Για ένα ψωμί. Του Χρίστου Χριστοφίδη

Κάποιος Αλέξης στην Αθήνα, κάποιος Μπερκίν στην Τουρκία, εκατομμύρια θύματα της δολοφόνου οικονομικής ολιγαρχίας στην Ευρώπη…

Μπερκίν Ελβάν. Κηδεύτηκε σήμερα στην Τουρκία ένα νέο παιδί 15 χρόνων που βρισκόταν σε κώμα από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις πέρσι. Είχε πάει στο φούρνο για να αγοράσει ένα ψωμί όταν κτυπήθηκε στο κεφάλι από ένα καπνογόνο.

Πήγε για ένα ψωμί.

Σύμβολο ζωής, σύμβολο των εντελώς απαραιτήτων, σύμβολο της επιβίωσης. Ενίοτε και σύνθημα στα χείλια των αγωνιζομένων. Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία.

Ένα νέο παιδί στην εφηβεία: το μέλλον της ζωής. Η εφηβεία, η νιότη. Το απαραίτητο της ζωής: ένα ψωμί. Και μετά ο θάνατος…

“Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν” έγραψε ο Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό. Τέτοια είναι η εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας. “Πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα, στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.”

Και στην αντίπερα όχθη: “Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/
να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος/ λίγο φαΐ λίγο κρασί/ Χριστούγεννα κι Ανάσταση” έγραψε ο Ελύτης. Η ευτυχία του ανθρώπου είναι μέσα του στην απλότητα της ζωής, «ού εν τω πολλώ το ευ»…

Ένα ψωμί και όχι θάνατος.

Κάποιος Αλέξης στην Αθήνα, κάποιος Μπερκίν στην Τουρκία, εκατομμύρια θύματα της δολοφόνου οικονομικής ολιγαρχίας στην Ευρώπη. Το παιδί που δεν έχει για κόμιστρα, ο άνεργος, ο εξευτελισμένος, το θύμα των ψεύτικων παραδείσων που φτιάχνεται, ο πεινασμένος, ο αναλφάβητος…

Για ένα ψωμί.

Για παιδεία και ελευθερία.

Και οι των υψηλών κοινωνικών τάξεων, των εκατομμυρίων, των δισεκατομμυρίων, της επιβολής. Όσο αυξάνει η καταπίεση, ενισχύεται η καταστολή. Όσο αυξάνουν τα κέρδη, μεγαλώνει η πείνα. Όσο ενισχύεται η ολιγαρχία εξαφανίζεται η ελευθερία.

Για ένα ψωμί, για τα βασικά, τα εντελώς απαραίτητα, για τη νιότη, το μέλλον, την ευτυχία που κρύβεται στα απλά…

Μέχρι τον επόμενο Αλέξη, τον Μπερκίν, τον Αντρέα, την Ελένη, την ελπίδα αυτού του κόσμου…

Κηδεύτηκε σήμερα ο Μπερκίν.

Πήγε να αγοράσει ένα ψωμί.

Βρήκε θάνατο.

Όταν θα δεις την είδηση φίλε, φίλη αναγνώστη και πιθανό θα αλλάξεις κανάλι, κατά την προσφιλή σου συνήθεια, θυμήσου ότι στο χέρι σου είναι να μην βρεθούν στη θέση του κάθε Μπερκίν, εσύ και τα παιδιά σου…

Με συνειδητοποίηση. Με αγώνα. Με συμμετοχή και οργάνωση. Κάνοντας τη φωνή σου να ακουστεί. Φωνή αντίστασης. Φωνή αξιοπρέπειας. Φωνή προοπτικής. Για το υπέρτατο αγαθό, για την ανθρώπινη ευτυχία…

“Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.” Νίκος Καζαντζάκης

Γράφει: Χρίστος Χριστοφίδης