Home Κώστας Γεννάρης Κριμαία, Τουρκία, Κυπριακό και Αμερικάνοι. Του Κώστα Γεννάρη

Κριμαία, Τουρκία, Κυπριακό και Αμερικάνοι. Του Κώστα Γεννάρη

anti-nazi77

 


Η αδυναμία της Δύσης να προσδώσει στην υπόθεση της Ουκρανίας και της Κριμαίας τις διαστάσεις εισβολής, κατοχή και απόσχισης και άρα ενέργεια που παραβιάζει την αρχή του σεβασμού του απαραβίαστου των συνόρων που καθιερώθηκε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, είναι ακριβώς γιατί πρώτη αυτή ακολούθησε το δρόμο αυτό.

Πρώτα με την σκανδαλώδη ανοχή που επέδειξε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και μετά με την απόσχιση του Κοσσόβου, με την ωμή μάλιστα πολιτική και στρατιωτική της κάλυψη. Δημιούργησε έτσι προηγούμενα που δεν μπορούσε πια να αρνηθεί σε κανένα. Ή τουλάχιστον που θα μπορούσε να επικαλεσθεί ο οποιοσδήποτε. Επί του παρόντος βεβαίως η Μόσχα φαίνεται να είναι ιδιαίτερα προσεκτική να τηρεί κάποια προσχήματα, όπως για παράδειγμα σεβασμό στην Βουλή της Κριμαίας στην οποία οφείλεται και η απόφαση για την ανεξαρτησία της περιοχής.

Όσο συγχυσμένη και να φαίνεται η κατάσταση, το γεγονός ότι ο δυτικός τύπος αποκαλύπτει τη σύνθεση των διαδηλωτών της Ουκρανίας και τη σχέση τους με τη βία που εκδηλώθηκε ως προοίμιο των πολιτικών εξελίξεων, είναι αποκαλυπτικό του παρασκηνίου που παίχθηκε εκεί και που προκαλεί φόβο και τρόπο, δεδομένου ότι μας έφερε τόσο κοντά σε μια παγκόσμια αναμέτρηση. Είναι λοιπόν φυσικό η Κύπρος να ανησυχεί από τις εξελίξεις, είτε από τη σκοπιά της μιας πλευράς βλέπει τα πράγματα είτε από τη σκοπιά της άλλης.

Από την άλλη ωστόσο, η κρίση αναδεικνύει ένα προσανατολισμό της Τουρκίας –είχε εκδηλωθεί ο ίδιος προσανατολισμός και στην περίπτωση της Γεωργίας προς μεγάλη ικανοποίηση τότε του εγκεφάλου της νεοσουλτανικής αντίληψης των πραγμάτων Αχμέντ Νταβούτογλου- που προκαλεί φόβο σε χώρες με παρελθόν στις σχέσεις με τους Οθωμανούς, αλλά και πονοκεφάλους στους επικεφαλής της Αμερικανικής διπλωματίας που θέλει να κλείσει τρύπες για να μπορέσει να είναι αποτελεσματική σε όσα θεωρεί σημαντικά. Όσο και να θέλει η Τουρκία να εμπλακεί όσο δεν πάει στην υπόθεση της Κριμαία, όσο και μα στηρίζονται οι Αμερικανοί και στην Τουρκική υποστήριξη, οι σχέσεις με τους Τούρκους τους επιβάλλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να προσπαθούν συνεχώς να ελέγχουν τις Τουρκικές ενέργειες. Η προσπάθεια του Έρτογαν μα εμπλέξει τους Αμερικανούς στις δραστηριότητες εναντίον του στο εσωτερικό της Τουρκίας, και μάλιστα μια τέτοια περίοδο, αυξάνει τις ανησυχίες των Αμερικανών για τη σταθερότητα της Τουρκικής πολιτικής.

Ωστόσο, η κρισιμότητα της κατάστασης στην Κριμαία και την Ουκρανία προσδιορίζει το διακύβευμα ως πολύ πιο σημαντικό από τις όποιες βλέψεις, τερτίπια και ιδιοτροπίες της Τουρκίας. Με αποτέλεσμα η υπομονή της Ουάσιγκτον με την Τουρκία να εξαντλείται, ή τουλάχιστον να φαίνεται ότι εξαντλείται. Δεν είναι πια η Τουρκία ένας παράγοντας σταθερός στον οποίο μπορεί να βασιστεί η Ουάσιγκτον στους σχεδιασμούς της. Αυτό το γεγονός δίνει ένα πρόσθετο μοχλό στην Ουάσιγκτον ΚΑΙ σε σχέση με το Κυπριακό. Αν διαχειριστούμε το θέμα έξυπνα και αποτελεσματικά, υπάρχει δυνατότητα να αποκτήσουμε ορισμένα πλεονεκτήματα έναντι των Αμερικανών τα οποία ενδεχομένως να εξαργυρωθούν σε μια περισσότερο ισορροπημένη σχέση στις διαπραγματεύσεις και συνεπώς να διαμορφωθούν προοπτικές σωστότερης λύσης αν και όταν φτάσουμε εκεί. Βεβαίως ΠΑΝΤΑ θα πρέπει να θυμόμαστε ότι σε τελική ανάλυση οι Αμερικανοί θα ζυγίσουν τα πράγματα από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων και συνεπώς θα «θυσιάσουν» εκείνο που θα αποτελεί λιγότερο κόστος για τα συμφέροντα αυτά. Με άλλα λόγια και πάλι καταλήγουμε στο ότι θα «θυσιάσουν» τον περισσότερο αναλώσιμο. Και στην περίπτωση της Κύπρου είμαστε εμείς δυστυχώς. Και όχι μόνο λόγω μεγέθους, αλλά και λόγω οικονομικής κατάστασης. Τα δύσκολα λοιπόν είναι ακόμα μπροστά μας.

Γράφει:  Κώστας Γεννάρης