Το ακραίο κατεστημένο. Των Αλμπέρτο Φλωρεντίν και Δάφνου Οικονόμου

Είναι η σβάστικα και ο ναζισμός «φαιδρά»;  

Η συζήτηση στο πρόγραμμα του ΡΙΚ «Από Μέρα σε Μέρα» γύρω από τις συγκρούσεις οπαδών ΑΠΟΕΛ-ΑΕΛ, που στοίχησαν το μάτι νεαρού φιλάθλου.  Ο Γιάννης Νικολάου φιλοξενεί τους βουλευτές Σωτήρη Σαμψών του ΔΗΣΥ και Άριστο Δαμιανού του ΑΚΕΛ.  Ο Δαμιανού παρατηρεί:

Εδώ και 12 μήνες σε περίοπτη θέση απέναντι από την Κεντρική Τράπεζα υπάρχει σβάστικα και δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος να συγκινηθεί… σύμπτωμα της ανοχής που δείχνουμε στο νεοφασισμό.

Στα οποία ο Γιάννης Νικολάου σπεύδει να προσθέσει:

Σε όλες τις εκφάνσεις και τις πτυχές της ακρότητας.  Ξέρετε ότι τόσους μήνες, όπως λέτε, στην Κωνσταντινουπόλεως στο Στρόβολο για παράδειγμα υπάρχει το εξής φαιδρό σύνθημα, με από εκείνα τα [κάνει κύκλο με το χέρι] με το Αλφα μέσα, πως τα λέτε … των αντί…, αντί-κάτι…, «ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΡΑΤΣΙΣΤΗ».

Είναι πράγματι να τα χάνει κανείς μπροστά στη θρασύτατη κουτοπονηριά του κ. Νικολάου.

Πόσο ισοδύναμη και συγκρίσιμη είναι η σβάστικα με τον «κύκλο» των «αντί-κάτι» και το αντιρατσιστικό σύνθημα; Είναι η σβάστικα και τα όσα αυτή σημαίνει «φαιδρή»;  Γιατί βρίσκει ο Γ. Νικολάου «ακραίο» – εκτός από «φαιδρό» – το αντιρατσιστικό σύνθημα «της Κωνσταντινουπόλεως»; Ίσως έχει αντίρρηση στο «κάθε ρατσιστή» – με την έννοια ότι υπάρχει κόσμος με ρατσιστικές προκαταλήψεις που για να ξεπεραστούν χρειάζεται περισσότερο πληροφόρηση και επιχειρήματα παρά μίσος. Πως ορίζουμε όμως τον ρατσιστή; Αν δεν σημαίνει αυτόν που έχει ανεπεξέργαστες ρατσιστικές προκαταλήψεις, αλλά αυτόν που έχει κάνει τον ρατσισμό κοσμοθεωρία – που ξέρει τι σημαίνει η σβάστικα του ολοκαυτώματος –  τότε είναι υπερβολική η πρόσκληση σε «μίσος και οργή» απέναντί του;  Τι σημαίνει αλήθεια το σύνθημα «ποτέ ξανά φασισμός»; 

Δημοσιογράφος παλιά καραβάνα ο Γιάννης Νικολάου, αναρωτήθηκε: «πως το λέτε, αντί-κάτι…» Ποιοι; Εσείς οι αριστεροί βέβαια, είναι δικό σας το φρούτο.  Εννοούσε φυσικά τους «αντιεξουσιαστές», ένας όρος που εμφανίζεται εδώ και δεκαετίες στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.  Ή είναι ένας πραγματικά ανίκανος πολιτικός σχολιαστής, ή επρόκειτο για θέατρο για να υποβιβάσει τη σημασία του  ναζισμού – «φαιδρός».

