«Χρειάζεται όμως να ξεκαθαρίσουμε το πλαίσιο της παιδείας που δίνουμε στα παιδιά μας και να αποφασίσουμε τι πολίτες θέλουμε ή τι πολίτες δεν θέλουμε να βγάλουμε έξω στην κοινωνία»
Τυχαία ή μη, η βδομάδα πριν των παθών ήταν μια βδομάδα κλονισμού του αξιακού συστήματος της κοινωνίας μας. Ακόμη και όλοι όσοι δήλωσαν έκπληκτοι από τις αποκαλύψεις, έδιναν και αυτοί μια επιπλέον γροθιά υποκρισίας στην χώρα του δηθενισμού που ζούμε. Δεν θέλω να επαναλάβω τα γεγονότα σε αυτό το κείμενο, θέλω να επικεντρωθώ σε αυτά που μπορούμε να κάνουμε και που χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, να κάνουμε για να μειώσουμε τα περιστατικά που μας συνθλίβουν.
Το κυριότερο είναι να ενισχύσουμε τους μηχανισμούς ενθάρρυνσης στους ανθρώπους που περνούν τον δικό τους Γολγοθά. Να αντιπαρατάξουμε στα ταμπού της μικρής μας κοινωνίας το δίχτυ προστασίας. Για κάθε άνθρωπο, μικρό ή μεγάλο, αγόρι ή κορίτσι που βασανίζεται, που βιάζεται. Να νιώθει ο κάθε ένας και η κάθε μια πως μπορεί να εμπιστευτεί το κράτος μας. Για πολλούς από τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια από το κράτος έχουν να κάνουν με υπηρεσίες του κράτους που παραμελήσαμε. Που αφήσαμε αστελέχωτες με φορτωμένες ευθύνες που είναι αδύνατον να γίνουν. Όταν σήμερα, για παράδειγμα οι υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας χρειάζονται εννέα με δώδεκα μήνες για να συντάξουν μια έκθεση για την επιμέλεια των παιδιών δύο ανθρώπων που χωρίζουν, αναλογιστείτε το μέγεθος της υποστελέχωσης. Και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πάνε και στις ανάδοχες οικογένειες και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πρέπει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη αυτών των παιδιών. Ο αναχρονισμός των νομοθεσιών και η έλλειψη τόλμης να δούμε σχετικά ζητήματα προσδίδουν στο μέγεθος του προβλήματος. Η νομοθεσία για της υιοθεσίες προβάλλει τόσα προσκόμματα σε ανθρώπους που θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά και την ίδια ώρα στέλνονται παιδιά σε ανάδοχες οικογένειες με τα αποτελέσματα που βλέπουμε.
Η παιδεία μας, η έλλειψη παιδείας μάλλον ανάγκασε το κοινοβούλιο μας να ψηφίσει προχθές νόμο για να ενισχύσει ή και να προστατεύσει τον μητρικό θηλασμό. Κάτι που πρέπει να θεωρείται αυτονόητο, κάτι που είναι αναφαίρετο δικαίωμα ή και ευλογία κάθε μάνας και κάθε βρέφους, εδώ στην Κύπρο πρέπει να το επιβάλλουμε διά νομοθεσίας. Είναι ή ίδια έλλειψη σεβασμού προς στον συνάνθρωπο μας, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως ο κάθε ένας από μας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θεωρεί σωστό που μας αναγκάζει να αναφερόμαστε και στα πλέον βασικά.
Στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής προχωρήσαμε σε ένα μεγάλο βήμα. Στην ψήφιση της νομοθεσίας για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων. Είναι αυτά τα βήματα που χρειάζεται να κάνουμε για να πολεμήσουμε την υποκρισία την κυπριακής νοοτροπίας και της κοινωνίας που εμείς κτίζουμε. Εδώ και χρόνια γίνονται αμβλώσεις, χωρίς προστασία κανενός. Καμία γυναίκα δεν θέλει να κάνει έκτρωση. Αυτό ας το θεωρήσουμε ως δεδομένο. Στις περιπτώσεις εκείνες, που αναγκαστικά πρέπει να το κάνει, ας το κάνει με ασφάλεια και με σωστό τρόπο. Χωρίς να κινδυνέψει ούτε η υγεία της, ούτε η ίδια να καταλήξει στην φυλακή. Και ας πούμε και τα αυτονόητα. Πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να προστατέψει τον ίδιο του τον εαυτό. Από εκεί και πέρα πρέπει να κοιτάξουμε άμεσα και σοβαρά τα ζητήματα σωστής ενημέρωσης και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας και ιδιαίτερα των νέων μας. Γιατί τα πάντα είναι θέμα παιδείας. Έτσι θα μειώσουμε τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και θα κτίσουμε μια κοινωνία που πολεμά τα ταμπού και τις προκαταλήψεις.
Και επειδή τα πάντα ξεκινούν από την παιδεία ας κοιτάξουμε και εκεί σοβαρά. Πολιτικές αστοχίες και λάθη πάντα θα γίνονται. Χρειάζεται όμως να ξεκαθαρίσουμε το πλαίσιο της παιδείας που δίνουμε στα παιδιά μας και να αποφασίσουμε τι πολίτες θέλουμε ή τι πολίτες δεν θέλουμε να βγάλουμε έξω στην κοινωνία. Και σίγουρα δεν θέλουμε πολίτες μισαλλόδοξους που θα αγαπούν τις διακρίσεις. Θέλουμε πολίτες ανεκτικούς, που θα σέβονται τα ατομικά δικαιώματα, που θα πιστεύουν στην ελευθερία, στον ορθό λόγο στο κράτος δικαίου και στην ανοικτή κοινωνία. Αυτές τουλάχιστον είναι οι δικές μου αρχές και αξίες.
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
