«Κάθε σπίτι και κάστρο».
Με το πομπώδες αυτό σύνθημα ο Βάσος Λυσσαρίδης έδωσε, το 1974, το στίγμα μιας πολιτικά και στρατηγικά αδιευκρίνιστης πολιτικής, την οποία αποφάσισε τότε η πολιτική μας ηγεσία, μετά την τουρκική εισβολή και την ονόμασε «Μακροχρόνιο Αγώνα».
Σήμερα, 41 χρόνια από τότε, δεν υπάρχει καμία λογική αμφιβολία ότι η πολιτική του «Μακροχρόνιου» αποδείχτηκε εξαιρετικά επωφελής κι αποτελεσματική για την Τουρκία, ενώ για μας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα ιστορικό φιάσκο, η μεγαλύτερη ήττα του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Δεν έπρεπε να είχαμε κάνει τα πάντα να λύσουμε το πρόβλημα τότε, που ήταν ακόμη οι πρόσφυγές μας μέσα στα αντίσκηνα κι οι Τουρκοκύπριοι με τα ρούχα τους μέσα στις βαλίτσες, τότε που δεν υπήρχε ακόμη ούτε κι ένας Τούρκος έποικος στην Κύπρο, τότε που δεν είχαν ακόμη εγκαθιδρυθεί και εμπεδωθεί οι πρακτικές κι οι δομές και μαζί η συνείδηση του διαχωρισμού, της ντε φάκτο διχοτόμησης; Προφανώς αυτό έπρεπε να είχαμε κάνει. Ωστόσο, η πολιτική μας ηγεσία αποφάσισε ότι θα αφήσει την Τουρκία να εκτουρκίζει τα κατεχόμενα μέχρι να έρθουν κάποτε, στο ακαθόριστο μέλλον, οι “καλύτερες συγκυρίες”.
Οι πρόσφυγες μεγάλωσαν τα παιδιά τους με χίλιες δυο στερήσεις, οι συγγενείς των αγνοουμένων αφέθηκαν να περιμένουν τους αγαπημένους τους για 40 ολόκληρα χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή με τον καημό και τα «γιατί» να μαυρίζουν την ψυχή τους.
Στην άλλη όψη του νομίσματος, όλα αυτά τα χρόνια, κάποιοι έχτιζαν πολιτικές καριέρες επενδύοντας, με κούφια συνθήματα, στον πατριωτισμό και στο πείσμα αυτού του λαού για δικαίωση. Πίσω όμως από τα φώτα των δημοσίων βημάτων, οι μέγιστοι αυτοί “πατριώτες” διαπλέκονταν με το οικονομικό κατεστημένο που άρχισε σιγά σιγά να «δρατζιάζει» και να αποθρασύνεται, δημιουργώντας «κεκτημένα», τσιφλίκια, βασίλεια, ολιγοπώλια και μονοπώλια, με αλισβερίσια και παράνομες δραστηριότητες, με τις πλάτες και την ενθάρρυνση ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που τους διασφάλισε σχεδόν πλήρη ασυλία στην ασυδοσία.
Αυτά ήταν τελικά «τα κάστρα». Τα κάστρα του κατεστημένου, από τα οποία πολέμησαν με λύσσα κάθε πρωτοβουλία, κάθε ελπίδα για μια λύση όλα αυτά τα χρόνια, σιγοντάροντας την καταστρεπτική αδιαλλαξία που είχαν, από τη δική τους πλευρά, κάθε λόγο να επιδεικνύουν ο Ντενκτάς, ο Έρογλου, οι «Γκρίζοι Λύκοι» και το βαθύ κράτος της Τουρκίας.
Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων έχει συνειδητοποιήσει την γιγαντιαία απάτη των «κάστρων» και των κούφιων συνθημάτων, το φιάσκο του «Μακροχρόνιου Αγώνα». Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων θέλει μια λύση που θα γκρεμίσει αυτά τα «κάστρα» και θα δώσει σ’ ολόκληρο το λαό της Κύπρου μια νέα ιστορική ευκαιρία να οδηγήσει αυτό τον τόπο σε πολύ καλύτερες ημέρες.
Η λύση αυτή δεν μπορεί να βασίζεται πουθενά αλλού παρά στην μόνη βάση που είναι αποδεκτή κι από τις δύο πλευρές, δηλαδή στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αυτή που έχουν αποδεχτεί και υπογράψει οι τρεις (σύμφωνα με κάποιους) πλέον διεκδικητικοί πρόεδροι: οι Μακάριος, Κυπριανού και Παπαδόπουλος. Άλλη χρυσή τομή δεν υπάρχει. Αν θέσουμε οτιδήποτε άλλο αυτή τη στιγμή στο τραπέζι, απλά το Κυπριακό δεν πρόκειται να λυθεί κι οι εξελίξεις θα φέρουν την οριστική διχοτόμηση, προς όφελος μόνο της Τουρκίας.
Παρόλα αυτά η ΕΔΕΚ αποφάσισε οριστικά σήμερα, 14 Ιουνίου 2015, ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτή τη βάση και να επιστρέψουμε στα “κάστρα” του “Μακροχρόνιου”, περιμένοντας τις “καλύτερες συγκυρίες”. Χωρίς να αντιπροτείνει τίποτε άλλο παρά μια αδιευκρίνιστη “νέα στρατηγική”. Αυτός ο νεοφανής όρος είναι η άλλη εκδοχή του “κάθε σπίτι και κάστρο”, μια άλλη δηλαδή αφηρημένη έννοια υπεκφυγής, την ώρα που διεξάγονται οι πιο κρίσιμες από το 1974 διαπραγματεύσεις με αυξημένες ελπίδες για λύση. Αντί δηλαδή η ΕΔΕΚ να προτείνει συγκεκριμένες θέσεις για το πώς θα κερδίσουμε το μέγιστο στις συνομιλίες, αναχώρησε ξανά για ταξίδι στα σύννεφα, εγκαταλείποντας την πραγματική μάχη.
Ο λαός, με την ψήφο του, προειδοποίησε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια την ηγεσία αυτού του κόμματος ότι βαδίζει σε λάθος δρόμο. Ετούτη τη φορά όμως θα την προσπεράσει οριστικά, θα την κλείσει για πάντα στα χρονοντούλαπα της ιστορίας και θα προχωρήσει μπροστά, για να φτιάξει το όραμα μιας ελεύθερης και ενωμένης Κύπρου, για να χτίσει την καλύτερη πατρίδα που μας αξίζει.
Γράφει: Κωνσταντίνος Οδυσσέως
