Η μπάλα σκοτώνει. Του Δημήτρη Μ. Δημητρίου

«Η διαπλοκή της πολιτικής με την μπάλα έχει ως αποτέλεσμα να βγαίνουν όλοι χαμένοι. Κόμματα, πολιτικοί, ομάδες, παράγοντες του ποδοσφαίρου. Για αυτό είμαι σίγουρος».

Η κατάθεση του Μιλτιάδη Νεοφύτου και η απαίτησή του για αποζημιώσεις από τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας «ξεγυμνώνει» σε μερικές χιλιάδες λέξεις αρκετές από τις αρχές και τις αξίες που και οι πιο ρομαντικοί έχουν σε αυτό τον τόπο. Ο κ. Νεοφύτου μίλησε με γεγονότα και ημερομηνίες, παραδεχόμενος δε πως προδόθηκε από την εμπιστοσύνη που είχε στον κ. Χριστόφια. Δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρει να κερδίσει ο ενάγων Μιλτιάδης Νεοφύτου, προσωπικά το βλέπω δύσκολο, αλλά μπορούμε ως χώρα να κερδίσουμε, αξιοποιώντας την κατάθεσή του. Φτάνει να σταθούμε όλοι, και κυρίως η δικαιοσύνη στο ύψος που πρέπει να σταθεί. Είναι μία από τις τελευταίες ευκαιρίες που έχουμε να σώσουμε την αξιοπιστία της κοινωνίας μας. Γιατί η κατάθεση μιλάει για πολιτικούς, αθλητικούς παράγοντες, εταιρίες ενεργές και ανενεργές, τράπεζες.

Για να μην παρεξηγηθώ, το κείμενο αυτό δεν το γράφω ως συναγερμικό στέλεχος που βρήκα την ευκαιρία να υπογραμμίσω τη διαπλοκή της αριστεράς στη χώρα. Κάθε άλλο. Το κείμενο αυτό το γράφω με μεγάλο προβληματισμό για το πώς θα καταφέρουμε να βγούμε από τα πηχτά λάδια ενός σκουριασμένου μηχανισμού και μιας αηδιασμένης νοοτροπίας που θέλει τα πάντα συνδεδεμένα και να βρομάνε από παντού. Πολιτική, κόμματα, ποδόσφαιρο, μίζες, έργα.

Ειδικός στα του ποδοσφαίρου δεν είμαι, κάθε άλλο. Η διαπλοκή όμως της πολιτικής με την μπάλα έχει ως αποτέλεσμα να βγαίνουν όλοι χαμένοι. Κόμματα, πολιτικοί, ομάδες, παράγοντες του ποδοσφαίρου. Για αυτό είμαι σίγουρος. Ο απογαλακτισμός των δύο θα απελευθερώσει και τους μεν και τους δε. Όσοι πιστεύουν ακόμα σε συγκοινωνούντα δοχεία το μόνο που καταφέρνουν είναι να χάνουν από την αξιοπιστία τους. Ανεξαρτήτως αν ανήκουν στο ένα ή στο άλλο δοχείο. Για όσους δε πιστεύουν ότι ανήκουν και στα δύο, προσωπικά πιστεύω πως δεν ανήκουν σε κανένα, απλώς δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα.

Ο γενικός εισαγγελέας έχει πολλά να αντλήσει από τη συγκεκριμένη κατάθεση. Αν έγινε συνάντηση στο Προεδρικό με τον τότε υπουργό Εσωτερικών για πολεοδομικές χαλαρώσεις στις Χαλεπιανές και αν τελικά έγιναν αυτές οι χαλαρώσεις προκύπτει θέμα. Αν πληρωνόταν ο κ. Μιλτιάδης Νεοφύτου από εταιρείες συνδεδεμένες με το ΑΚΕΛ, επίσης υπάρχει θέμα. Από ποιες εταιρείες γίνονταν αυτές οι πληρωμές και από πού προέκυπταν αυτά τα χρήματα. Προκύπτει επίσης θέμα και για όλες τις προσφορές του Δημοσίου που κέρδισε ο Μιλτιάδης Νεοφύτου. Μπορεί να αξίζει τον κόπο να ξεσκονίσει τους φακέλους ο γενικός ελεγκτής και να προκύψουν και εκεί ευθύνες. Τώρα για τις ανακαινίσεις στις οικίες του κ. Χριστόφια δεν αφορά τη δημοσία συζήτηση. Ας πρόσεχε ο κ. Νεοφύτου και ας υπόγραφε ένα συμβόλαιο με τον τέως Πρόεδρο. Πέραν της κουτσομπολίστικης περιέργειας για το τι σόι ανακαίνιση είναι αυτή που ξοδεύτηκαν δύο εκατομμύρια δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς περαιτέρω.

Στεναχωριέμαι όμως και για τις ευαισθησίες των βουλευτών της αριστεράς. Που ενώ όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν εδώ κιότεψαν. Θα καταπιούν την κάμηλο και θα συνεχίζουν να αναζητούν ψύλλους. Καλοί οι ψύλλοι και σίγουρα χρειάζεται να τους ανακαλύπτουμε και να τους σκοτώνουμε, συμφωνούμε. Αλλά όταν κλείνουμε τα μάτια στις καμήλους τότε χάνουμε κάθε έξωθεν καλή μαρτυρία και οι ψύλλοι νιώθουν κάμηλοι και εμείς νάνοι.

Γράφει:  Δημήτρης Μ. Δημητρίου

Follow me: @dmdemetriou