Ποιος γονιός δεν θα ήθελε να δώσει τα πάντα στο παιδί του. Ποιος γονιός δεν θα ήθελε το καλύτερο για το παιδί του.
Μεγαλώνοντας τα μέσα στην αγκαλιά μας με τα τόσα χαμόγελα και νάζια που μας χαρίζουν νιώθουμε πως όλος ο κόσμος μας τους ανήκει και ενισχύεται το αίσθημα της ευθύνης και της θέλησης να τους δώσουμε τα πάντα, ακόμα και την ίδια μας την ζωή.
Η Κύπρος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση αφού πολλά άλλαξαν μετά την εισβολή. Φτώχεια, στερήσεις, δυσκολίες και κακουχίες ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της γενιάς των γονιών μας που ούτε στον χειρότερο τους εχθρό δεν θα εύχονταν να τα περνούσε. Εκεί ήταν που άλλαξαν όλα. Ήταν κάτι σαν υπόσχεση πως δεν θα λείψει τίποτα στα παιδιά τους. Και έτσι και έγινε. Καταφέραμε σταθήκαμε στα πόδια μας μετά το μεγάλο οικονομικό θαύμα και σιγά σιγά ορθοποδήσαμε.
Ορθοποδήσαμε και είδαμε τον ήλιο, φτάσαμε τον ουρανό με συνοδοιπόρους την ευτυχία και την αγάπη για την οικογένεια μας. Νιώσαμε περηφάνεια που μπορούσαμε να τρώμε κρέας δύο και τρεις φορές την εβδομάδα, νιώσαμε περήφανοι που μπορούσαμε να αγοράσουμε το αγαπημένο παιχνίδι του μωρού μας, γεμίσαμε με ένα αίσθημα που δεν αγοράζεται με κανένα αριθμό χρημάτων. Το αίσθημα της αγάπης για τα παιδιά μας.
Δυστυχώς όμως, η ιστορία μας έπαιξε άσχημο παιχνίδι και ότι χτίσαμε χάθηκαν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα και το χαμόγελο έγινε κούμπωμα και σιγά σιγά κατέληξε σε δυστυχία. Ο κόσμος προσπάθησε να μας σηκώσει χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Το βάρος ήταν μεγάλο. Από το γεμάτο ψυγείο και την ελπιδοφόρα οικογενειακή αγάπη, ευτυχία και χαρά καταλήξαμε στα παντοπωλεία και στον πάτο. Το ένα έφερνε το άλλο, ακάλυπτες δόσεις, απλήρωτο ρεύμα, ανύμποροι να γεμίσουμε το καρότσι της υπεραγοράς με τα βασικά. Ζώντας όλα αυτά, πλέον είχε φτάσει και η στιγμή που έπρεπε να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να βρούμε το θάρρος και την δύναμη να πούμε στο παιδί μας … «Δεν βγαίνουμε οικονομικά με τις σπουδές σου…πρέπει να επιστρέψεις Κύπρο..».
Ηθικό; Πιο κάτω δεν πάει! Και συνεχίζει το ένα να φέρνει το άλλο. Οι μαθητές βιώνοντας το κλίμα αυτό στο σπίτι αλλά και στο σχολείο μέσα από φίλους και συμμαθητές, η κατιούσα δεν έχει σταματημό. Και το ένα συνεχίζει να φέρνει το άλλο. Αδιαφορία για το μάθημα, τσιγάρο στις τουαλέττες, αντιδραστική συμπεριφορά, απαξίωση της τάξης και του θεσμού του σχολείου και των γραμμάτων. Οι γονείς πλέον απορροφούνται σκυφτά στην καθημερινότητα τους που έγινε μια κόλαση αλλά δεν το έχουν καταλάβει αφού γίναν μέρος της τραγικής πορείας της οικονομικής υποδούλωσης. Η ανάγκη βλέπετε για επιβίωση δεν αφήνει κανένα περιθώριο από το να είμαστε πιο απαιτητικοί και ανυπόμονοι, και να ξεφεύγουμε με τα πλέον ασήμαντα γεγονότα που κάποτε ούτε καν τα υπολογίζαμε.
Αυτό που χρειάζεται είναι ένα σοκ, μια αφορμή και ένα χαστούκι να μας ξυπνήσει και να μας βάλει στην παύση για λίγο. Τόσο όσο για να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε την πορεία που ακολουθούμε και να καταλάβουμε πως είναι λάθος. Δεν είναι το τέλος του κόσμου επειδή έμεινα χωρίς δουλειά, ούτε επειδή άδειασε το ψυγείο. Όπως είχαμε καταφέρει τότε να το γεμίσουμε έτσι και τώρα θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το ξαναγεμίσουμε. Αφού το καταφέραμε μια φορά, σημαίνει μπορούμε άλλες δέκα. Και κυρίως αυτό πρέπει να το πιστέψουμε. Η ψυχολογία, το κλίμα στο σπίτι αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ορισμένες καταστάσεις είναι τα διδάγματα που δίνουμε στα παιδιά μας και χτίζουμε την κοινωνία μας ανάλογα. Ναι, μας άφησαν μόνους, όμως στην τελική δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε κάτι πιο σημαντικό και ιερό. Την οικογένεια μας. Ας την ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε και όχι όπως μας έφεραν οι συγκυρίες.
Γράφει: Κωνσταντίνος Καρεκλάς
