«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δεν μετέχει στην πολιτική ζωή. Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δεν γνωρίζει, ο ηλίθιος πως από την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και χειρότερα από όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών» (Μπερτολτ Μπρέχτ).
Η εβδομάδα που μας πέρασε σημαδεύτηκε από την επ αόριστον απεργία των εκπαιδευτικών που εργάζονται στα απογευματινά και βραδινά προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας με την παράνομη και απάνθρωπη μέθοδο της «αγοράς υπηρεσιών». Πρόκειται δηλαδή για τους/τις εργαζόμενους/ες στα κρατικά ινστιτούτα επιμόρφωσης (ΚΙΕ), στα ολοήμερα προαιρετικά σχολεία, στα μουσικά και αθλητικά σχολεία και σε άλλα παρεμφερή προγράμματα που Υπουργείου Παιδείας. Πρόκειται δηλαδή για εργαζόμενους/ες σε ένα σημαντικό κομμάτι της παιδείας του τόπου οι οποίοι/ες από μισθωτοί μετατράπηκαν με μία πολιτική απόφαση της κυβέρνησης Αναστασιάδη- Συναγερμού σε αυτοεργοδοτούμενους. Η απόφαση αυτή στοίχισε σε κάθενα από αυτούς τους νέους επιστήμονες απώλεια του 35% των εισοδημάτων τους. Η απόφαση αυτή σημαίνει κατάργηση οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος, κοινωνικές ασφαλίσεις και ΓΕΣΥ , τα οποία καλύπτονται αποκλειστικά από τον «αυτοεργοδοτούμενο» και απώλεια του ανεργιακού επιδόματος τους μήνες που αυτοί οι εκπαιδευτικοί δεν εργάζονται.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των εργαζόμενων; Είναι κατά βάση νέοι άνθρωποι, πτυχιούχοι πανεπιστημίων, κάποιοι / κάποιες εξ αυτών με μεταπτυχιακούς τίτλους, σε μία κρίσιμη ηλικία για τη δημιουργία οικογένειας και την απόκτηση στέγης, με όνειρα και στόχους. Όνειρα και στόχους τα οποία πετσόκοψε η κυβέρνηση Αναστασιάδη- Συναγερμού με μια πολιτική απόφαση στηριγμένη στις ιδεολογικές της αγκυλώσεις. Αυτή πάνω κάτω ή ιστορία δεν αφορά μόνο σε αυτές τις 5000 νέους και νέες αλλά και σε πολλούς άλλους/άλλες που εργαδοτούνται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα με την ίδια απαράδεκτη μέθοδο και σε πολλές χιλιάδες εργοδοτούμενους στον ιδιωτικό τομέα οι οποίοι/ οποίες παρά τα ψηλά ακαδημαϊκά προσόντα εργάζονται σε πολύ δύσκολες συνθήκες για πολύ λίγα λεφτά.
Αυτή είναι η Κύπρος του 2021, αυτή η κοινωνία θα καλεστεί να ψηφίσει στις 30 του Μάη και να αποφασίσει προς ποια κατεύθυνση θα πορευτεί. Θα αξιολογήσει μια κυβέρνηση η οποία αρνείται οποιαδήποτε εργασιακά δικαιώματα στους πολίτες της. Αρνείται να κατοχυρώσει τις συλλογικές συμβάσεις. Αρνείται τον καθορισμό κατώτατου ορίου μισθού για όλα τα επαγγέλματα. Εργοδοτεί χιλιάδες νέους επιστήμονες με την παράνομη (με βάση απόφαση δικαστηρίου) αγορά υπηρεσιών. Διαμόρφωσε μία κοινωνία στην οποία οι λίγοι τρώνε με χρυσά κουτάλια και δέκα μασέλες και οι πολλοί αγωνίζονται μέρα νύχτα για να επιβιώσουν. Μία κοινωνία στην οποία οι λίγοι πλουτίζουν από τη διαφθορά πάνω στη ράχη των πολλών. Μπροστά σε αυτή την άσχημη κατάσταση ο κύπριος πολίτης φυσιολογικά νιώθει απογοήτευση. Εάν προστεθεί σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση η τραγική κατάσταση στο κυπριακό, τα φοβερά ελλείματα και αδιέξοδα στην παιδεία και την υγεία, η αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας και τα τεράστια οικονομικά προβλήματα τα οποία έχουν συσσωρευτεί, η απογοήτευση μετατρέπεται σε απόγνωση.
