Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο ‘’ΔΔΟ & Κάλαθος των αχρήστων…’’ ( “Ειρήσθω” “ΣΗΜΕΡΙΝΗ” Τρίτη 28.1.2014 ) ο κ. Λάζαρος Μαύρος επιχείρησε για άλλη μια φορά, καταθέτοντας διαστρεβλωμένα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα και ερμηνευμένα κατά το δοκούν…
... να μας πείσει ουσιαστικά ότι όσοι υποστήριξαν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ως μορφή λύσης του Κυπριακού, δέχτηκαν εκλογικές ήττες. Συμπερασματικά προσπάθησε να μας ‘’προειδοποιήσει’’, λέγοντας μας, ότι πρέπει να την πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων υπό το φόβο ότι θα ακολουθήσουν και άλλες εκλογικές ήττες.
Τα πιο πάνω κατατέθηκαν από τον κ. Μαύρο ως απάντηση σε τηλεοπτική παρουσία της Ξένιας Κωνσταντίνου (ΔΗΣΥ) στο Σίγμα –δίχως φυσικά να παραλείπει και αχρείαστους σεξιστικούς χαρακτηρισμούς. Ας μου επιτραπούν μερικά σχόλια. Αρχικά, θα ήθελα να τονίσω ότι μου φαντάζει οξύμωρο ένας δημοσιογράφος σαν τον Λάζαρο Μαύρο που θέλει να χαρακτηρίζεται δήθεν συνεπής για τις απόψεις και τις ιδέες του δίχως να τον νοιάζει η υστεροφημία του, να χρησιμοποίει επιχειρήματα του τύπου ‘εκλογική ήττα’ ταξινομώντας έτσι το πρόσκαιρο κομματικό συμφέρον ως πρώτη προτεραιότητα σε μια φτηνή προσπάθεια να πείσει γιατί κάποιοι δεν πρέπει να διατυπώνουν με παρρησία τις θέσεις τους σε ότι αφορά τη λύση του Κυπριακού.
Ας μπούμε όμως στην κύρια επιχειρηματολογία του κ. Μαύρου ότι όλα τα κόμματα και οι Πρόεδροι που υπηρέτησαν την προοπτική λύσης στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ότι έχασαν κομματικά ποσοστά ή, ότι οι υποψήφιοι τους απέτυχαν να εκλεγούν. Ο κ. Μαύρος κάνει αναφορά στην ήττα του ΑΚΕΛ όταν υποστήριξε τους Δείκτες Κουεγιάρ το 1985, στην ήττα του Γιώργου Βασιλείου το 1992 όταν στήριξε το σχέδιο Γκάλι και στην ήττα του Γλαύκου Κληρίδη όταν υποστήριξε το σχέδιο Ανάν. Υποστηρίζω ότι η τοποθέτηση αυτή είναι επιλεκτική και δεν αντέχει ακόμα και στην κριτική του υποφαινόμενου. Δηλαδή, ενός δευτεροετούς φοιτητή της Νομικής.
Με βάση αυτή την λογική πώς εξηγεί ο κ. Μαύρος την ήττα του “αντιδιζωνικού” Τάσσου Παπαδόπουλου το 2008 από τον “ναινέκο” Δημήτρη Χριστόφια; Πολύ περισσότερο πώς εξηγεί την εκλογή του “αρχινεναίκου” Νίκου Αναστασίαδη το 2012 όταν μάλιστα θεωρητικά είχε απέναντι έναν “εχθρό” της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας τον κ. Γιώργο Λιλλήκα; Και μην μας πει ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Αναστασιάδης τα μασούσαν και δεν υποστήριζαν τη Διζωνική. Στο πρόγραμμα τους και στα κεφάλαια για τη λύση του Κυπριακού και οι δύο παρουσίαζαν ως μοναδική ρεαλιστική λύση τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ερωτώ λοιπόν τον κ. Μαύρο: Εάν ευσταθεί η λογική σας γιατί οι δύο τελευταίοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας κατάφεραν να εκλεγούν; Επιλεκτική όμως είναι η ανάλυση του κ. Μαύρου και για άλλους δύο λόγους: * Ο Γλαύκος Κληρίδης όταν εξελέγη το 1993 κερδίζοντας το Γιώργο Βασιλείου το έκανε έχοντας στο πρόγραμμα του επιλογές κατά της Διζωνικής Ομοσπονδίας; Ο Γλαύκος Κληρίδης όταν κέρδισε το 1998 το Γιώργο Ιακώβου Βασιλείου τί λύση υποστήριζε; Βεβαίως, για να είμαστε σωστοί, σ’ εκείνη την προεκλογική “έριξε” και μερικούς πυραύλους S-300. * Το ΑΚΕΛ έχασε στις εκλογές του 1985 λόγω κυπριακού ή μήπως γιατί το ΔΗΚΟ είχε εκδώσει ταυτότητες ρουσφετιού για ολόκληρο τον Κυπριακό λαό και διόριζε αβέρτα στη Δημόσια Υπηρεσία τους “ημετέρους του”; Καταλήγοντας με το σχέδιο Σχέδιο Ανάν οφείλω να αποδεχθώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού το απέρριψε. Βέβαια, αποτελεί αδιάσειστο γεγονός ότι ακόμα και μετά το σχέδιο Ανάν κανένα πολιτικό κόμμα, ούτε υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν διεκδίκησε κάτι διαφορετικό γνωρίζοντας ότι αυτό θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην διχοτόμηση. Σας υπενθυμίζω ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος εξελέγη το 2003 ως υποστηρικτής της βελτίωσης του σχεδίου Ανάν και αποδεχόμενος το υποτιμητικό σχόλιο του Δημήτρη Χριστόφια “άλλαξεν σιόρ ο άνθρωπος”. Να σας θυμίσω τέλος ότι το 2012 και ο κ. Λιλλήκας κατήλθε ως υποψήφιος επιλέγοντας να μην ονοματίσει καμιά συνταγματική λύση προφανώς, λόγω της αδυναμίας του να υποστηρίξει οτιδήποτε διαφορετικό από τη ΔΔΟ.
Τέλος, θα ήθελα να παρακαλέσω τον κ. Μαύρο να μας καταθέσει τις απόψεις του για μια εναλλακτική λύση στο Κυπριακό. Αλλά λύση, όχι χίμαιρες. Λύση που να έχει την προοπτική να γίνει αποδεκτή και από τις δύο κοινότητες. Να μας πει ένα συνταγματικό μοντέλο κράτους το οποίο θα αποδεχτούν όλες οι πλευρές και πάνω στο οποίο θα κτίσουμε με ασφάλεια το κοινό μας μέλλον. Μπορεί; Αμφιβάλλω.
Γράφει: Κρίτωνας Διονυσίου
