Σε ένα μιτσήν τόπο όπως η Κύπρος, έναν ΑΔΡΩΠΟ που ιεραποστολικά και με μεγάλο προσωπικό κόστος προωθεί την τέχνη, έπρεπε να τον προσέχουμε τζαι να τον βοηθούμε. Έπρεπε. Αλλά δαμέ εν Κύπρος.
Είσαι ο Χαμπής του Μουσείου. Έφερες στην Κύπρο σπουδαία έργα που τον κόσμον ούλλον. Εμάζεψες ότι καλύτερο έχει η Κύπρος στη Χαρακτική. Έβαλες μας στο χάρτη της σπουδαίας σου τέχνης. Εγύρισες χωρκά πολλά και έμαθες τον κόσμο να χαράσσει. Εδώρισες τα έργα σου στους φίλους τζαι τους ανθρώπους που εκτίμας. Έκαμες το «ου περί χρημάτων…» πράξη. Εφκαλες σπουδαία ταλέντα που μέχρι σήμερα δημιουργούν τέχνη. Δημιουργούν! Τέχνη!
Αλλά τζαι ποιον νοιάζει; Αν ήσουν πλοιοκτήτης, ρώσσος επενδυτής ή κινέζος αγοραστής ήταν να σε βουρούν πουπίσω ο Πρόεδρος, η κυβέρνηση τζαι ούλλοι οι υπουργοί. Αλλά εσύ κηρύσσεις τέχνη.
Εγώ ξέρω χρόνια πολλά ότι σου βάλλουν κλάπες. Επήες σε ένα χωρκό που εν το έξερε κανένας τζαι έκαμες το διάσημο. Εμείς μόνον, επήαμεν δέκα φορές. Την μιαν φταιν οι τουρκοκύπριοι που επήαν στη Σχολή «τζαι εμολύναν το χωρκό». Την άλλη εφταίξαν οι επισκέπτες που εκάμναν κίνηση. Η ποινή εκόπηκεν που τζαιρό! Να φύει ο Χαμπής ο Χαράκτης! «Ο εχθρός του λαού» που ιεραποστολικά κηρύσσει τέχνη τζαι προσφέρει στον τόπο του! Να φύει! Τρεις το λάδιν, τρεις το ξύδι…
Φίλε μου Χαμπή,
Τούτος ο τόπος εν νάκκον πελλός. Τζαι που μιαν άλλη όμως οπτική. Τούτος ο τόπος βρίσκει τη δύναμη που το τίποτε να φκάλλει χρυσάφι. Χιλιάδες σου μαθητές, χιλιάδες σου εκτιμητές, οι φίλοι σου, ΑΔΡΩΠΟΙ που έχουν πέντε δράμια νουν, εν θα αφήκουν το άδικο να θερίσει. Τούτος ο τόπος σηκώνεται ξαφνικά που το τίποτε τζαι φκάλλει χρυσάφιν.
Να μεν έσιεις λοιπόν έγνοια. Δεν είναι δυνατό τόση αχαριστία, τόσο μίσος, τόσος φανατισμός να υπερισχύσουν.
Η ζωή θα νικήσει. Η τέχνη θα νικήσει. Η αδρωπιά θα νικήσει.
Τζαι θα ξανάρτουμεν στα Πλατανίσκεια, να πιούμεν ζιβανία τζαι να κοινωνήσουμε τέχνη. Δική σου τζαι των μαθητών σου.
Κράτα γερά. Οι τεκτονικές πλάκες ήδη ταράσσουν.
Επίκειται σεισμός…
Γράφει: Χρίστος Χριστοφίδης
