«Έχουμε ως κοινωνία πρόβλημα στο να δεχθούμε το βάρος, το ύψος, το χρώμα, τα μαλλιά του διπλανού μας. Απορρίπτουμε υπαλλήλους επειδή είναι υπέρβαροι. Πόσο μάλλον τους ομοφυλόφιλους, τους μουσουλμάνους, τους μαύρους».
Η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης κρατάει χρόνια. Το κρυφτούλι μεταξύ των βουλευτών διαιωνίζει ακόμα και σήμερα το θέμα, και το νομοσχέδιο αν και και πήρε το πράσινο φως από το υπουργικό για να οδηγηθεί προς ψήφιση, φαίνεται πως έκανε μια στάση σε γνωστή καφετέρια στον δρόμο για το κοινοβούλιο. Θα πρέπει να είναι στην ίδια καφετέρια που προσφεύγουν οι βουλευτές όταν αποχωρούν πρόωρα από την αίθουσα της ολομέλειας για να μην ψηφίσουν. Η μέθοδος του βουλευτή – πάπια εφαρμόζεται ακόμα. Όπως έγινε καλή ώρα την περασμένη Πέμπτη στη συζήτηση για την ποινικοποίηση της υποκίνησης βίας κατά των ΛΟΑΤ.
Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές. Άλλωστε δημοκρατία έχουμε. Η χειρότερη όμως υπηρεσία που μπορούν οι βουλευτές μας να παρέχουν είναι η έξοδός τους όταν δεν βολεύει. Είναι υποκρισία χειρίστου είδους. Πιστεύω πως οι πολίτες έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν ποιοι βουλευτές υπερψηφίζουν, ποιοι καταψηφίζουν, ποιοι απέχουν και ποιοι αποχωρούν από τις συνεδριάσεις. Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο βρίσκεται η διαδικασία δημιουργίας τηλεοπτικού καναλιού της Βουλής, διαδικτυακό έστω, αλλά σίγουρα θα βοηθήσει στον εκπολιτισμό της λειτουργίας του σώματος. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που δεν προχωρεί. Για να μπορούν οι βουλευτές να ρίχνουν άνετα τις μπαρούφες τους και να μετατρέπουν την ολομέλεια σε καφενείο της δεκαετίας του 70. Γιατί τα καφενεία των ημερών μας έχουν και ένα επίπεδο.
Όχι πως πιστεύω πως η βιντεοσκόπηση, θα απέτρεπε την περασμένη Πέμπτη τον κ. Θεμιστοκλέους να επικαλεστεί την διάνοια των συγγραφέων για την καταψήφιση του νομοσχεδίου ή τον κ. Κουλία να αναφερθεί στην Ταγκανίκα. Η έλλειψη σεβασμού στην διαφορετικότητα και ο ρατσισμός που μας διακρίνει ως λαός δυστυχώς ξεκινά από τους βουλευτές μας. Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν την Πέμπτη στην Βουλή και την Παρασκευή στα ραδιόφωνα δεν πείθουν. Η ομοφοβία τους είναι αυτή που τους καθοδηγεί στα λεγόμενά τους και είναι αυτή που τους καθόρισε και το τι ψήφισαν την Πέμπτη.
Όλα καταλήγουν και πάλι στην παιδεία μας. Η ανεκτικότητα σε οποιασδήποτε μορφής διαφορετικότητας είναι το ζητούμενο. Έχουμε ως κοινωνία πρόβλημα στο να δεχθούμε το βάρος, το ύψος, το χρώμα, τα μαλλιά του διπλανού μας. Απορρίπτουμε υπαλλήλους επειδή είναι υπέρβαροι. Πόσο μάλλον τους ομοφυλόφιλους, τους μουσουλμάνους, τους μαύρους. Ως πολιτεία πρέπει να πάρουμε αποφάσεις στρατηγικής. Ότι θέλουμε να πάμε μπροστά, να αλλάξουμε νοοτροπίες. Ότι αυτό ξεκινάει από την παιδεία μας. Εκεί, στην πλάση των χαρακτήρων των παιδιών, οφείλουμε να επενδύσουμε ως χώρα για να δημιουργήσουμε πολίτες που θα σέβονται την διαφορετικότητα. Σήμερα βέβαια για να γίνει αυτό χρειάζονται και εκπαιδευτικοί που να πιστεύουν και βουλευτές που να τολμούν να κάνουν τομές.
Και μην διερωτάστε σε ποιο στάδιο βρίσκεται το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης. Η κυβέρνηση τόλμησε και το προχώρησε. Θα πρέπει να είναι καλά καταχωνιασμένο στα συρτάρια της αρμόδια επιτροπής. Βλέπετε είναι συζήτηση που θα αφήσει πληγές, είναι θέμα που δεν παίζει για σοσάκι, δεν έχει συγκεκριμένο κατηγορούμενο για να πέσουν απάνω του οι βουλευτές – πάπιες και να μετατραπούν σε βουλευτές – κοράκια. Και αν ευσταθεί η πληροφορία πως συγκεκριμένος βουλευτής – πάπια πήρε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης σε συγκεκριμένο ιεράρχη για παρατηρήσεις και σημειώσεις… ζήτω που καήκαμε.
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