Η γενική και αόριστη «απογοήτευση» όμως ούτε διορθώνει κάτι ούτε βοηθά σε τίποτα. Η σημερινή κατάσταση για την οποία οι πολίτες και ιδιαίτερα οι νέοι και νέες νιώθουν αγανάκτηση έχει όνομα και επίθετο: κυβέρνηση Αναστασιάδη – Συναγερμού. Στις 30 του Μάη ο κυπριακός λαός έχουμε μια μοναδική ευκαιρία. Μπορούμε να «δικάσουμε» τους υπαίτιους. Μπορούμε να τιμωρήσουμε αυτούς που έχουν την ευθύνη. Μπορούμε να ανοίξουμε την πόρτα για να φύγουν. Μπορούμε να δημιουργήσουμε συνθήκες για μια πραγματική, προοδευτική Αλλαγή στον τόπο μας. Μπορούμε να δημιουργήσουμε ξανά την ελπίδα. Την αλλαγή δεν την φέρουν ούτε νέα σχήματα που ακολουθούν μια μεγάλη παράδοση στην Κύπρο, σχηματισμών που δημιουργούνται λίγο πριν τις εκλογές για να εξασφαλίσουν κάποιοι βουλευτικές έδρες και διαλύονται λίγο μετά, ούτε όσοι σε κρίσιμες ιστορικές καμπές όπως οι προεδρικές του 2018 σφύριζαν αδιάφορα πριν το δεύτερο γύρο στρώνοντας το χαλί σε Αναστασιάδη – Συναγερμό. Ούτε η Θεολόγου, ούτε οι Οικολόγοι, ούτε άλλοι συγκεχυμένοι σχηματισμοί. Όλοι αυτοί μπορούν να βοηθήσουν αλλά αν δεν υπάρχει ένας βασικός πυλώνας πάνω στον οποίο θα κτιστεί η αλλαγή, αλλαγή δεν υπάρχει. Και αυτός ο πυλώνας για ιστορικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους μπορεί να είναι μόνο το ΑΚΕΛ. Η δύναμη που πάντοτε ήταν απέναντι από τους σημερινούς κυβερνώντες. Η δύναμη που ποτέ δεν το «έπαιξε» λίγο συμπολίτευση και λίγο αντιπολίτευση.
Η αλλαγή θα γίνει με πολιτικούς όρους. Δεν θέλουμε απλά να αλλάξει κάτι. Θέλουμε να ανατραπεί η ακραία νεοφιλελεύθερη, εθνικιστική και ρατσιστική κατεύθυνση της κυβέρνησης. Θέλουμε οι νέοι/νέες επιστήμονες να δικαιούνται ένα αξιοπρεπή μισθό και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Θέλουμε οι πολλοί να αισθανθούν τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Θέλουμε να τερματιστεί ο αυταρχισμός και να υπερισχύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για να δικαιωθούν οι 5 χιλιάδες εκπαιδευτικοί που θυματοποιούνται με την «αγορά υπηρεσιών» και για να δικαιωθούν όλοι οι κόποι και οι θυσίες των νέων μας.
Στις 30 του Μάη μπορούμε. Στο χέρι μας είναι να το πετύχουμε.
Χρίστος Χριστοφίδης, Επαρχιακός Γραμματέας ΑΚΕΛ Λευκωσίας Κερύνειας, Υποψήφιος Βουλευτής Λευκωσίας.
