Κάθε συνετός πολίτης στις ελεύθερες περιοχές προτιμά ένα μετριοπαθή συνομιλητή όπως τον Ακκιντζί παρά ένα υποτακτικό στην Άγκυρα όπως τον Έρογλου.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους δύο. Ωστόσο, κάθε συνετός πολίτης, αντιλαμβάνεται ότι το κυπριακό πρόβλημα είναι πρωτίστως θέμα εισβολής, συνεχιζόμενης κατοχής και παράνομου εποικισμού. Παρεμπιπτόντως, αυτή η φράση περιέχεται και αναδεικνύεται σε κάθε προεκλογικό μανιφέστο ιδίως σε σχέση με προεδρικές εκλογές. Στην πραγματικότητα όμως, όσο μετριοπαθής και να’ ναι ένας συνομιλητής στα κατεχόμενα, δεν μπορεί να αποφασίσει για τον πυρήνα του προβλήματος. Δεν μπορεί να αποσύρει ούτε ένα έποικο. Ούτε ένα τούρκο Αττίλα. Ούτε ένα τουρκικό άρμα. Για αυτά που είναι ο πυρήνας του προβλήματος, αποφασίζει η Τουρκία από την Άγκυρα και για να είμαστε πιο ακριβείς, για αυτά σήμερα αποφασίζει ο Ερντογάν.
Τα πιο πάνω τα συμμερίζεται μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης στις ελεύθερες περιοχές όσο και στα κατεχόμενα. Εκείνοι που φαίνεται να μην τα αντιλαμβάνονται είναι μια μερίδα προβεβλημένων διαμορφωτών της κοινής γνώμης (opinionleaders) στις ελεύθερες περιοχές οι οποίοι έχουν καταληφθεί από τόση ευφορία που θεωρούν πως όσοι εκφράζουν επιφυλάξεις για την δυνατότητα του Ακκιντζί του να αποχωριστεί από την Άγκυρα, είναι επειδή δεν θέλουν λύση! Η ευφορία πολιτικών, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και σχολιαστών παραπέμπει στην εποχή του 2003 όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα. Όπως και τότε, έχουμε πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα για Δεύτερη Άνοιξη, η δημοσιογράφος του ΡΙΚ επιμένει ότι στα κατεχόμενα έγινε επανάσταση και ο ακαδημαϊκός εξηγεί πως όποιος δεν υιοθετεί την ευφορία είναι γιατί δεν θέλει λύση. Ίδιες φράσεις, ίδια πρόσωπα, ίδιες κινήσεις. Πρόκειται για προληπτικές κινήσεις που ναρκοθετούν την κοινή λογική στην πολιτική.
Το πιο εποικοδομητικό, για όσους θέλουν σωστή λύση (και όχι λύση ό, τι να’ ναι), θα ήταν να επικεντρωθούν οι συζητήσεις στο πως συνδράμουμε ώστε η δυναμική που δημιουργείται στο Κυπριακό να τελεσφορήσει απαλλάσσοντας τους τουρκοκύπριους και την Κύπρο από την Τουρκία. Αυτό, θα ήταν πολύ θετικό για την Κύπρο, εφόσον η πολιτική γραμμή του Ακκιντζί μετατραπεί από θεωρίες σε πράξεις με απώτερο στόχο τη λύση.
Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε στις συνομιλίες μέχρι τώρα ξεκινούσε από τα εύκολα, όπως θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης, εδαφικό, περιουσιακό και άλλα, αφήνοντας τα δύσκολα για αργότερα. Η ανάδειξη του Ακκιντζί δίνει μια ευκαιρία για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις από την ανάποδη. Ο Ακκιντζί μίλησε ήδη για τρία θέματα τα οποία δεν τον διαφοροποιούν από τις προηγούμενες θέσεις της Τουρκίας. Φυσικό αέριο μέσω Τουρκίας, ακυρώνοντας το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας για αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου της εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, περίκλειστη περιοχή Αμμοχώστου μέσω αναγνώρισης παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και παραμονή εποίκων που ήρθαν πριν χρόνια. Στα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης αναφέρονται κινήσεις χωρίς ουσιαστική σημασία π.χ. το θέμα των ναρκοπεδίων στα κατεχόμενα που αφέθηκαν από την Εθνική Φρουρά. Η παρουσία ενός μετριοπαθούς πολιτικού στα κατεχόμενα δίνει την ευκαιρία για κάτι ουσιαστικό. Ως γνωστόν, η Τουρκία διεκδικεί παρεμβατικό ρόλο μέσω εγγυητικών δικαιωμάτων επέμβασης (όπως στις συμφωνίες του 1960) σε όλη την Κύπρο. Εκείνες οι συμφωνίες εγγύησης του 1960 θεωρούνται σήμερα απηρχαιωμένες και σε πλήρη αντίθεση με τα σύγχρονα κράτη, ιδιαίτερα κράτη μέλη της ΕΕ. Το μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης σε μια από κοινού δήλωση του Ακκιντζί με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας με ουσία είναι να διακηρύξουν από τώρα ότι η όποια λύση δεν θα περιέχει εγγυήσεις και παρεμβατικό δικαίωμα σε καμιά άλλη χώρα. Αυτό θα ήταν όντως ένα μέτρο εμπιστοσύνης αλλά και ένα τεστ για τις προθέσεις του Ακκιντζί να διαφοροποιηθεί από την Τουρκία με τρόπο ουσιαστικό και στον πνεύμα των δηλώσεων του. Φυσικά, οι γνωστοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης στις ελεύθερες περιοχές, που δηλώνουν φανατικοί υποστηριχτές της … λύσης. θα βρουν λόγους να μην στηρίζουν τέτοιες πρωτοβουλίες.
Γράφει: Κώστας Μαυρίδης