Ωστόσο ο «κύκλος με το Α» δεν χρησιμοποιείται μόνο από τους δονκιχώτες νεαρούς που φιγουράρουν συχνά πυκνά στα ελληνικά ΜΜΕ σε τελετουργικές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ (και για τα οποία ΜΜΕ αποτελούν  ειδησεογραφικό «λαβράκι»).  Είναι το σύμβολο του αναρχισμού, μιας παλιάς πολιτικής παράδοσης με μεγάλη ποικιλία τάσεων και  τακτικών (στην οποία δεν ανήκω, για να μη νομίζετε ότι γράφω για να παινέσω το σπίτι μου).  Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι οι συγγραφείς του «ακραίου» κατά τον Γιάννη Νικολάου γκράφιτι γνωρίζουν  συνταγές κοκτέιλ μολότοφ, τα οποία είναι έτοιμοι να εκσφενδονίσουν ενάντια σε κάθε φοβισμένο δεξιό μικροαστό. Ο Λέον Τολστόι, ο συγγραφέας του Πόλεμος και Ειρήνη, του Άννα Καρένινα και του Γιατί οι Άνθρωποι κάνουν Χρήση Ναρκωτικών Ουσιών, ήταν δηλωμένος αναρχικός και εναντίον κάθε μορφής βίας,.  Αναρχικός είναι και ένας από τους πιο γνωστούς στον πλανήτη συγχρόνους διανοούμενους, ο Νόαμ Τσόμσκι. Αναγορεύτηκε σε  διδάκτορα του Πανεπιστήμιο Κύπρου το 2006 και είναι ο συγγραφέας του δοκιμίου «Η ευθύνη των διανοούμενων» στο οποίο χαρακτηριστικά έγραφε:

Είναι ευθύνη των διανοούμενων να λένε την αλήθεια και να αποκαλύπτουν το ψέμα. Αυτό μπορεί να φαίνεται αρκετά κοινότοπο ώστε να προσπεραστεί χωρίς σχόλια. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Για τον σύγχρονο διανοούμενο, αυτό δεν είναι καθόλου προφανές.

Θεωρεί και αυτούς ο δημοσιογράφος Γιάννης Νικολάου (που διατέλεσε και ακαδημαϊκός) ακραίους, για τους οποίους η ανοχή πρέπει να είναι περιορισμένη;

Αντίθετα, οι οπαδοί της σβάστικας δεν χαρακτηρίζονται από ποικιλία όταν πρόκειται για βία.  Ακραία βία – όχι, όπως κάποιων αντιεξουσιαστών τελετουργική εναντίον των πάνοπλων ΜΑΤ, ή παλιότερα κάποιου πολύ καλά προστατευμένου τσάρου ή πολιτικού ή δικαστή  (πράξεις για τις οποίες συχνά πλήρωναν με τη ζωή τους)  –  αλλά βία εναντίον των πιο ανυπεράσπιστων πλασμάτων: από τους εβραίους, μαύρους, ομοφυλόφιλους ως τους σημερινούς εξαθλιωμένους οικονομικούς μετανάστες. Και συνήθως εκ του ασφαλούς, με την ανοχή μέρους τουλάχιστον του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού.

Και το κερασάκι στην τούρτα: ο Γιάννης Νικολάου μιλάει για «ακρότητες» των «αντί-κάτι» στην παρουσία του υιού του Νίκου Σαμψών, που δηλώνει ότι βαδίζει στα χνάρια του πατέρα, ο οποίος μετέχει σε συγκεντρώσεις του ΕΛΑΜ, και που είχε πρόσφατα συνομιλίες στη Λευκωσία με τους χρυσαυγίτες υπόδικους Κασιδιάρη και Λαγό.

Το φαινόμενο των «ίσων αποστάσεων» από «τα άκρα», συχνά εκφρασμένο έτσι που να μειώνει ή να στριμώχνει την αριστερά, δεν είναι καινούργιο.  Η υποψήφια ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ Ρένα Χόπλαρου, το είχε επισημάνει σε άρθρο της στις αρχές του 2010:

Είδα προχθές στο ΡΙΚ ένα «καταπληκτικό» ρεπορτάζ για τις δύο διαδηλώσεις υπέρ και κατά των μεταναστών που πραγματοποιήθηκαν την ίδια μέρα … στη Λευκωσία… 

δεν γίνεται ένα υποτιθέμενο ενημερωτικό ρεπορτάζ να βγάζει μάτι για τις προθέσεις και την πλευρά που υποστηρίζει. … τα υπόλοιπα κανάλια … επίσης ανταγωνίζονται επάξια για το ποιο θα πάρει το βραβείο της πιο φοβικής, μονόπλευρης και πολλές φορές αστοιχείωτης ενημέρωσης…

