασίσουμε πως θέλουμε το κράτος να αντιμετωπίζει τους πολίτες του, όλους εμάς, και να εφαρμόσουμε τις λύσεις για αύξηση της διαφάνειας και μείωσης της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς.
Εμείς στον Δημοκρατικό Συναγερμό ξεκινήσαμε αυτή τη συζήτηση. Το έναυσμα το έδωσε ο Πρόεδρος της Παράταξής μας, ο Αβέρωφ Νεοφύτου πριν δύο βδομάδες από το βήμα του Παγκύπριου Συνεδρίου του κόμματος. Αναφέρθηκε σε μεγάλη λεπτομέρεια στο πως ο Συναγερμός θέλει τη χώρα μας σε δώδεκα χρόνια, το 2030. Για τις δυνατότητες που έχουμε αξιοποιώντας την τεχνολογία για να μετατρέψουμε την Κύπρο σε μια χώρα που θα δημιουργεί καινοτομία μέσω τεχνολογίας αιχμής. Που όχι μόνο θα συγκρατεί τους καλύτερους αλλά θα τους προσελκύει. Που θα αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το ισχυρότερο περουσιακό στοιχείο που έχει, τους ανθρώπους της και τα μυαλά τους. Μια χώρα που χρειάζεται να προχωρήσει στην ψηφιακή εποχή που θα εφαρμόσει την διαφάνεια και θα καταργήσει την γραφειοκρατία που δημιουργεί διαφθορά.
Ο προσανατολισμός μιας χώρας μπορεί να καθοριστεί μόνο με στρατηγικό σχεδιασμό. Οι υποδομές για τον οποιοδήποτε τομέα, από τον πιο μικρό στον πιο μεγάλο δεν μπορούν να γίνουν από την μια μέρα στην άλλη και σίγουρα δεν μπορούν να ολοκληρωθούν αν δεν βάλουμε σωστά τα θεμέλια για την όποια ανάπτυξη. Πέραν των ζητημάτων της ανάπτυξης και των προτεραιοτήτων στην οικονομία, χρειάζεται να δούμε και τις βασικές δομές της χώρας μας. Δεν υποτιμώ τον πλούτο της χώρας ούτε τις δομές που χρειάζονται να γίνουν στη ναυτιλία, στον τουρισμό, στις υπηρεσίες. Κάθε άλλο. Χρειάζεται όμως περισσότερο παρά ποτέ να επαναπροσδιορίσουμε την ποιότητα ζωής που θέλουμε να έχουμε ως πολίτες. Και αυτή καθορίζεται πρωτίστως από την παιδεία και την υγεία που παρέχουμε. Βασική προϋπόθεση είναι ο καθορισμός των προτεραιοτήτων που έχουμε. Από όλους. Οι μαθητές στην παιδεία, οι ασθενείς στην υγεία.
Η πολιτική βούληση του Δημοκρατικού Συναγερμού για να φτιάξουμε την Κύπρο του 2030 είναι δεδομένη. Θα ξεδιπλωθεί τους επόμενους μήνες με συγκεκριμένες δράσεις, ουσιαστικές δράσεις. Μπορεί κάποιοι να σκέφτεστε πως είναι μακριά το 2030. Δεν είναι μακριά. Είναι μόλις δώδεκα χρόνια. Όσο ο σχολικός κύκλος, τρεις τετραετίες, σχεδόν δυόμιση πενταετίες. Είναι ο συντομότερος στρατηγικός σχεδιασμός που μπορούμε να κάνουμε. Τον χρωστάμε στις χαμένες γενιές του τόπου μας, τον χρωστάμε σίγουρα στα παιδιά μας.
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
