«Οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας βρίσκονται ξανά στο προσκήνιο με ανανεωμένη ρητορική, οπλισμένοι με την δυσαρέσκεια ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων και με φλογερούς ηγέτες αποφασισμένους να κατακτήσουν την εξουσία με κάθε κόστος.»
Την περασμένη Παρασκευή είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε σε εκδήλωση της Οργάνωσης Νέων Επιστημόνων του ΔΗΣΥ για το παρόν και το μέλλον της Ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς, τις προκλήσεις αλλά και τις ευκαιρίες που δίνονται από τις νέες τεχνολογίες και τις εξελίξεις παγκόσμια.
Η Οργάνωση Νέων Επιστημόνων, έχει εδώ και περίπου τέσσερα ως κύριο άξονα της δράσης της το Μότο: «Δεξαμενή Σκέψης – Παραγωγή πολιτικής». Εντάσσει λοιπόν, στο πλαίσιο της δράσης της, την εξέταση των πτυχών που διέπουν την δράση στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον οργανώσεων με ανάλογο προφίλ στην Ευρώπη και τον κόσμο. Η περίοδος που διανύουμε βρίσκει τους ενεργούς νέους να αναζητούν βαθύτερα αίτια για τις παγκόσμιες εξελίξεις και το μέλλον θεσμών όπως η σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία μέσα σε αυτά τα δεδομένα.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στηρίζεται στους στιβαρούς ώμους μιας κεντροδεξιάς με ευρύ λαϊκό έρεισμα και με σοβαρό ιδεολογικό προφίλ. Οι σημερινές προκλήσεις φέρνουν την φιλελεύθερη δεξιά σε σύγκρουση με παλιούς εχθρούς με καινούριο προσωπείο. Οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας βρίσκονται ξανά στο προσκήνιο με ανανεωμένη ρητορική, οπλισμένοι με την δυσαρέσκεια ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων και με φλογερούς ηγέτες αποφασισμένους να κατακτήσουν την εξουσία με κάθε κόστος.
Ο λαϊκισμός πλήττει ακόμη και τις σθεναρότερες αντιστάσεις του ορθολογισμού και ακόμη και αυτή η αλήθεια, ως ιδέα, δέχεται σοβαρότατες πιέσεις καθώς η καινοτομία στην επικοινωνία φέρνει τεράστιες αλλαγές στην μετάδοση της γνώσης. Κάθε κράτος είναι διαφορετικό και η κεντροδεξιά διαφέρει τόσο στις προκλήσεις όσο και στις αντιλήψεις. Πόσο λοιπόν διασαλεύονται οι ισορροπίες ως αποτέλεσμα των εξελίξεων τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο; Τι πρέπει να περιμένουμε στην Ολλανδία, την Ιταλία, την Γαλλία και την Γερμανία; Πως αυτά αντανακλούν στην Κύπρο και την Ελλάδα;
Είναι κοινά αποδεκτό πως αντικρίζουν διαφορετικά, με βάση και τις ιδεολογικές τους καταβολές, τις προκλήσεις τα διάφορα πολιτικά σχήματα αυτού του χώρου. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η χριστιανοδημοκρατία και ο συντηρητισμός αποδίδουν τις δικές τους ιδεολογικές επιταγές στα σύγχρονα κόμματα της Ευρώπης. Αυτά τα πολιτικά σχήματα προσαρμόζουν το πλαίσιο λειτουργίας τους με ανανεωμένο οργανόγραμμα και σύγχρονους κανονισμούς λειτουργίας. Προσαρμοσμένα στα νέα δεδομένα εφαρμόζουν στην καθημερινή δράση τους αυστηρά πλαίσια και για το προσωπικό, όπως το διακριτό job description και εξατομικευμένους δείκτες παραγωγικότητας.
Όλα αυτά έχουν συγκεκριμένο και μάλιστα ηχηρό αντίκτυπο στην παραγωγή πολιτικής και στην σύνθεση του πολιτικού λόγου. Τα πολιτικά κόμματα έχουν τη δυνατότητα να αφουγκράζονται καλύτερα τα μηνύματα της κοινωνίας και να αξιοποιούν τα νέα μέσα επικοινωνίας. Ο ίδιος ο ΔΗΣΥ μπορεί να μάθει από αυτές τις αλλαγές ώστε να μπορεί να διαβουλεύεται, να συνθέτει πολιτικό λόγο και πάνω απ’ όλα να ηγείται, ανταποκρινόμενος στα νέα δεδομένα. Χρειάζεται, όπως και τα πολιτικά σχήματα που μοιράζονται συγγενικές ιδεολογίες, να δοκιμαστούν τα αντανακλαστικά του στα νέα δεδομένα στην επικοινωνία και τις νέες τεχνολογίες, και πως αυτά επηρεάζουν την οργανωμένη παρουσία του στις τοπικές κοινωνίες.
Χρειαζόμαστε, ακόμη, στον ΔΗΣΥ να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση για την εφαρμογή ελάχιστων προτύπων εταιρικής διακυβέρνησης, πλήρους οικονομικής εξυγίανσης, βελτιστοποίησης και εξορθολογισμού της αξιοποίησης των οικονομικών δυνατοτήτων μας. Εξάλλου κάτι τέτοιο αποτελεί απαίτηση τόσο των στελεχών και μελών μας όσο και των πολιτών ευρύτερα. Αυτά αποτελούν την πεμπτουσία για ένα κόμμα που επιθυμεί να έχει παρόν και μέλλον. Για τούτο το λόγο οι ιστορικές αυτές διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να αποτελούν και τον αντικειμενικό σκοπό της οποιασδήποτε δρομολογούμενης προσπάθειας για εσωτερική μεταρρύθμιση.
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