Κριτική και διερευνητική δημοσιογραφία… σίγουρα δεν είναι αυτή που βάζει στο ίδιο καλάθι τους γραφικούς αρνητές του κοινοβουλευτισμού, που ακόμη πιστεύουν ότι τους ενώνει το αίμα της φυλής, με τους πολίτες που διεκδικούν μια ανοιχτή κοινωνία.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Και συνεχίζει, μετά από αυτές τις πολύ σωστές παρατηρήσεις, η Ρένα Χόπλαρου:

Ο κυρίαρχος λόγος στην Κύπρο μάλλον ταυτίζεται με τη φοβικότητα που εκπέμπει η συνωμοσιολογική ανάλυση του Ε.ΛΑ.Μ, παρά με το όραμα μιας ανοιχτής κοινωνίας που τους χωράει όλους, μετανάστες, ομοφυλόφιλους, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, Βραζιλιάνους και Πακιστανούς. Το ΡΙΚ έδωσε ελάχιστα δευτερόλεπτα στον Δώρο Μιχαήλ, της Κίνησης Στήριξης Αλλοδαπών (ΚΙ.Σ.Α) να πει δυο κουβέντες για το θέμα. Επέλεξε μάλιστα να προβάλει ένα απόσπασμα από την ομιλία του το οποίο ακούστηκε πολύ αδύναμο σε σχέση με τη «σοβαρή και ολοκληρωμένη πολιτική ανάλυση» του Ε.ΛΑ.Μ. Δηλαδή στο Ε.ΛΑ.Μ δόθηκε χρόνος για πολιτικό λόγο ενώ στους Πολίτες κατά του Ρατσισμού δόθηκε χρόνος για ένα σύνθημα» (ΠΟΛΙΤΗΣ – 03/01/2010, Σελίδα: 84, υπάρχει και στοhttp://kisa.org.cy/wp-content/uploads/2014/04/Φασισμός-Ξενοφοβία-και-Ρατσιστική-Βία-στην-Κύπρο-Δεύτερη-Έκδοση.pdf)

Ορθότατη η περιγραφή της συμπεριφοράς των ΜΜΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ωστόσο το πρόβλημα των ΜΜΕ δεν είναι η «φοβικότητα». Είναι η πρόθεσή τους να εξυπηρετήσουν το πολιτικό (βλέπε ΕΟΚΑ) και οικονομικό κατεστημένο συνολικά. Γι’ αυτό και η συμπεριφορά τους αλλάζει ανάλογα με την περίοδο και τις επιδιώξεις αυτού του κατεστημένου – αντιξενοφοβική συμπεριφορά όταν ήθελαν να φέρουν φτηνό εργατικό δυναμικό ή προωθούσαν λύση του Κυπριακού, δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων και εθνικιστικών εξάρσεων σε περιόδους κρίσης.  Βλέπουμε ακόμα και το χέρι της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αυτό.[1]

Η θεωρία-προπαγάνδα των «δυο άκρων» είναι χαρακτηριστική στο χώρο του Συναγερμού, αν και όχι μόνο. Και μάλιστα εμφανίζεται σε πιο απειλητική μορφή:  το «άλλο άκρο» απέναντι στους ΝΑΖΙ είναι το ίδιο το «Κομμουνιστικό ΑΚΕΛ».

Οι στενές σχέσεις του ΔΗΣΥ με τον συνεργάτη των ναζί Γρίβα εξαφανίζονται, ο ΔΗΣΥ είναι η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», η ΕΟΚΑ Β είναι παρελθόν που “δεν ενδιαφέρει κανένα”, κατά τον Χάσικο (http://www.haravgi.com.cy/site-article-41125-gr.php). Ωστόσο για το ΑΚΕΛ, αυτή η παραγραφή του παρελθόντος δεν ισχύει.  Είναι, μια και συνδέονταν με την ΕΣΣΔ, σταλινικό-ολοκληρωτικό.

Έτσι ένα περίπου χρόνο μετά από αυτά που περιγράφει η Χόπλαρου ο μετέπειτα υπουργός της κυβέρνησης Αναστασιάδη Τάσος Μητσόπουλος εξισώνει, ως «οπαδούς του ολοκληρωτισμού»  τις  ρατσιστικές πολιτικές οργανώσεις και ιδεολογίες με το ΑΚΕΛ.  Χαρακτηριστική είναι η παρουσίαση από τη Σημερινή.  Ο ακαδημαϊκός και μέλος του ΑΚΕΛ Νίκος Τριμικλινιώτης, που μετά την βίαιη επίθεση ρατσιστών στη Λάρνακα[2] ζήτησε την παρέμβαση της δικαιοσύνης,  χαρακτηρίστηκε από τον Τάσο Μητσόπουλο, (ο οποίος μάλιστα αρνήθηκε τον ρατσιστικό χαρακτήρα των επεισοδίων)[3]  οπαδός του ολοκληρωτισμού:

Είναι προφανές ότι άνθρωποι όπως ο κ. Τριμικλινιώτης, που προήλθαν από ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, που όταν λειτούργησε στην πράξη δεν είχε καμιά ανοχή απέναντι στην αντίθετη άποψη στις χώρες όπου λειτούργησε στην ανατολική Ευρώπη, εμφορούνται από αυτές τις αντιλήψεις και έχουν ελάχιστη ανοχή στη διαφορετική άποψη.

Θεωρώ, ωστόσο, ότι τα ακραία φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται μέσα από την ποινικοποίηση. Αν αντιμετωπίζονταν τα ακραία φαινόμενα μέσα από την ποινικοποίηση και εγώ ως βουλευτής και το κόμμα μου ως Δημοκρατικός Συναγερμός θα είχαμε ταχθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπέρ της απαγόρευσης της δραστηριότητας των κομμουνιστικών κομμάτων, ποινικοποίησης της δράσης υπέρ του κομμουνισμού. (Σημερινή, 16/12/2010)

Βλέπουμε πως οι νεοναζί αξιοποιούνται ως ευκαιρία για σκοτεινά υπονοούμενα προς την αριστερά: μήπως εσάς αξίζει η ποινικοποίηση;

Ας ξαναγυρίσουμε στη Χόπλαρου, η οποία στο σχόλιο που είδαμε για το ΡΙΚ, χαρακτήρισε την Ελένη Μαύρου, μια πολιτικό του ΑΚΕΛ που μοιάζει σε πολλά με τον Νίκο Τριμικλινιώτη (για παράδειγμα υποστήριξαν δημόσια, παρά την επίσημη θέση του «χωρίς ανοχή στην αντίθετη άποψη» κόμματος τους, το ΝΑΙ το 2004), με αυτό τον τρόπο:

[Σ]το ΡΙΚ… ο μεστός και δυνατός λόγος της δημάρχου της Λευκωσίας, Ελένης Μαύρου, ο οποίος ενθουσίασε τους παρευρισκόμενους, δεν προβλήθηκε καθόλου. Ούτε καν είδαμε τη Δήμαρχο στους δέκτες μας. Αόρατη.

Και όμως στην υστερία που ακολούθησε τον θάνατο του «υποδειγματικά ήπιου και μετριοπαθή» Τάσου Μητσόπουλου (ήπιο περιτύλιγμα, το ίδιο δεξιό εμπόρευμα), η Ρένα Χόπλαρου έστειλε το άψογα υπολογισμένο επικοινωνιακά tweet:  «Δεν “είναι όλοι ίδιοι”  Παράδειγμα: Τάσος Μητσόπουλος».

Η Χόπλαρου, που «ειδικεύεται» σε αυτά τα θέματα, δεν μπορεί να αγνοούσε την στάση του Μητσόπουλου το Δεκέμβριο του 2010, που διευκόλυνε την αύξηση της επιρροής και την ένταξη της ρατσιστικής ακροδεξιάς στον αποδεχτό πολιτικό χώρο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ «ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΗΣ» ΔΕΞΙΑΣ

Είναι εύκολο να την κατηγορήσει κανείς για καιροσκοπισμό.  Η πραγματικότητα μάλλον είναι πιο πολύπλοκη.  Μαζί με άλλους δεξιούς εκφράστηκε από την «προοδευτική» πολιτική ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, την κοσμοπολίτικη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και όχι από τους νεοσυντηρητικούς και θρησκόληπτους τύπου Θάτσερ και Μπους:

[Η] κεντροδεξιά στην Κύπρο δεν είναι επαρκώς φιλελεύθερη με την πολιτική και κοινωνική έννοια (των φιλελεύθερων αξιών, των civicvalues) και η ρεφορμιστική Αριστερά δεν είναι επαρκώς φιλελεύθερη με την οικονομική έννοια

Για να ανοίξω τα χαρτιά μου, πιστεύω σε μια σύνθεση φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας… [και ότι] το δημόσιο συμφέρον και η ποιότητα της φιλελεύθερης Δημοκρατίας υπονομεύονται από την ύπαρξη μεγάλων κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων … (Πολίτης, 10/7/2011)

Στη ζεστασιά της φαινομενικά στέρεης οικονομικής επιτυχίας του καπιταλισμού στο τέλος του προηγούμενου αιώνα και της αρχής αυτού, της πτώσης του «υπαρκτού κομμουνισμού», και της προοδευτικής ευρωμπούρδας, ένιωσαν την άνεση να συνεργαστούν με αριστερούς, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον που το μεγάλο κεφάλαιο ευνοούσε τον αντιεθνικισμό, για την λύση του Κυπριακού, αλλά και τη σταθερότητα στην «πολυπολιτισμική» πια Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η κρίση όμως τους προσγείωσε βίαια και τους τρομοκράτησε.  Στον Πολίτη της 19/6/2011 η Χόπλαρου εκμυστηρεύεται:

Το στομάχι μου δέθηκε κόμπο από την εικόνα του Τάσου Τέλλογλου λιπόθυμου στην άσφαλτο ύστερα από το χτύπημα μιας ομάδας «αγαναχτισμένων». Βλέπω την «ιερή οργή» στα πρόσωπά τους και την απαίτηση τους για χειροκρότημα επειδή δηλώνουν «δημοκράτες». Και ως γνωστόν οι «δημοκράτες» μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν: να χτυπούν για παράδειγμα ανθρώπους πισώπλατα.   16χρονα παιδιά – αλήθεια πότε βρήκαν τον χρόνο να μάθουν να μισούν τόσο; Ποιο εκπαιδευτικό σύστημα, ποιες οικογένειες τους έμαθαν ότι δεν τρέχει τίποτα να χτυπάς εν ψυχρώ έναν άνθρωπο; Ποιες διαψευσμένες υψηλές προσδοκίες τους έκαναν να πιστέψουν ότι έχουν δικαίωμα στη βία; (http://feleki.wordpress.com/2011/06/19/πετάλι-στον-αέρα/)

Τι «τους έκαναν να πιστέψουν ότι έχουν δικαίωμα στη βία»; Που άραγε «βρήκαν τον χρόνο να μάθουν να μισούν τόσο»; Ας δούμε τι έγραφε ο Τέλλογλου σε μπλόγκ στις 28/4/2010:

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν “εκτός“ η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ [Η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ] στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς(πχ πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις ) Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μία τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ενα διάστημα . Ο κ. Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης “εθνικής ανάγκης“, μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος. (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&lid=2323 και  http://youtu.be/8KXydZvaMgk)

Προτάσεις σε πολύ ψηλότερο επίπεδο «ακρότητας» από την επίθεση που δέχτηκε ο Τέλλογλου από «αγανακτισμένο» – χρειάζονται άραγε τα εισαγωγικά; – διαδηλωτή. Προτάσεις που νομιμοποιούν και προωθούν ακραία, οργανωμένη βία ενάντια σε εκατομμύρια ανθρώπων. 

Η Χόπλαρου δεν έκανε απλά τα στραβά μάτια στην προϊστορία του Τέλλογλου.  Nα τι έγραφε, αναφερόμενη και αυτή στην Ελλάδα:

…ένα ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα αποφασισμένο να προχωρήσει στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να μην πτωχεύσει η χώρα. ….  Χρειάζεται πολιτικό προσωπικό με σιδερένια θέληση και μυαλωμένο, πολιτικό προσωπικό ανυποχώρητο μπροστά στις μούντζες της Βουλής, που θα ξέρει και να μιλά στον κόσμο, θα τον προετοιμάσει για τα χειρότερα που έρχονται.

Ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι υπάρχει αυτό το πολιτικό προσωπικό κι ότι επιτέλους αρχίζει δουλειά. Σε αυτό το σημείο δημιουργείται το εξής παράδοξο. Είναι γεγονός ότι υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού που κυβερνά. Το πολιτικό προσωπικό θα πρέπει με κάθε μέσο να αναλάβει τις ευθύνες του και να συνεχίσει το έργο του. Υπογραμμίζω το με κάθε μέσο. Δηλαδή τι; Μέχρι πού είναι η κόκκινη γραμμή για να προστατευτεί η δημοκρατία και να μπορέσει το πολιτικό προσωπικό να σώσει την κοινωνία από τον ίδιο της τον εαυτό; Δεν ακούγεται παράδοξο; Να κατεβάσει τι; Τανκς στο Σύνταγμα για να «σώσει» τους πολίτες από τον ίδιο τους τον εαυτό; «Ακόμη και νεκρούς» είπε ο πρώην πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στην εκπομπή του Παπαχελά «Φάκελοι», σε μια κατά τ’ άλλα εξαιρετική συνέντευξη. Όταν τον άκουσα, σφίχτηκε η καρδιά μου άλλη μια φορά. 

Μπροστά στην ανάγκη ελέγχου της πλέμπας για να διαβεί το καπιταλιστικό σύστημα τα στενά της κρίσης, ο «φιλελευθερισμός» έγινε απρόσιτα ακριβή πολυτέλεια για τους θιασώτες της «φιλελεύθερης» αστικής κοινωνίας.  Η πάλη των τάξεων, ένας πραγματικός ταξικός πόλεμος, έγινε το πιο ορατό χαρακτηριστικό της κοινωνίας,

Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή.  Η ανθρωπιστική καταστροφή που την συνοδεύει δεν είναι αναπόφευκτη. «Πρέπει να μείνουμε φτωχοί επειδή δεν ‘συμφέρει’ να είμαστε πλούσιοι.  Πρέπει να ζούμε σε τρώγλες, όχι επειδή δεν μπορούμε να χτίσουμε παλάτια, αλλά επειδή δεν το ‘αντέχουμε οικονομικά’» έγραφε το 1933, μέσα στη βαθύτερη κρίση του καπιταλισμού, ο πιο γνωστός ίσως οικονομολόγος του 20^ου αιώνα, ο John Maynard Keynes[4].    Και, πρόσφατα ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman: «η ύφεση είναι πράγματι μια πολύ περίεργη ιστορία.  Διότι στη διάρκεια μιας οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα αν είναι σοβαρή, μοιάζει να υπάρχει παντού η προσφορά, και πουθενά η ζήτηση.  Υπάρχουν πρόθυμοι εργάτες αλλά όχι αρκετές δουλειές.  Εργοστάσια σε άριστη κατάσταση, αλλά όχι παραγγελίες.  Καταστήματαορθάνοιχτα, όχιόμωςκαιπελάτες» (The Return of Depression Economics and the Crisis of 2008)

Αυτές οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, όπως τα βγάζει στη φόρα η καπιταλιστική κρίση, είναι κατανοητές, έστω θολά,  στους περισσότερους εργαζόμενους.  Γι’ αυτό δεν αποδέχονται καρτερικά τα μαρτύρια που τους επιφυλάσσει η καπιταλιστική κρίση.  Γι αυτό είναι αναγκασμένη η άρχουσα τάξη να δημιουργεί  αποδιοπομπαίους τράγους, και να οργανώνει την εκκωφαντική προπαγάνδα που βλέπουμε να κυριαρχεί στα ΜΜΕ.

Όμως για πολλούς προοδευτικούς φιλελευθέρους οι κοινωνικές ανατροπές, αναγκαίες για να αποτραπεί αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή, είναι αδιανόητες. Και μετατρέπονται σε πανικόβλητους οπαδούς του αυταρχισμού όταν χωνέψουν ότι το αδιανόητο συμβαίνει, δηλαδή η αποτυχία σε βαθμό κατάρρευσης της «ελεύθερης αγοράς» και της στηριγμένης σε αυτήν φιλελεύθερης κοινωνίας.

Ωστόσο, παρά την λιποταξία πολλών φιλελευθέρων διανοούμενων, πρέπει να συνεχίσουμε να υποδεικνύουμε το καθήκον κάθε ενός που θέλει να λέγεται δημοκράτης να αντιμετωπίσει τη φασιστική απειλή.

Η  προπαγάνδα «εξομοίωσης των άκρων» – ένα προϊόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλέπε http://info-war.gr/2014/05/όλα-μέλι-γάλα όπως και για την ανάληψη στην Ουκρανία έξι υπουργείων από ναζιστές της Σβόμποντα με τις ευλογίες της Ε.Ε. http://info-war.gr/2014/05/ ξεχωρταριάστε-το-φασισμό-2/) – είναι μέρος του ταξικού οπλοστασίου τους. Εδώ στην Κυπριακή Δημοκρατία έχει την πρόσθετη λειτουργία να ρίξει το φταίξιμο για την κρίση στην διακυβέρνηση της Αριστεράς.  Παντού όμως στοχεύει στην αποδυνάμωση της μαχητικότητας της εργατικής τάξης.  Με την απαξίωση του οτιδήποτε θυμίζει σοσιαλισμό και κριτική της «ελεύθερης αγοράς». Για να πολεμήσουμε το φασισμό πρέπει και να ξαναβάλουμε στο πολιτικό μας λόγο τη δυνατότητα του σοσιαλισμού, της δημοκρατικής οργάνωσης της παραγωγής από τους εργαζόμενους. Η σημασία του δεν είναι η ικανότητα να προσφέρει άμεση λύση, αλλά κυρίως η λειτουργία του ως το ερμηνευτικό εργαλείο και το ηθικό στήριγμα της καθημερινής εργατικής αντίστασης στη λιτότητα, η απάντηση στο γνωστό «συντριπτικό» TINA της Θάτσερ.  (There Is No Alternative – Δεν υπάρχει δυνατότητα εναλλακτικής λύσης). (http://en.wikipedia.org/wiki/There_is_no_alternative)

_________________

[1] «Η ΕΕ χρηματοδοτεί με 229 εκατομμύρια ευρώ έρευνες που ως στόχο έχουν μεταξύ άλλων ‘να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κάτω από τα καθεστώτα του ναζισμού και του σταλινισμού’» (Αρης Χατζηστεφάνου  http://info-war.gr/2014/05/όλα-μέλι-γάλα )

[2] Λεπτομέρειες υπάρχουν στη συλλογή 

[3] «Γιατί είναι ρατσιστική η καθιστική εκδήλωση της 8ης Δεκεμβρίου κατά της λαθρομετανάστευσης στη Λάρνακα, όπως ισχυρίζεται ο κ. Τριμικλινιώτης; Δεν είδα στη συγκέντρωση αυτή να εκπέμπεται μήνυμα ρατσισμού, αλλά μήνυμα αγωνίας και προβληματισμού από την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής και πολιτικής ασύλου» γράφει στο ίδιο άρθρο ο Τάσος Μητσόπουλος.

[4] ‘The nineteenth century carried to extravagant lengths the criterion of what one can call for short “the financial results,“ as a test of the advisability of any course of action sponsored by private or by collective action. The whole conduct of life was made into a sort of parody of an accountant’s nightmare. Instead of using their vastly increased material and technical resources to build a wonder city, the men of the nineteenth century built slums; and they thought it right and advisable to build slums because slums, on the test of private enterprise, “paid,“ whereas the wonder city would, they thought, have been an act of foolish extravagance, which would, in the imbecile idiom of the financial fashion, have “mortgaged the future“–though how the construction to-day of great and glorious works can impoverish the future, no man can see until his mind is beset by false analogies from an irrelevant accountancy. Even to-day I spend my time–half vainly, but also, I must admit, half successfully–in trying to persuade my countrymen that the nation as a whole will assuredly be richer if unemployed men and machines are used to build much needed houses than if they are supported in idleness. For the minds of this generation are still so beclouded by bogus calculations that they distrust conclusions which should be obvious, out of a reliance on a system of financial accounting which casts doubt on whether such an operation will “pay.“ We have to remain poor because it does not “pay“ to be rich. We have to live in hovels, not because we cannot build palaces but because we cannot “afford” them.’ (https://www.mtholyoke.edu/acad/intrel/interwar/keynes.htm)

Γράφει: Δάφνος Οικονόμου